Amsterdam

Dinsdag ging ik met mijn moeder en dagje naar Amsterdam. Eerst bracht ik de kinderen naar school. Jonathan voelde zich niet fit, zo lastig om in te schatten of het dan echt niet goed gaat of dat hij moe is of... 

Ik liep maar even met hem mee naar de meester. Hij had extra brood mee voor een energieboost en ik hoopte maar dat het mee zou vallen. Na een korte stop bij de supermarkt voor wat mueslirepen en twee smoothies kwam ik door de achterdeur het huis binnen en mijn moeder tegelijkertijd bij ons de voordeur. Perfecte timing. We dronken eerst een cappuccino en reden toen naar de rand van Amsterdam. Lees: mijn moeder reed ons, wat een verwennerij. Vanaf daar namen we de tram naar het centrum. Ik denk niet dat ik ooit in een tram gezeten heb, ik vond het ideaal. We begonnen in het Rembrandthuis. Heel boeiend om door het woonhuis van Rembrandt te lopen en in elke ruimte leerden we over zijn leven. Alles is gereconstrueerd zodat we een goed beeld konden krijgen van hoe hij geleefd heeft. Met koptelefoon op kregen we alle informatie te horen.

We kregen in Rembrandts oude schilderkamer uitleg hoe Rembrandt zelf zijn verf mengde. Van deze kamer hebben wij een grote plaat in onze woonkamer hangen. En in die kamer stonden wij, te leuk!

Toen we alles gezien hadden was het tijd voor de lunch. We scharrelden door een winkelstraat en ploften uiteindelijk op een terras neer op de Dam. We bekeken de menukaart en we schrokken van de prijzen. Voor zo'n broodje moesten we een fortuin betalen. We stapten dus snel weer op en haalden lekkere broodjes bij de bakker. We aten het op in de zon op de Dam en dat was genieten.

Met volle maag gingen we de Bijenkorf in om bij de dure merken te kijken. Wat een prijzen! Wat een luxe, een leuke ervaring. Sommige kledingstukken zaten zelfs met een slot vast aan het rek. Op die kledingstukken stond ook geen prijs. De overige prijzen liepen uiteen van 100 tot 400 euro, ik wil niet weten wat de vastgeketende items moesten kosten. Een selfie bij Louis Vuitton, de letters daardoor in spiegelbeeld, jammer detail maar niet minder leuk.

Daarna wilden we naar wat tweedehands kledingwinkeltjes. Het was maar 1,5 kilometer lopen dus we gingen wandelen in plaats van met de tram. We verdwaalden, liepen in een half rondje en uiteindelijk, na veel meer kilometers, kwamen we aan in de straat waar we wilden zijn. Wat een avontuur in de grote stad, ik voel me spontaan een dorpsmeisje.

We scharrelden door de winkeltjes, pasten een paar items en vertrokken zonder iets te kopen. We vonden niets wat we graag aan onze garderobe zouden toevoegen. Na al het geslenter waren we moe. We namen de tram naar het Rijksmuseum en gingen daar eerst maar eens uitrusten in het restaurantje met drinken en een portie olijven.

Daarna maakten we een selectie van de kunst die we wilden zien. Uiteraard gingen we naar de collectie van Rembrandt en ik was ook heel benieuwd naar de sieraden. Overal stond bewaking, bij de ingang werden onze tassen gecontroleerd. Heel naïef vroeg ik nog waar de meneer naar zocht (mochten we geen eten meenemen?) maar hij keek of we geen messen, soep, verf, pepperspray of iets anders mee hadden waarmee we de kunst konden ruineren. Oja, idioot dat dit blijkbaar nodig is. Voor we de zaal binnengingen sprak een bewaker ons aan, we mochten onze tas niet op de rug dragen maar alleen in onze hand. In het glasmuseum waar ik eerder dit jaar met mijn vader was begreep ik dat, hier niet helemaal maar het geeft niet, we volgden keurig de instructies op.

Bij het Melkmeisje keken we vol bewondering. Wat prachtig gemaakt! Rachel is hier ook fan van dus ik stuurde een foto van 'de echte' naar haar toe. We bogen iets te ver naar voren en werden door weer een andere bewaker er vriendelijk op gewezen dat we afstand moesten houden. Oeps.

Toen het museum sloot gingen wij er ook weer vandoor. We namen de metro naar het station. Doodeng vond ik het. Onder de grond, in het donker, het ding ging hard (denk ik, in het donker kan ik me niet oriënteren) en we moesten staan omdat het druk was. Controlefreak die ik ben vond dit niet fijn. Maar we waren wel heel snel op de plek van bestemming en ik heb het maar wel mooi gedaan.

Het restaurant waar we heen wilden was afgehuurd en niet door ons. We namen dus maar de tram terug naar de auto en reden naar Breukelen. Daar zat ook een restaurant Loetje waar we graag een wilden. We aten een heerlijke biefstuk met lekkere bijgerechten. Een geweldige afsluiting van een geweldige dag. Met 10 kilometer in de benen en veel dingen die we hadden gedaan en gezien waren we voldaan.

En hoewel het echt leuk was ben ik blij dat wij op de rustige Veluwe wonen. Niet zo'n drukte, geen wietlucht overal. Ja, doe mij maar een dorp.