Nieuwe baan!

Eindelijk kan ik vertellen waar mijn hoofd de afgelopen weken zo vol mee zat: ik heb een nieuwe baan!

Het begon met een interessante vacature. Het was iets wat me erg aansprak maar het is nogal een stap om van baan te wisselen, zeker voor iemand die aardig honkvast is. Ik trok de stoute schoenen aan en deed een belletje naar de organisatie om te informeren wat voor iemand ze zoeken en om te vragen hoe het werken daar in de praktijk gaat. Na het telefoontje was ik helemaal enthousiast, dit lijkt me een mooie werkplek. De dagen erna waren gevuld met het schrijven van een sollicitatiebrief en een CV. Dat kostte nogal wat hoofdbrekers. Ik had 3 mensen die met me mee lazen en feedback gaven. Iedere keer paste ik het weer aan, en weer en weer en weer. Tot woensdag het toch echt verstuurd moest worden, hup, verzenden en afwachten. Vrijdag kwam het telefoontje dat ik was uitgenodigd voor een eerste digitaal gesprek. Hoera! Dat is fijn. Dinsdag stond dit gesprek gepland. Naast blijheid begon ook de stress, nu is het echt. Ik las me helemaal suf over de organisatie en ploos alles uit. Stelde mezelf moeilijke vragen om op alles voorbereid te zijn. Dinsdagochtend bracht Bert de kinderen naar school. Ik douchte uitgebreid, deed een extra laagje make-up op en zette de laptop op een ideale hoogte. Controleerde hoe het licht op me viel als ik digitaal het gesprek in zou gaan en zorgde dat de achtergrond rustig was, lees: de oude schoolplaat werd van de muur gehaald. Alles voor een goede eerste indruk. De zenuwen waren enorm en dat terwijl het 'nog maar' een eerste digitale kennismaking was. Het gesprek verliep goed en achteraf heb ik het hele gesprek nog eens enthousiast aan Bert doorverteld onder het genot van een kopje koffie. 

Toen was het weer wachten. En nog langer wachten, en nog langer wachten. De maandag erna hield ik het niet meer na bijna een week in spanning te hebben gezeten, ik belde de persoon op met wie ik het gesprek had om te informeren wanneer ik meer te horen zou krijgen. Dinsdag, nog 1 nachtje...

Er waren 6 sollicitanten en dinsdag kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik 1 van de 4 was die door mocht, yes! Dit is toch al een enorme opsteker. 

De dag erna, op woensdag, was het gesprek op locatie van de organisatie. Ieder uur van 9 tot 13u zou er iemand daar gesprek krijgen. Ik kreeg een groot document doorgestuurd die ik grondig doorlas. De date die dinsdagavond kon niet doorgaan, ik was even druk. Woensdag reed ik naar Doorwerth met knikkende knieën en klotsende oksels. Maar dan zonder het klotsende door de perfect werkende deo. Er zaten 3 mensen en het gesprek verliep aangenaam. Natuurlijk stelden ze veel vragen maar ik kreeg ook de indruk dat dit fijne mensen zijn. Na afloop ging ik tevreden naar huis. Ik had er echt alles aan gedaan wat in mijn macht lag (inclusief uiteraard een uitgebreide kledingselectie) en nu was het weer wachten. Vroeg in de middag werd ik al gebeld. Van de 4 kandidaten was ik de enige die door mocht naar de volgende gespreksronde. De ENIGE. Ik sprong rondjes in de kamer en kon het haast niet geloven. Maar niet te vroeg gejuicht, ik zou nog 2 gespreksrondes door moeten voor er een definitief besluit zou zijn. 

Vrijdag mocht ik weer komen om met 2 mensen te praten. 1 had ik woensdag al ontmoet en iemand die ik nog niet kende. Ik was al iets zelfverzekerder maar voelde de zenuwen wel hoor. Voor deze gelegenheid kocht ik een nieuwe jurk waar ik eerder in een blogje al over schreef.

Ik belandde in een spervuur van vragen. De ene vraag was nog niet beantwoord of de volgende kwam alweer. 1 van de vragen was of ik me wel realiseerde dat zij geen christelijke organisatie zijn. 'Ja, dat geeft toch niet, we zijn toch gewoon mensen? Ik onderschrijf de visie helemaal dus dit lijkt me prima passend'. En ondertussen dacht ik: 'shit, had ik toch vandaag een broek aan moeten doen voor de beeldvorming'. En op de vraag wat ik graag wil bereiken in het leven heb ik maar niet mijn eerste ingeving geantwoord: 'zorgen dat de kinderen levend de volwassenheid bereiken' maar een keurig geformuleerd antwoord met hoe ik mijn carrière voor me zie. Na het gesprek tolde mijn hoofd ervan. Niet persé door de ingewikkeldheid van de vragen maar wel door de hoeveelheid. Op de terugweg raakte ik zelfs een stoepje, daar was Bert iets minder blij mee maar na een controle kon ik geen schade aan de auto ontdekken dus dat viel mee.

