In de sloot gevallen

Plons, daar fietste ze zo de sloot in. Wat was dat schrikken, maar ik zal bij het begin beginnen. 

Het was heerlijk weer, de zon scheen en we waren vrij. Rachel en Jonathan waren op school en hadden uit school afspraakjes dus tot kwart over 3 hadden we de dag voor onszelf. Bert had 2 avonden gewerkt waardoor hij de middag vrij kon nemen. Hij stapte op de fiets om een rondje van 112 kilometer te fietsen met tussenstop bij mijn vader, dat is verder dan ooit, benieuwd hoe hem dat bevalt maar voorlopig is hij dus weg. We besloten een stukje te gaan lopen, Esther en Manuël allebei op hun fietsje en een blokje om in de hoop wat dieren te zien. Bij ons achter lopen geiten, kippen, ganzen, koeien en een pony. Dat is altijd een leuk blokje om, heen en terug is 1,4 kilometer dus voor die kleintjes ook heel goed te doen.

Zij fietsten en ik liep en we bewonderden de dieren die we tegenkwamen en gingen heel goed aan de kant staan als er auto's aan kwamen. Toen we een stuk onderweg waren moest Manuël heel nodig plassen, nee he had ik hem toch maar gedwongen om thuis te gaan toen hij zei dat hij écht niet hoefde. Nou, een stukje verderop konden we de bosjes induiken en kon hij zijn plas doen. Het was net een beetje mis gegaan maar de schade bleef beperkt. We bewonderden de bloemen die er stonden: geel, wit en rood en liepen weer terug om nog een keer de dieren te zien. Manuël fietste iets vooruit maar lette erg goed op, als er ook maar iets aan kwam stopte hij aan de kant. Esther bleef bij mij en ging af en toe iets vooruit. Het was heel gemoedelijk zo in het lenteweer. Totdat Esther een bocht naar rechts maakte en recht de sloot in reed! Ze dook met fiets en al een stuk naar beneden en belandde vol in het water en blubber. Gelukkig stond er maar een klein laagje water. Heel bijzonder hoeveel je kunt denken in zo'n seconde. Ik zag haar naar beneden duiken en dacht direct: als ze maar niet met haar gezicht in het water belandt en lucht tekort komt, als ze maar niets breekt en hoe kom ik zo snel mogelijk bij dat kind! Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om niet achter haar aan te springen en zelf wat te breken maar om rechtsom te gaan waar het niet zo steil was. Ik was snel bij haar en ze had gelukkig alleen last van de schrik, zat onder de modder en was nat van het water. Ik tilde Esther het water uit, sleepte de fiets achter me aan en we zetten koers naar huis. Esther aan de hand en de fiets in mijn andere hand, in kromme houding omdat het fietsje zo klein is.

Thuis gingen eerst die natte kleren uit en mocht Esther lekker douchen, opgefrist en met een nieuwe jurk aan kon ze er weer tegenaan. We dronken limonade met wat chips erbij en konden de schrik achter ons laten. Wat ben ik blij dat die sloot niet vol met water stond. Dan had ik haar er ook wel op tijd uitgehad maar was het toch een stuk ellendiger dan dat het nu was. De fiets is afgesproeid met de tuinslang en de kleren zitten in de wasmachine. Is het toch allemaal goed gekomen.