Dankbaar

Na quarantaine en ziek zijn volgden er leukere dagen. Vrijdag gingen we een kerstboom kopen. Een leuk uitje voor het hele gezin. Ik was net min of meer weer beter en stond nog wat wiebelig op de benen, maar die kerstboom die zou er komen! We reden in 2 auto's naar het verkooppunt, niet ver achter ons huis. Mijn auto deed wat vreemd maar reed nog wel. Toen begonnen er lampjes te branden en sloeg hij steeds af als er geen gas gegeven werd, met gelijk het stuurslot erop. Lastig een rotonde door komen met een auto die afslaat en niet meer wil sturen, maar het is gelukt. Ik parkeerde in de eerste de beste zijweg en Bert volgde met de grote auto, verbaasd waarom ik zo raar reed. Hij bekeek de boel en wist het ook niet zeker. Terug naar huis dan maar? Nee, door naar de kerstboom! We ruilden van auto's en ik reed een stuk relaxter in de grote auto die gewoon wou sturen en bleef rijden als ik dat wou. We kwamen aan en zochten een grote boom uit. Eentje die met zijn top het plafond kriebelt zoals Bert dat altijd zegt. Er was niet veel keus in de bomen met kluit in het formaat dat we zochten maar het is toch gelukt. We namen de boom mee en waren nog enigszins bezorgd of de boom niet te klein was. Maar nee, het is precies goed! Thuis versierden we de boom met elkaar en iedereen hielp goed mee. De ballen en versiering gaan al heel veel jaren mee dus die kunnen we zo van zolder halen, lekker makkelijk. En wat een gezellig resultaat.

De hele avond bleef Esther het erover hebben dat er lampjes gingen branden in de auto en dat we stil gingen staan, het had echt indruk op haar gemaakt. En er maken wel meer dingen indruk op haar. Ze is echt van slag dat ze bijna naar school mag. Zij is wel het laatste kind waarvan ik dat verwacht had maar wat is ze gespannen. Ze plast bijna elke nacht weer in haar bed en zelfs bij de kinderopvang een keer overdag. Ze kokhalst als ze moet eten en klaagt over buikpijn. Ze vertelt ook regelmatig dat alles zo spannend is. Als ze maar afgeleid is en lekker bezig dan heeft ze nergens last van, wat ons bevestigd in het idee dat het allemaal uitingen van de spanning zijn. Het geeft niet en het mag er zijn maar voor haar is het wel heel heftig zeg, wat is het ook nog maar een klein guppie. 

Zaterdag bloeide ze helemaal op want ze mocht alleen met papa en mama op stap. We gingen een nieuwe eettafel halen die ik via Marktplaats opgescharreld had. Onze eettafel is al jaren niks meer en het vuil in de gaten en kieren wou er al lang niet meer uit. Een doorn in mijn oog. We hadden het over het kopen van een nieuwe tafel maar zolang er nog met bestek in de tafel geramd wordt is dat niet echt zo verstandig. Ik speurde Marktplaats af en deed met enige regelmaat een suggestie maar Bert was er niet voor te porren. Tot hij deze tafel wel oké vond. Die kans liet ik niet voorbij gaan en we sloten snel de deal. Zaterdag gingen we het meubelstuk dus ophalen, de groten wilden niet mee en dat vond ik prima. Manuël wou ook thuisblijven maar dat leek me niet handig, hij moest mee. Tot Bert me erop wees dat Manuël zo zijn best doet ook mee te komen met zijn oudere broer en zus en dat hij hiermee dus weer tot 'de kleintjes' gerekend wordt. Oja, dat is niet goed voor zijn positie. Hij mocht ook thuisblijven en wat was hij blij. We werden vrolijk uitgezwaaid. Esther vond het ook geweldig, ze kletste aan één stuk door. Ze hielp ook mee, op haar manier, de zware tafel in het karretje in te laden. Het was in het centrum en we parkeerden de auto met kar aan de zijkant van een weg. Een plek waar regelmatig gecontroleerd wordt. Toen we aan kwamen rijden reed 'Handhaving' net de andere kant op. Toen we vertrokken kwam die auto net weer terug, perfecte timing. Anders was het een dure tafel geworden.

Nu alles van zijn plek was poetsten we de boel eens goed. Bert bracht samen met Manuël de oude tafel naar de stort, geloof me dat ding willen zelfs de armste mensen niet hebben, en met de rest maakten we thuis de boel aan kant. De stoelen werden geboend en de vloer gedweild. De nieuwe tafel grondig gewassen. Een vrolijke bos bloemen op tafel en het was helemaal af. Echt genieten!

Ik poets nu met plezier de tafel en voel me als een koning als we aan tafel eten, zo blij met deze mooie aanwinst. En even vroeg ik me af: is dit nou materialisme? Mag is hier wel zo blij mee zijn? Ja, ik mag daar heel blij mee zijn, het is geen materialisme maar oprechte dankbaarheid. 

Stilstaan en oprecht genieten van wat er is maakt de dag een stuk lichter.