Hormonen, boosheid en echte ellende

Zaterdagochtend werden we wakker zonder wekker. Je zou zeggen een goed begin van de dag. Die dag moesten we boodschappen doen voor het gourmetten die avond met mijn ouders. Manuël en Esther hadden achter elkaar zwemles, dus het zwembad zou ook een deel van de dag opeisen. Toen Bert zei: 'ik denk dat ik zo maar eens 80 kilometer ga fietsen' zakte mijn humeur naar ijskast temperaturen. Welja, 3 uur fietsen, voorbereiding kost ook wel een half uur, bijkomen en douchen zeker 30 minuten en misschien wel langer.

Mijn hoofd draaide overuren, alleen omdat ik een vrouw ben moet ik zeker de boodschappen doen en de activiteiten met de kinderen. We leven toch niet in de prehistorie?!

Bert was zich van geen kwaad bewust. Dekte zelfs gezellig de tafel voor het ontbijt. Ik schoof aan voor een snelle boterham en ging er toen vandoor, die boodschappen doen zichzelf niet. 

De hele dag had ik een druk gevoel. Alsof alles op mij neerkwam. 

Eind van de middag besloot ik de voorbereiding van het gourmetten maar even te laten zitten en de tuin in te gaan om de klimop te planten, daar had ik nu echt zin in. 

Ik bleef af en toe boze opmerkingen naar Bert toe maken. Dat stomme (over) werk altijd en dat eeuwige fietsen. Wat niet mee hielp was dat de maandelijkse periode eraan kwam, en daar had ik enorm last van. Hormonen, vreselijk wat kunnen die je tot een monster maken. 

De avond was daarentegen wel mega gezellig. Mijn ouders kwamen eind van de middag en eerst dronken we wat samen. Daarna maakten we snel de gourmetspullen voor elkaar. De tafel was rijkelijk gevuld, iedereen had lol in het gourmetten en het was gewoon fijn. 

Daarna speelden we een potje Risk, de kinderen deden ook allemaal mee. Een avond om nog lang op te teren. Als kind van gescheiden ouders is dit me heel dierbaar. Echt geweldig dat dit zo ontspannen kan.

En ondanks dat het blogje snel geschreven was heb ik er een week over gedaan om online te zetten. Op mijn werk hoorde ik heftige verhalen van persoonlijke omstandigheden waar 'mijn' leerlingen in zitten. Echt pure ellende. Mijn hart breekt voor die jonge meiden die al zo'n last moeten dragen. En dan mopper ik omdat ik de taakverdeling in huis niet eerlijk vind. Werkelijk wat een kleinigheidje vergeleken met de duisternis waar sommigen in zitten. 

Ik zette al mijn frustratie op de app naar een vriendin, dat hielp. Zij reageerde heel evenwichtig en dat hielp ook. Nu eerst maar eens die hormonen kwijt raken en daarna thuis het gesprek aan gaan over hoe wij het leven leiden want geëmancipeerd leven en huisvrouw zijn lukt niet. En naast de frustratie die toch wat blijft sluimeren is er ook het besef van dankbaarheid. Wij hebben het zo goed. Zelfs zo goed dat de energie kan gaan naar kleinigheden. En er is zoveel ellende in de wereld. Kom terug Here Jezus, maak alles goed.