Aardenvat

Na 3 dagen hard, ja keihard werken zat ik er dan toch eindelijk zo bij, maar daar ging heel wat aan vooraf. Deze week moest ik extra werken; maandag, dinsdag en woensdag overdag. Dinsdagavond, en donderdag en vrijdag allebei 1,5 uur. Extra uren maar vooral verspreid over 5 dagen waardoor het voelde alsof ik heel veel gewerkt heb. Omdat ik vorig weekend mezelf ontzien heb en deze week verder nauwelijks aan het huishouden toekwam wilde ik dat donderdag tot en met zaterdag inhalen. In 3 dagen kun je veel doen zou je zeggen. Nou ik heb me werkelijk waar een slag in de rondte gewerkt maar er kwam geen eind aan. Vrijdagavond was ik zo moe dat ik slecht geslapen heb. Altijd als ik het te gek heb gemaakt volgt een onrustige nacht, juist als die hard nodig is. Ik wist daardoor wel dat het te gek was en dat de zaterdag dus echt anders moest. Bert werkt naar een deadline toe dus hij heeft wat avonden gewerkt en ook zaterdagen, zo ook deze zaterdag.  Ik begon de zaterdag met hard werken, vanda...

Vanochtend zou ik beginnen met sporten. Zou ja. Na een 4e korte nacht zag ik mezelf niet vooruitkomen op de racefiets. Change of plans. Met elkaar maakten we de kinderen klaar voor school en Bert bracht ze weg. Ik heb in pyjama op de bank in alle rust en stilte 2 crackers met aardbeienjam gegeten en een kopje thee gedronken. Heerlijk, toen kon ik er weer tegenaan. De werkdag verliep zoals alle anderen, vanuit huis met hier en daar een telefonisch overleg. In de avond mocht ik een scholing geven : Beroepshouding. Dat is toch echt zo super leuk! Dit was de eerste keer dat ik het digitaal zou doen. Het programma was enigszins aangepast en ik had positieve spanning hoe het zou verlopen. Bert had eten gekookt terwijl ik de kinderen eind van de middag ophaalde. Om 18u zaten we aan tafel en dat moest ook wel want om 18.30u was het tijd om tanden te poetsen en de laatste dingen te pakken. Waarom het nodig was om tanden te poetsen weet ik ook niet, het beeldscherm doet nergens moeilijk over maa...

Rauw verdriet. Niet dat je een beetje verdrietig bent maar dat je het tot in je botten voelt. En niet voor jezelf maar om een ander. Ik had dat laatst. Toen ik slecht nieuws te horen kreeg voelde ik de emoties opborrelen en in plaats van me groot te houden liet ik het gaan. Na het gesprek stroomden de tranen over mijn wangen. En het was goed. Een vreemde sprak me aan en luisterde naar wat me zo geraakt had. Ze bood me een glas water aan en een stoel om rustig te zitten om Bert te bellen. Het was helend. Ik kon aan de telefoon met Bert ook mijn tranen laten gaan. En hoewel er zeker nog hoop is, is er ook de rauwe werkelijkheid. Niet alles heeft een goed einde. En ook al zeiden mensen, en ik ook tegen mezelf, geef de hoop niet op, was het heel goed om stil te staan bij het verdriet wat er nu wel is. Geen zalvende woorden maar mensen die me laten in hoe het is. En wat een wonder dat ik mezelf nu snap, dat het goed is de emotie te laten komen. Het overspoelt niet, oké misschien even, maar ...

