Manuël jarig

500 kilometer verderop waren de Pyreneeën. We reden een heel aantal uur en arriveerden op camping nummer 2. De kleine tentjes waar we het weekend in geslapen hadden mochten drogen, door de dauw moesten ze nat ingepakt worden. Bert en ik zetten de grote tent neer, binnen een uur stond het gevaarte. We zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld bij het opzetten. Esther gaf ons instructies en had de indruk dat zij de boel aan het regelen was. De andere kinderen vermaakten zich in de speeltuin. Op een gegeven moment vroeg ze: 'redden jullie het even zonder mij?'. Ja hoor schatje, ga maar de speeltuin ontdekken. Dat was voor ons ook wel fijn, even rust na al het gekwebbel. 

Ons plekje vanaf de achterzijde gezien:

De dag erna konden de kleine tentjes weg en stond daar de eettafel met stoelen en hadden we nog genoeg leef en speelruimte over. Een heerlijke plek. En ook zo leuk dat er een klein beekje langs ons plekje stroomde, daar hebben ze heel wat mee gespeeld.

Op vakantie gaat de was ook door. Wel in een lagere frequentie maar toch, zo nu en dan zet ik een wasmachine vol vies spul aan. Zo lekker om dat niet met een handwas te hoeven doen, zo heeft moeders ook vakantie. Ik hing de was aan chipsknijpers op (wasknijpers natuurlijk maar die doen bij ons dienst in de chipsbak) en sorteerde zelfs de sokken. Ik genoot van de keurige waslijn, tjonge jonge wat een keurige huisvrouw lijk ik. Aangezien dat niet zo vaak gebeurt moest dat vastgelegd worden. Normaal mik ik het over de lijn, werkt ook prima trouwens.

En toen was Manuël jarig. De tent werd versierd en de cadeaus klaargelegd. 

Manuël mocht kiezen wat we gingen doen. We manipuleerden hem enigszins zodat hij het idee had dat hij het helemaal zelf gekozen had. We gingen op zoek naar watervallen. We zetten de auto bij het startpunt en liepen daarna langs verschillende watervallen. De klimstukjes waren uiteraard het leukste. Lekker avontuurlijk.

Manuël benadrukte een aantal keer dat het wel duidelijk was dat hij nu 7 jaar is. Hij kon zo goed klimmen en klauteren, dat kan iemand van 6 niet. 

In de avond aten we bij de McDonalds. Dat klinkt makkelijker dan het is. De dichtstbijzijnde was 40 minuten rijden dus daar ging de reis heen. We bestelden via zo'n scherm en gingen op het terras zitten. Een Franse dame kwam de bestelling brengen, we kregen alleen 1 portie friet minder dan besteld. Ik liep dus naar haar toe en legde het half in het Frans half in het Engels en half met gebaren uit. Gek genoeg begreep ze het niet, ik vond mijn uitleg nog wel zo duidelijk. Ik moest naar de manager. Ik dus naar een jongeman toe die 'Ole' zei. Dus ik zeg terug: 'Ole'. Begint hij heel blij te vragen of ik ook Spaans ben. Welnee joh, kom uit Nederland. Maar dit was dus wel een Spanjaard, we zaten dan ook heel dicht bij de grens met Spanje. Hij snapte het probleem direct en gaf me de ontbrekende portie friet. Dromerig kwam ik terug bij de tafel en mompelde iets over een knappe spanjaard die zo aardig was. De rest van het gezin vond het maar gek maar ik was in de gloria. Spaans is zo'n geweldige taal en nu sprak-een-Spanjaard-met-mij. Hoe dan ook. We aten de patat op en spontaan besloot ik te trakteren op ijs na, het was tenslotte Manuëls verjaardag. We bestelden weer bij zo'n scherm (ideaal in het buitenland) en dezelfde Franse dame kwam het ijs brengen. Je gelooft het niet maar het was er weer 1 te weinig. Ik dus weer naar de leuke Spanjaard en vroeg om een extra ijsje. Geheel vriendelijk regelde hij het en kregen we ons ijs. Te leuk dit. Bert verweet me al dat als hij zo zou reageren op een dame hij een knal voor z'n kop zou krijgen (is ook waar). Heb ik er maar geluk mee dat Bert niet zo jaloers is. 

Goed om te weten dat als je bij de McDonalds wilt werken maar je kunt niet tellen je daar, aan de voet van de Pyreneeën, gewoon kunt werken. Heb je nog een knappe Spaanse baas ook, ik bedoel maar: je kunt het slechter treffen.