Oceaan gestolen

Zaterdag wilden we naar de oceaan. We zaten zo dichtbij en hadden er nog niets van gezien. We stapten begin van de middag in de auto om eerst maar eens te ontdekken wat een leuk plekje zou zijn. We reden en zagen alleen maar strand, we reden verder en ook daar was zand. Nergens water te ontdekken. We controleerden de kaart en zouden naast de Atlantische oceaan moeten staan maar het water was weg. We vermoeden dat Vector (van de Minions) de zee gestolen had. Daar rijd je dan 1000 kilometer voor. We gingen ergens op het strand zitten en keken uit op het zand. Tja, dat was ons uitje. Dat was toch wel heel teleurstellend.

We zochten op internet uit dat de eb en vloed wel 3 meter hoogteverschil heeft op deze plek. In de ochtend en avond zou er wel water zijn. We besloten naar de supermarkt te gaan en dan maar in het zwembad op de camping te gaan zwemmen. Die avond gebruikten we de barbecue die op de camping stond, we aten heerlijk en hadden maar weinig afwas, lekker en makkelijk. Omdat we op tijd waren stelde Bert voor om te gaan kijken of de oceaan inmiddels weer gevuld was met water. Dat vond iedereen een goed plan. We reden een paar minuten en ja hoor, daar was de oceaan! Een prachtig gezicht zo aan het eind van de dag. Niet meer geschikt om in te zwemmen maar de kinderen hebben wel lekker aan de rand in en bij het water gespeeld.

Op de camping was het een stukje lopen naar de wc. De kinderen konden zelf maar Esther wilde dat iemand met haar meeliep. Jonathan bood aan om haar te brengen. Daar gingen ze, hand in hand, dat zijn de mooie momenten als je zo ziet dat de kinderen voor elkaar zorgen.

Op zondag bezochten we een plaatsje in de buurt. Lekker picknicken en uiteraard bezochten we de plaatselijke kerk. Rachel is al gek op oude kerken sinds ze een klein hummeltje is. Zij wil dus in elke kerk die we tegenkomen. De anderen zijn aangestoken door haar enthousiasme en lopen stil, haast eerbiedig, en geïnteresseerd te kijken naar alle schilderingen, beelden en glas in lood ramen. Dit was juist de dag dat mijn oom 5 jaar geleden heel plotseling overleed. Jonathan vroeg of hij een kaarsje aan mocht steken, ontroerend. Verder genoten we van alle pracht en praal. Indrukwekkend hoeveel tijd en geld ze erin gestoken hebben om zo'n kerk te maken tot wat het nu is. Esther liep rond met mijn telefoon om foto's te maken. Hier een scheve maar toch leuke foto van Bert en mij. Wij waren uitgekeken maar de kinderen nog niet, we wachten geduldig op een stoel. 

Op de camping sprak een meneer Bert aan. Hij had al een aantal keer een praatje gemaakt en voor ons vertrek wilde hij toch nog Gods zegen over Bert, ons gezin en de vakantie uitspreken. Een bijzondere ervaring. Mooi hoe open hij sprak en dat hij als vreemde ons zo de zegen toewenste. Dat blijft wel bij. En waarom doen we dat eigenlijk niet vaker? Iets waar we samen nog over doorgesproken hebben.