Veranderingen

Op zaterdagavond is het programma LegoMasters op tv. Rachel en Jonathan kijken dit later in de week terug en dit heeft heel wat uurtjes lego plezier opgeleverd. 

Bert gaf Jonathan al vrij jong doosjes lego voor zijn verjaardag maar het kon hem niet interesseren. Inmiddels bouwt hij zo nu en dan iets van lego en begint hij het iets leuker te vinden maar sinds LegoMasters begonnen is ligt hier regelmatig lego door heel de kamer. Rachel en Jonathan maken de leukste dingen. De vorige creatie was een pirateneiland. Eigenlijk moest het een schip worden maar dat was toch iets te ingewikkeld. Nu is het leuk dat Bert zijn oude lego bewaard heeft. 

Op Paasmorgen kwamen we beneden en hadden ze het lege graf in elkaar geknutseld. Leuk voor Berts vaderhart.

Rachel verraste mij. Ze had een horloge en ringetje gekregen voor haar verjaardag eind november. Helaas was het horloge te groot en de ring te klein. We moesten nog altijd terug naar de juwelier. We maakten een afspraak en gelukkig kon het horloge kosteloos kleiner gemaakt worden en de ring omgeruild voor een groter exemplaar. Rachel is absoluut geen ijdeltuit, maar nu zat ze te showen met haar horloge en glinsterende ring. Ze kleedde zich zelfs 3 keer om voor ze ergens heen ging. Wat leuk om te zien dat ze toch een klein beetje een tiener aan het worden is. Voor de rest is daar nog weinig van te merken, ze is echt nog een heerlijk kind. Super creatief en veel te druk met spelen om zich druk te maken om uiterlijkheden. Heel anders dan Esther die als peuter al een echte tuttebel is. 

Zelf ontdekte ik ook een verandering. Mijn eerste grijze haar! Ja echt. Ik stond dus voor de spiegel toen er een haar aan de voorkant heel grijzig vooruit stak. Wat krijgen we nou? Wordt mijn wijsheid eindelijk aan de buitenkant zichtbaar? Op de foto haast niet te zien maar toch: het bewijs. 

Ik heb 1 zwarte pluk haar. Altijd al gehad. Vroeger werd ik nooit gelooft als ik zei dat het niet geverfd is. Het is onder mijn haar dus echt geen logische plek om dat te verven. Volgens mijn moeder is het mijn slechtheid die naar buiten komt. Daarom vind ik het wel zo eerlijk dat die grijze haar nu staat voor de wijsheid die eindelijk aangebroken is. 

En dan was er nog het uitstapje met Manuël. Hij vond het nodig de macht in huis over te nemen. Hij doet dat met enige regelmaat en vertelt ook gewoon tegen anderen dat als hij niet opruimt het echt zó rommelig in huis is. En bedankt he kleuter. Nu waren we aan het wandelen in de wijk. We hielden een uitgebreide tussenstop bij een speeltuintje en waren op de terugweg naar huis. Manuël vroeg aan Bert: 'jij weet de weg toch niet?'. Nee, bevestigde hij, dat weet ik niet. Nou, hij zou de weg terug wel wijzen. Het was nog een hele kunst om ervoor te zorgen dat Rachel en Jonathan hem niet inhaalden aangezien we allemaal de weg wel terug wisten. Esther bleef regelmatig stilstaan om iets van de grond op te pakken: een steentje, een blaadje of 1 van haar andere schatten. Manuël gilde dan naar achter 'Esther loop eens door!' En dat niet 1 keer maar echt elke 10 seconden. Uiteindelijk kwamen we terug in onze straat en Manuël beveelde met veel gezag: 'jongens, nu gaan we naar de poort'. Op dat punt hebben we maar ingegrepen. Rachel en Jonathan waren het zat om door hem gecommandeerd te worden en Esther was er wel aan toe om naar binnen te gaan en aangezien we vlakbij de voordeur stonden hebben we toch die ingang genomen. We hebben hem uitgebreid geprezen dat hij ons zo goed thuis gebracht heeft maar hem ook duidelijk gemaakt dat nu papa en mama weer de baas zijn. Onze kleine terrorist. Een hart van goud maar ook een extreme controlefreak. Ik denk echt dat hij zich heel verantwoordelijk voelt en het idee heeft dat wij het niet redden zonder zijn bemoeienis. En ach dat herken ik ook wel. Dat idee had ik ook als kind, en soms nog wel een beetje. Zal wel een genetisch dingetje zijn, sorry kind voor die genen. 

Mooi is het om te zien dat de kinderen zo anders zijn en tegelijkertijd zo eigen en vertrouwd.