De dag van vertrek

Ondanks zorgvuldige voorbereidingen moet er zo'n laatste dag voor de vakantie een hoop gebeuren. Woensdagavond sloten we ons werk af. Donderdag gebruikten we om alles in de auto en kar te stoppen, de laatste boodschappen te halen en nog wat wasjes te draaien. 21 uur lagen we in bed, klaar voor de nacht. Bert sliep na een uur, dat wist ik omdat ik de klok van middernacht nog gezien heb. Het idee : je moet NU slapen hielp niet echt. Om 2 uur ging de wekker. Bert sprong onder de douche en ik regelde de laatste dingen : koffie en thee zetten, spullen die nog op tafel lagen in de auto zetten en de kinderen wakker maken. Esther deed haar ogen open en zei 'sodeknetters wat zaten mijn ogen hard dicht'. Daarna sprong ze uit bed en was vrolijk, midden in de nacht en klaar voor de vakantie. Manuël wilde niet wakker worden, hij mompelde dat hij moest slapen. Rachel had gelijk praatjes en Jonathan werd langzaam wakker, eerst nog wat stil maar toen was hij er. Kussens in de kar, schoenen aan, plassen, kar aan de auto koppelen en we waren klaar voor vertrek. Elk kind kreeg een eigen tasje, daarin zaten een aantal pakketjes voor onderweg en een doosje gevuld met papiertjes. Op elk papiertje stond een opdracht, zat een snoepje in of stond de instructie dat er een pakketje opengemaakt mocht worden. Was ik toch eens even een hele actieve moeder geweest. Helaas geen foto van het eindresultaat maar hier was het in de maak. 

Toen we eindelijk klaar waren om dan toch echt te gaan, verzamelden we ons in de woonkamer. Op de bank namen we een moment rust om te bidden voor een goede en vooral veilige reis. Met zoveel kilometers voor de boeg is het fijn om ons leven in Gods handen te leggen. 

4u in de ochtend reden we weg. Een uur later dan gepland, best netjes. 

We reden 1000 kilometer naar de Atlantische oceaan. Bert reed de hele weg, wat een dappere dodo. We ontbeten met zelf gesmeerde boterhammen. Heerlijk huiselijk toch. 

Parijs leek ons handiger om te vermijden maar zelfs met de file die daar stond was het een half uur sneller dan de omweg. Een half uur is wel de moeite. We reden dus via Parijs. De snelweg die de routeplanner voor ons bedacht had stopte ineens voor ons omdat je niet hoger mocht zijn dan 2 meter. We werden de snelweg afgeleid en daar stonden we, midden in Parijs. Met Google Maps navigeerde ik ons naar de volgende oprit. Dat lukte maar ook daar mochten we er niet op. Dan maar binnendoor naar de volgende snelweg, wat een enorme vertraging opleverde. Ontzettend jammer van de tijd en frustrerend. Waren we toch maar anders gereden... 

18.15 uur reden we de camping op, we werden hartelijk ontvangen. We kregen een plek die prima was voor het weekend maar ik zou er niet langer willen staan. Brak maar ook blij pakten we de belangrijkste spullen, tenminste dat was het idee. Het slot van de kar viel eraf en wel zo dat we hem niet meer open kregen. Hoe moesten we nu bij onze spullen komen? Toen raakte ik gestrest : 'God hoe moet dit nu? Staan we hier met 4 kinderen en kunnen we niks'. Bert hield het hoofd koel en kreeg het voor elkaar de boel te repareren, de kar kon open! Blijkbaar was er iets losgetrild en was het te herstellen. 

In plaats van te koken gunde ik mezelf gemak en haalde pizza op de camping. 21 uur lagen we allemaal uitgeput in onze kleine tentjes. Heel blij dat we nu echt op vakantie zijn!