Na maandenlang maakten we vandaag weer live een kerkdienst meer. We waren er al wel eens geweest voor de crèche en andere activiteiten maar nog niet om de dienst te volgen. De vorige keer was in maart. Dat was de periode dat ik erg in de angst zat en in een ruimte zitten met veel mensen was voor mij best lastig. We zochten daarom altijd een plekje aan de zijkant of achterin; een plek waarin ik overzicht heb en de ruimte. Op die manier lukte het goed. Vandaag werd je een plek gewezen, wij werden helemaal voorin gezet, uiteraard. Maar ik was vol goede moed, het gaat nu zo goed, deze gekkigheid is niet meer aan de orde. Maar toch was ik er steeds op gefocust, het geluid kwam hard binnen en zo in een ruimte vol mensen, nou ja niet echt vol, eigenlijk best weinig maar toch, raakte ik er gespannen van. Ik sprak mezelf toe: dit geeft niets, is logisch, vorige keer ging het nog niet goed dus dat ik dat even associeer is normaal. Ik zal bewijzen dat dit weer normaal gaat, niets aan de hand. Maa...

Ik had zin in nieuwe kleren. 2 shirts met lange mouwen zijn kapot dus enig nut heeft het wel praatte ik mezelf aan hoewel ik best genoeg heb. Af en toe koop ik een marktplaats pakket en zo deed ik dat nu ook. Toen dit pakket binnenkwam was ik als een kind zo blij. Allemaal 'nieuwe' kleren. En het was veel meer dan ik verwachtte. Ik betaalde €30 + €13 verzendkosten. Het pakket kwam in de middag binnen maar ik wachtte tot de avond zodat ik in alle rust kon passen. Deze keer viel het tegen. Er bleven 10 kledingstukken over die ik houd. €4 per stuk, opzich niet gek maar het zijn vooral shirts met korte mouw en 2 vestjes die leuk zijn maar niet waar ik naar op zoek was. De kleren gingen de wasmachine in en inmiddels staat de rest van het pakket weer op marktplaats. Toen ik toch op marktplaats zat kwam ik ook een mooie eettafel tegen met 6 stoelen die bij ons in de buurt te koop staat. Onze eettafel is echt lelijk en ook niet meer schoon te krijgen. Vorige week heeft Esther een stoel...

We hebben het verkeerde kind naar school gestuurd. Manuël vindt het iedere ochtend nog best spannend om naar school te gaan. Als hij eenmaal op school is is het goed maar toch blijft die drempel er. Esther vindt school geweldig, maar ja, zij is 2. Vanmorgen drentelde Manuël wat op het plein richting zijn groep. Esther ging naast hem lopen, deed een hand tegen zijn rug en duwde hem naar de juf toe. 'Juf, hier is Manuël'. Tevreden kwam Esther weer terug, klaar om naar huis te gaan. We zwaaiden naar Manuël maar halverwege het plein bleef hij stil staan en keek wat om zich heen. Esther rende op hem af en duwde hem richting de plek waar hij zijn tas mag neerleggen. Esther regelde zelfs nog even een vriendje voor hem om mee te spelen. Manuël was blij en ging lekker spelen. Wat heerlijk als je zo'n zusje hebt, die je even helpt als dat nodig is. Op de terugweg zei Esther liefdevol: 'Manuël is mijn grote broer'. Die twee trekken veel met elkaar op, haast als een tweeling. I...

2 boeken die allebei op geheel eigen manier mooi zijn en die ik graag wil delen. Allereerst het boek 'De keuze' van dr. Edith Eger. In 'De keuze' neemt Edith Eger de lezer mee naar haar verleden. Ze is overlevende van Auschwitz. Ze verteld over de gruwelijkheden die ze meemaakte en af en toe moest ik het boek wegleggen omdat het zo naar is. Maar daar stopt het niet. In haar hele boek vertelt zij hoe ze nu kan leven in vrijheid en hoe jij ook kan leven in vrijheid, want zo dikwijls houden onze eigen gedachten ons gevangen. Mevrouw Eger is werkzaam als psycholoog en vertelt in haar boek hoe ze veel andere mensen geholpen heeft in hun proces op weg naar vrijheid. Het is dus naast indrukwekkend ook heel praktisch met veel betekenis voor je eigen leven. Want iedereen heeft toch wel patronen in je leven waarin je vast kan zitten of gedachten waarmee je jezelf gevangen houdt. Terwijl ik dit boek lees heb ik heel wat aantekeningen gemaakt. Een aantal eye openers deel ik graag. ...