Toen was het weer wachten op een telefoontje.

En dat telefoontje kwam halverwege de middag. Ze zien het wel met mij zitten onder voorbehoud dat ik het gesprek de week erna ook met goed resultaat doorkom. We bespraken alvast wat arbeidsvoorwaarden en maakten een nieuwe afspraak voor de woensdag erna. Ik was best wel blij, weer een ronde door en het zag er goed uit maar toch bleef de onzekerheid. Eerst nog een gesprek.

En dat gesprek was afgelopen woensdag. Ik zou de directe collega's gaan ontmoeten en besloot me iets informeler te kleden dan de andere dagen. Kleding waarin ik me comfortabel voel maar toch kantoorwaardig zijn. Dit gesprek viel me alles mee. 3 fijne mensen die van alles vroegen maar die zelf ook dingen vertelden. Meer een gesprek dan een kruisverhoor. Het lijkt me oprecht leuk om met hen te gaan samenwerken. De terugweg zat ik ontspannen in de auto en toen was het weer afwachten op het telefoontje. Deze kwam in de middag: ik heb de baan! Wat was ik blij. Ze hebben vertrouwen in mijn vaardigheden, vinden me een prettig persoon en hebben me graag in hun team. Wauw, wat geweldig om te horen. Toen ik de telefoon neerlegde heb ik letterlijk met Rachel door de kamer gedanst en geschreeuwd van blijheid. Wat een opluchting dat de kogel door de kerk is. Niet meer het heen en weer geslinger welke kant het op zou gaan maar duidelijkheid. Ik doe het toch wel heel goed op duidelijkheid. Ik appte iedereen die de afgelopen tijd had meegeleefd en we aten een stuk taart om het te vieren. Wat was ik blij. Toen Manuël werd thuisgebracht na een feestje kreeg ik zomaar een bloemstuk als felicitatie van mijn lieve vriendin. Wat een verrassing! Na het kinderfeestje is ze speciaal voor mij naar de winkel gereden om iets moois te kopen. Heel ontroerend, wát ontzettend lief. De kamer staat nu vol met bloemen.

In de avond was de energie helemaal op. Om 21 uur lag ik in bed en sliep al snel diep.

En toen was het weer een werkdag, maar wel 1 waarin ik mijn leidinggevende belde en directe collega's om te vertellen dat ik ontslag neem. Ook schreef ik gelijk een officiële ontslagbrief om alles voor 1 mei te regelen i.v.m. een opzegtermijn van 2 maanden. Een oud-collega die vorige maand met pensioen is gegaan stond ineens voor de deur met een bos rozen. Wat ben ik verwend met bloemen en vooral heel veel lieve reacties. Ook op mijn huidige werk reageerde het team zo lief. 

En wat mijn functie wordt? Adviseur Leren en Ontwikkelen. Een deel van het werk zal hetzelfde zijn als wat ik nu doe en een deel is nieuw. Dat ik een deel van het werk al ken en kan maakt dat ik me er goed bij voel. Niet alles is nieuw en onbekend.

Ik had niet gedacht dat ik zo stoer zou zijn om echt de stap te zetten naar een andere baan. In een onbekende plaats waar ik elke dag met de auto heen zal moeten terwijl dat toch niet mijn favoriete voertuig is in een onbekende werkomgeving met allemaal nieuwe mensen. En toch voel ik me nu opmerkelijk rustig. Best een beetje moe van alle emoties de afgelopen weken maar ook meer zelfverzekerd dan een aantal weken terug. Ik heb mezelf overwonnen op bepaalde gebieden en dat was niet makkelijk maar het is wel gelukt. Een jaar geleden had ik dit niet zo gekund. Zo zie je maar, voor alles is er een tijd. En wat hebben mensen om me heen me geholpen door steeds te infomeren hoe de sollicitatie verliep, blij met me te zijn na goed nieuws en niet onbelangrijk: mee te denken over de kledingkeus (oké grapje. Nee toch niet: vond het echt heel fijn). En nu gaan we gewoon maar de toekomst tegemoet, stapje voor stapje. Ik zie het (wonderlijk genoeg) helemaal zitten.