Scheldwoorden

Woensdag eind van de middag was iedereen met zijn eigen ding bezig. Esther lag ziek op de bank met mijn telefoon een filmpje te kijken. Manuël was op de televisie aan het gamen, Jonathan was begonnen met een puzzel van maar liefst 500 stukjes en Rachel zat aan tafel haar dyslexie huiswerk te maken. Ik vouwde een enorme stapel was op en en zei ondertussen welke woordjes Rachel moest opschrijven. Bij de keukentafel was het vol. De puzzel lag op tafel, Rachels huiswerkmap met losse papieren en kleurtjes en overal stapels was. Esther riep: 'mama, je telefoon gaat'. Ik sprong op en worstelde me tussen de stapels was door richting de bank en flapte er zomaar uit: 'oh shit, mijn telefoon gaat'. Eenmaal bij de bank gaf Esther me de telefoon aan en wat ik niet doorhad is dat ze al had opgenomen. Had ik natuurlijk kunnen weten aangezien het ding niet overging maar ik had het niet in de gaten. Ik nam verder heel keurig op, maar de eerste indruk was gemaakt. Het was iemand van mijn werk die wou kennismaken en een afspraak wou maken. Zijn eerste indruk van mij was dat ik 'oh shit' zei. Ik dook de gang in, stond de meneer te woord en maakte op het eind nog een grapje dat we tijdens de zoomafspraak die we planden de kennismaking even goed over zou doen. Ik denk niet dat de meneer humor heeft want hij ging er helemaal niet op in. Het voelde als een blunder maar ik heb er achteraf smakelijk om gelachen. Dit soort dingen heb je met als werk en privé zo door elkaar lopen. Op mijn vrije dagen neem ik trouwens normaal niet de werktelefoon op maar Esther was me voor.

De rust keerde terug, Rachel ging weer verder met haar woordjes en Jonathan worstelde met de puzzel die toch best lastig bleek. Toen hoorden we Manuël heel hard 'shit' zeggen omdat er iets in zijn spelletje niet goed ging. Ik vermaande hem: dat mag je niet zeggen. Waarop hij antwoordde: 'maar dat zeg jij ook'. Hij kreeg direct bijval van Rachel en Jonathan. Jongens jullie hebben helemaal gelijk, ik mag dat ook niet zeggen.

Vervolgens zit Manuël even later op de televisie te schelden: 'ik word schijtziek van dat apparaat'. Oei oei oei, ik hoor mezelf terug in dat kind. Moet toch wat beter om mijn woorden denken. Hoewel als het hierbij blijft ik er wel mee kan leven.

Rachel had donderdag een leuke dag op school. De juf werd 50 en ze mocht verkleed naar school of netjes. Ze koos voor netjes. Ze had een lange rok uitgezocht en wou haar haren in 2 kleine vlechtjes die aan de achterkant bij elkaar kwamen de de rest los. Uniek! Ze vroeg zelf om iets anders in haar haren te mogen dan een staart, leuk hoor. Ik zou iets bakken voor de high tea die ze in de klas hadden maar ik vind bakken niet zo leuk om te doen. Ik besloot dus maar om koekjes te kopen. Eerst was Rachel wat teleurgesteld want iedereen gaat bakken (lees: 6 anderen) maar toen ze zag welke koekjes er gekocht waren was ze heel blij: 'die zijn zoooo lekker'. Mooi, ook weer opgelost. 

Met Esther ging het alweer een beetje beter maar echt fit was ze nog niet. Gelukkig paste oma op en kon ze rustig thuis zijn. Na een drukke werkdag trok ik me nog even een half uurtje terug voor het tijd was voor het avondeten. Dat was lekker zeg. Mijn moeder warmde de restjes op die op het menu stonden en ik kon even bijkomen voor ik me weer moest onderdompelen in de drukte van de kinderen. Ik dook met kleren en al in bed met een boek. Luxe hoor.

En toen konden we er weer tegenaan. We hadden de 2e avond dat we aten met een nieuwe regel. We proberen in een half uur klaar te zijn zodat er nog tijd over is om te spelen na het eten. Normaal zitten we in de avond 5 kwartier aan tafel en dat kan vast korter. Houden we ook nog een beetje avond over. Het zou mooi zijn als we met 45 minuten klaar zijn dus zetten we het doel op 30 minuten. Dit keer waren we in 40 minuten klaar, heel netjes. De kinderen lagen om 19.30u op bed én het was beneden aan kant. Dat is een stuk beter dan dat het ging. Vaak waren we nog tot 20.15u/20.30u de zooi aan het opruimen. Hoop dat we dit vast kunnen houden!