Woensdagavond voelde ik me wat misselijk, gek maar kan gebeuren. Wellicht wat te druk geweest. Die nacht moest Esther plassen en daarvoor kwam ze om hulp vragen. Toen ik uit bed stapte voelde ik me belabberd. Het was nog maar net na middernacht dus het zal vast de moeheid zijn, eerst maar eens een nacht slapen. Donderdagochtend kon ik toch constateren: ik was ziek. Wat fijn dat Bert thuis werkt en hij de kinderen kon klaarmaken voor de dag en naar school en opvang kon brengen. Omdat ik ook keelpijn had en moest hoesten heb ik om een coronatest gevraagd, na 3 uur kon ik al terecht.  Als ik me zo belabberd voel durf ik niet goed auto te rijden, dan ga ik liever nog op de fiets in de frisse lucht. Maar naar de andere kant van Ede fietsen voor de teststraat zag ik ook niet zitten dus keek ik Bert lief aan en hij wou me wel rijden. Eenmaal ter plaatse was het zo voor elkaar. Maar dat staafje in je neus, brrrr. De mevrouw zei al dat het wat vreemd kon voelen omdat daar normaal nooit iets...

Over het algemeen is het echt fijn dat Bert thuis werkt en dat we daardoor samen de kinderen klaar kunnen maken voor de dag. Jarenlang moest Bert voor dag en dauw weg. De ochtend met de kinderen was altijd mijn taak dus dit is een verademing. Maar soms erger ik me vreselijk aan een kerel in huis, zoals vanmorgen: ik ben supersnel alles tasjes klaar aan het maken, brood aan het smeren, instructies aan het geven en alles wat er in de ochtend nog meer bij komt. Zegt Bert: als je het brood nou smeert op een snijplank, in plaats van op een bord, kruimelt het minder op het aanrecht en dat scheelt opruimtijd. Mijn reactie: 'bemoei je met je eigen leven, ga mijn keuken uit' en meer van dat soort dingen. Waarop Bert reageert: 'ja, dit is mijn leven en mijn keuken en het is gewoon veel handiger om mijn manier'. En het gruwelijk irritante hiervan is dat hij gelijk heeft. Als hij in de ochtend de tassen klaarmaakt is het aanrecht daarna keurig netjes. Als ik klaar ben is het alsof ...

Op internet zag ik een masterclass langskomen over suiker en wat het met je lichaam doet. Best interessant. Ik schreef me in en zat om 20u keurig achter de laptop te kijken naar wat oud topsporter Lieke de Bever vertelde. Ze had een goed verhaal, weet er duidelijk veel van. Ze legde bijvoorbeeld het verschil uit tussen koolhydraten, toegevoegde suikers en vruchtsuikers en hoe dat werkt in je lichaamsprocessen.  Wat me duidelijk werd is dat toegevoegde suikers makkelijk opgenomen worden in het bloed. Je lijf krijgt er direct energie van. En als moeder is dat best lekker, zeker als je minder geslapen hebt dan je hoopt van een nacht. Maar het gevolg is ook dat je lichaam veel insuline aanmaakt om de suikerpiek af te zwakken. Daarmee krijg je dus het effect van een snelle energie opleving maar daarna crasht je energie en voel je je extra moe èn hongerig. Als je door de dag heen suikers binnenkrijgt heb je dus steeds dat effect. Stel dat je deze suikers laat staan (ik denk even aan mijn...

Wat ben ik vandaag moe, echt niks aan. Gistermiddag begon het al, ik werd chagrijnig om niks. Na een normale nacht weer moe wakker geworden. Bert was al vroeg aan het fietsen en Esther zong me om 6.15u wakker met 'Laat je licht maar schijnen'. Prachtig, lekker laten schijnen maar niet op zaterdagochtend om 6.15u! In de ochtend begon ik toch maar actief, boekenkast netjes maken, poppenwagen en schoolbord naar boven verplaatsen om beneden wat ruimte en rust te creëren. Af en toe wisselen we speelgoed om. Wasmachine aan, afwasmachine uitpakken, ontbijtboel opruimen en dat soort dingen. Toen we toe waren aan de koffie had ik al heel wat gedaan. Maar daarna kwam ik niet meer op gang. Zo'n enorme moeheid vind ik zo irritant. Alsof het er allemaal uitkomt. Beste remedie is er gewoon even aan toegeven, nou vooruit dan maar. In slakkentempo ging ik verder en na de lunch lekker op de bank een uur gelegen en half weggedommeld. Daarna nog niet fit dus maar een extra boterham met kaas. ...

