Zeumeren

Zondag was het warm, mega warm. We kwamen thuis uit de kerk (warm!) en zaten aan tafel voor de lunch (warm!), eigenlijk was alles warm. Toen één van de kinderen zei: ik heb echt zin om te zwemmen vond ik dat een perfect idee. Lekker afkoelen. Het water bij Zeumeren in Voorthuizen zou heerlijk zijn, maar kom ik daar? Natuurlijk! Ik ging het zelfs over de snelweg proberen, we zien wel hoever we komen de rest kan altijd binnendoor. Alle zwemspullen verzamelen kostte nog aardig wat tijd maar toen waren we er klaar voor. Bert wou die middag racefietsen en ik ging met vier kinderen alleen op stap. Ik heb nog nooit alleen met die kinders gezwommen. Vier tegelijk in de gaten houden waarvan twee geen zwemdiploma hebben leek me erg stressvol. Maar stressvol of niet; we wilden afkoelen. En daar gingen we, de snelweg op. Verder, verder en verder. We wisselden van snelweg, toen sloeg de spanning toe: één snelweg goed gedaan, maar nog één? Natuurlijk lukt dat, gewoon doorrijden. We moesten de eerste afslag hebben voor onze bestemming dus dat was een makkie. Klein stukje binnendoor en we stonden geparkeerd. Ik heb gewoon een stuk snelweg gereden wat ik hiervoor niet durfde en het ging prima. Hoera, vreugdedansje hier.

We zochten een plekje op, kleren uit, zwembandjes opblazen en we liepen met elkaar het water in. Heerlijk verkoelend. We begonnen achter de lijn, daar konden ze ook nog wel staan maar de verleiding was groot om steeds verder te gaan, met name voor Manuël. Dus spraken we af dat Manuël en Esther tot aan de gele ballenlijn mochten. Daar konden ze staan, het was een groot gebied en ik bleef erbij. Rachel en Jonathan mochten verder, zij hebben hun diploma. Toen Rachel en Jonathan wel erg ver gingen werd ik er zenuwachtig van, als er iets gebeurt duurt het een hele tijd voor ik bij ze kan zijn en Esther en Manuël alleen achterlaten is ook niet fijn. Toen de grootste kinderen terugkwamen spraken we af dat zij wel over de lijn mochten maar niet verder dan waar ze niet meer konden staan en dat vonden ze prima. Dat maakte de middag voor mij een stuk relaxter. Zwemmen, staand de kinderen in de gaten houden en bruin worden en weer kopje onder. De kinderen hadden plezier en moeders ook.

Halverwege dronken we meegebrachte limo met een koekje. Kon ik even bruinen in de zon maar al snel wilden ze weer het water in. Eind van de middag gingen we eruit. Esther moest nodig naar de wc dus dat combineerden we met het betalen van de parkeerkaart. Stond een mevrouw voor me waarvan de zoon ook Manuël heette, dat was grappig. 'Van Immanuël?' vroeg ze. Ja dat klopt! En hoe heet je dochter dan? En toen noemde ze een naam die ik niet meer weet maar die ik echt vreselijk vond. Hoe kun je je ene kind nou zo'n mooie naam geven en de andere zo'n afschuwelijke. Smaken verschillen zullen we maar zeggen. Ik antwoordde keurig wat een leuke namen de kinderen hadden en daarna waren we aan de beurt voor de wc, sorry voor het leugentje. Denk dat ze die meer waardeerde dan de waarheid.

We reden terug naar huis (weer over de snelweg!) en kwamen er achter dat Bert nog niet thuis was. Ik had gedacht/gehoopt dat hij al wel gekookt zou hebben. De kinderen moesten om de beurt onder de douche en ik flanste snel wat in elkaar. Uiteindelijk zaten we 18.45 uur aan tafel met vier schone kindertjes. Bert ging daarna douchen. We ruimden de keuken op, stopten kinderen in bed en toen we bijna klaar waren om 20.15 uur wilde ik wel erg graag douchen. Bert ruimde de laatste dingen op zodat ik ook schoon kon worden. 

Wat een heerlijke dag was het. We hadden het niet te warm meer, maar juist lekker warm door het verkoelende water. Ik overwon mezelf en reed twee keer een stuk snelweg. En ik heb gezwommen met vier kinderen én kon er zelf van genieten en ontspannen. YES!