Leg die lat wat lager

Donderdagavond was mijn eerste masterclass van het Villavie lidmaatschap. Het onderwerp van de avond was: 'leg die lat wat lager'. Een treffend thema zo net voor de vakantie. Geralde Schreuder zei een aantal inspirerende dingen. Wat bij mij vooral bleef haken is het idee dat je het zelf moet waarmaken. Wat 'het' dan ook maar is. 'Als ik het niet doe, doet niemand het'. Oja, is dat wel zo? Een avond vol informatie en vooral ook een aantal zaken om over na te denken, daar hou ik van.

Op vrijdag reed ik naar Utrecht. In de auto. Met mijzelf aan het stuur. Lees deze zin gerust nog eens: ik reed naar Utrecht! Wauwie, dat is al in geen jaren gelukt. Het eerste stuk naar Maarsbergen reed ik zelfs over de snelweg, ja echt waar. Ik vertelde de kinderen bij vertrek dat dit een spannend ritje voor me zou zijn en dat we daarom geen K3 muziek aan zouden zetten. Muziek prima maar dan iets rustiger. Vonden ze geen punt. Ik reed de snelweg op, bekend stukje geen probleem. De afslag naar Veenendaal met een afrit in het vooruitzicht, ook nog prima. Daarna kwam afrit 2 in zicht in de wetenschap dat dit voorlopig de laatste zou zijn. En ik reed door, de spanning steeg en ik bleef achter een vrachtwagen hangen die 90 reed. Normaal heel irritant maar nu focuste ik me gewoon op het volgen van die vrachtwagen. Afrit Maarsbergen kwam in zicht, de eerste 10 minuten van de reis had ik over de snelweg afgelegd, zoveel blijheid. De spanning moest nog wat afzakken dus we reden rustig door over provenciale wegen. Daarmee duurde de reis een stuk langer dan via de snelweg maar het was wel een mooie reis en ik raakte alle spanning kwijt en kwam ontspannen aan bij mijn oom. Het moment dat ik de auto uit zette applaudisseerden de kinderen voor me. Wat een schatten. Ik leef met hen mee, zij met mij; echt een gezin.

We dronken thee, kletsten in de tuin en ruilden vervolgens Manuël in voor een nichtje. Manuël bleef bij zijn neefje logeren en Rachel had een logeetje bij ons thuis. We reden weer terug over de provinciale weg, inmiddels was het al lunchtijd en spontaan stopte ik bij McDonalds om daar te lunchen. Voor de kinderen een leuke vakantieactiviteit en voor mij fijn dat als we thuis kwamen ik helemaal niets meer hoefde en gewoon op de bank kon ploffen.

Bij Maarsbergen nam ik de snelweg weer, dit keer met nauwelijks spanning in mijn lijf. Bij thuiskomst was ik zo blij. Ik ben misschien niet de snelste in het overwinnen van mijn angsten maar ik blijf het aangaan én kom steeds weer een stapje verder (letterlijk). 

Bert kwam naar beneden rennen om te horen hoe het rijden gegaan was, fijn zo'n supportteam om me heen.

Na een uurtje rust waren Rachel en nichtje lekker aan het spelen en Esther vermaakte zich met een buurmeisje. Jonathan vroeg of we samen een spel konden doen, ja leuk zeg gezellig. Hij koos voor Risk. Hij was er van overtuigd dat hij zou winnen en maakte deze foto.

En hij won ook. Hij keek steeds naar de continenten die hij voor zijn opdracht moest hebben dus die had ik allang in de gaten. Ik maakte het hem een beetje moeilijk maar niet te. Hij begon steeds meer te grijnzen naarmate hij dichter bij zijn doel kwam. Toen kwam vol trots de conclusie: ik heb gewonnen. Het kind glom helemaal. Hij rende gelijk naar boven om te zien of Bert in overleg zat voor zijn werk. Dat was niet het geval, Jonathan rende terug naar beneden en schreeuwde hard: 'ik heb gewonnen!'. 

We speelden nog een potje en Jonathan won weer. Hij had de tijd van zijn leven. Toen was het voor mij tijd om nog wat werk te verzetten. De was moest gedaan en de Hete Bliksem (stamppot appeltjes) maakte zichzelf niet. Maar na zo'n fijne dag was dat een fluitje van een cent.