Sinds kort volg ik de Curly Girl methode voor mijn haar. Kort gezegd gebruik je producten waar geen troep in zit en je droogt je haar anders dan normaal. Je gebruikt bijvoorbeeld geen handdoek maar een hydrofiel luier. Je kneed je haar tot krullen met veel water en gel. En als je haar droog is knijp je die gel er weer uit zodat het haar lekker zacht is èn de krul behoudt. Ik ben nog aan het experimenteren welke producten ik het beste kan gebruiken. Maar nu tipte een schoonzusje me over havermout gel. Je kunt het zelf maken, lekker goedkoop, en je haar wordt er zacht van.  2 theekoppen water en 2 scheppen havermout bracht ik aan de kook. Daarna moest het door een zeef maar die heb ik niet. Daarom maar in een stuk verknipte panty. Ik hing het aan de kraan zodat het kon uitlekken. Echt super smerig. Ik kreeg vreemde associaties bij dit beeld. Van Bert mocht ik het niet uitspreken en al helemaal niet denken. In de geest van die wens zal ik het ook maar niet opschrijven. Maar het nodigt...

Na wekenlang dagelijks op Marktplaats te kijken naar een witte buffetkast is het gelukt! Ik had zo'n melding ingesteld dat je dagelijks te zien krijgt wat er nieuw op staat, super handig. Niet zo handig voor je portemonnee want zo komt er gegarandeerd wel een keer iets moois voorbij. Dinsdag zag ik een mooie kast, precies het goede formaat, strak in de verf, aan de bovenkant veel glas zodat het niet zo massief is én in de buurt. Ik vloog naar zolder om het aan Bert te laten zien en hij vond het prima. Oké, bieden maar. Ik bood de vraagprijs en kreeg gelijk antwoord dat het akkoord was. Yes! Zaterdag zouden we wel een karretje huren en de tijd definitief afspreken. Later op de middag kreeg ik bericht dat ze zelf op woensdag een nieuwe kast (ook weer van marktplaats) met haar vader zou ophalen en dat ze dan een busje van het werk ter beschikking hadden. Tegen bijbetaling wilden ze de kast wel bij ons thuis brengen. Nou, dat was helemaal handig. Woensdag zouden ze komen tussen 11.00u ...

Om 8.30u zaten we met z'n 6en in de auto, in het weekend. Best netjes, al zeg ik het zelf. We waren op weg naar de kerk wat uniek is. Bert was leiding van de club (groep 1 t/m 6) en ik had de crèche. Bij mij was er maar 1 kindje buiten onze eigen kinderen en daar heb ik heerlijk mee geknuffeld. Omdat er maar zo weinig kinderen waren ben ik na een half uurtje bij de andere club gaan zitten. Gezellig met in totaal 11 kinderen. Na de kerk kreeg Esther vlaggetjes mee van de dominee, die voorin de kerk hingen. Iedereen kreeg haar schat te zien 'mijn vlaggetjes, heb ik gekregen!'. Heel aandoenlijk. Buiten konden we nog wat napraten met anderen aanwezigen, zo fijn, wat zie je elkaar maar weinig. De vlaggetjes hangen nu bij de eettafel, maakt van deze dag een feestje. Terwijl we koffie dronken ging Esther naar boven toe. Op een gegeven moment gingen we toch maar polshoogte nemen; lag ze in bed te slapen. Het guppie. Zo'n 4e kind moet voor zichzelf zorgen blijkbaar. Ze leeft nog...