Verlaten kinderen op het schoolplein
Meestal haal ik de kinderen uit school op als het donderdag is. Dan werk ik vanaf 15 uur thuis verder en ga dan wat langer door om de verloren werktijd in te halen. Werkt goed voor ons gezin. Deze donderdag had ik een aantal werkafspraken waar ik graag bij wilde zijn en dus zou Bert de kinderen ophalen. Tijdens de pauze van een afspraak zag ik berichten van Bert. Zijn trein had het station Veenendaal- De Klomp overgeslagen. Ze stonden dus met een groep mensen op station Ede-Wageningen en hadden de machinist al aangesproken maar die adviseerde de volgende trein maar weer terug te nemen. Daar had Bert niets aan want de kinderen moesten sneller opgehaald worden. Hij belde een zwager die zijn kinderen ook van school haalde, hij mocht doorgeven dat onze kinderen gewoon moesten blijven wachten op het plein. Bert was lopend naar school, 6 kilometer. Toen ik hem belde en vroeg waarom hij geen bus had genomen vertelde hij dat hij geen tijd had om businformatie op te zoeken. Hij wilde zo snel mogelijk bij school zijn en wandelde dus flink door met laptoptas in de hand. 15.15 uur was hij op school. Drie kindertjes hadden 45 minuten gewacht, ik zag al zielige taferelen voor me maar ze waren oké. Daarna moesten ze van school nog 1,5 kilometer naar huis lopen, Bert had zijn beweging er wel opzitten en de kinderen hebben het ervaren als avontuur, gelukkig maar. Ik zat wel even in de stress. Volgende donderdagen haal ik ze zelf weer op, lijkt me beter hoewel Bert er niets aan kon doen dat de trein gewoon doorreed. Hij stond ruim op tijd op station Utrecht maar de eerste trein reed niet en de tweede haalde zo'n rare frats uit. Wat een toestand.
Vrijdag bakte ik als goede moeder met Manuël koekjes. Ik ben niet zo goed in bakken maar het leek me een goede activiteit voor ons tweeën. We maakten het deeg en gingen aan tafel zitten om er figuurtjes van te maken. Ik heb niet van die mooie uitsteekdingen dus pakte ik een theezakjesbakje en daarmee konden we rondjes maken. Ook draaiden we de deeg als een balletje en sloegen die plat, ook een prima manier om een plat min of meer rond koekje te krijgen. Manuël werd boos, we hadden figuurtjes nodig, zo hoort dat. Maar ja, ik heb dat dus niet. Dus we moesten het toch maar doen met wat wel voorhanden was. Maar dat lukte Manuël niet goed dus werd hij nog gefrustreerder. Uiteindelijk eindigde het in gehuil, gemopper en stuurde ik hem naar buiten om te spelen en heb ik zelf de koekjes afgemaakt. Niet echt de activiteit zoals ik het voor ogen had.
Na een half uurtje spelen was Manuël weer gezellig en gingen we naar zwemles. Best lekker om maar met 1 kind te hoeven gaan. Esther speelde bij een vriendinnetje, Rachel zat nog op school en Jonathan speelde bij een vriendje. Bij zwemles keek ik naar het zwemmen afgewisseld met het bestellen van de weekboodschappen en het lezen van mijn boek. Manuël zat te geinen met de meesters. Hij probeerde ze in het water te duwen. Het zal je kind maar zijn.
Hij heeft wat moeite om een aantal zwemvaardigheden onder de knie te krijgen. Er kwam een plekje vrij op zaterdagochtend en dus plande ik direct nog een les in voor hem. Twee dagen achter elkaar doet hem vast goed. En inderdaad, zaterdag had hij de slag goed te pakken en ging het al beter.
En zo gaat het natuurlijk vaker bij iets nieuws leren. Eerst denk je dat het lukt, dan lijkt het nooit te gaan werken en ineens heb je het toch te pakken.
Reacties
Een reactie posten