Spanning en enthousiasme

Zondagochtend kregen we net voor kerktijd het bericht dat Manuël en Esther de grote kaars voorin de kerk mochten aansteken. Dat vonden ze geweldig. Ze stonden te springen om naar de kerk te mogen. In plaats van dat wij zelf iedereen moesten aansporen om op te schieten deden zij dat. We waren op tijd in de kerk, 5 minuten voor aanvang vind ik keurig en zochten een plekje. Het zijvak is tijdens de zomerperiode dicht gebleven, dat vind ik zelf altijd erg fijn zitten omdat het geluid daar net wat minder hard binnenkomt en omdat je dan dichtbij de uitgang zit. Stelt mij altijd gerust en zo kan ik me goed concentreren op de dienst in plaats van dat de angst voor een paniekaanval opspeelt. Nu voelde ik me heel relaxt en vond ik het prima om in de zaal te zitten. Wel wat achterin maar gewoon midden in een rij en dus niet naast het gangpad (lees: vluchtroute). Het ging helemaal prima, wat een heerlijkheid!

Ik was van plan mee te lopen met Manuël en Esther om die kaars aan te krijgen maar Manuël wou dat echt niet. Ze konden prima samen en de dominee was er ook wel om te helpen. En zo gebeurde het ook, ik zag de spanning en vooral het enthousiasme van Manuëls gezicht afspatten. Ze deden het keurig en het is er de rest van de dag nog een aantal keer over gegaan dat zij op het podium mochten. Hele leuke ervaring voor ze.

Na kerktijd zaten we alweer om half 11 thuis aan de koffie. Best lekker van een vroege kerkdienst dat je nog een lange dag hebt. Tijdens het lezen van de krant bespraken we de zorgen die steeds meer mensen in Nederland hebben. Alles wordt duurder en de energieprijzen stijgen de pan uit. Natuurlijk merken wij dat ook maar we hebben geen reden tot zorg. We houden genoeg eten, de verwarming kan aan en als de kinderen kleren nodig hebben is dat geen punt. Nu koop ik dat bijna allemaal wel tweedehands maar toch, we komen niets tekort. En als je dan hoort van mensen ver weg, via de krant, welke zorgen er zijn maar ook mensen dichtbij die torenhoge rekeningen krijgen dan baart me dat echt zorgen. Ik voel me er zelfs schuldig over dat wij het wel kunnen betalen. Geld weggeven doen we graag maar maandelijks een handvol mensen ondersteunen kan ook simpelweg niet. Wat ligt er in je eigen macht, dat kun je doen. Maar de machteloosheid dat je weet dat mensen de verwarming niet gaan aanzetten terwijl je er zelf warm zit vind ik echt om te huilen. Heer ontferm U.

Rond het middaguur maakten Esther en Manuël een verse tomatensoep. Lekker voor onze lunch en om een pannetje mee te nemen naar mijn opa en oma. Opa is 86 jaar geworden en we gingen op verjaarsvisite. Het was reuze gezellig, we kletsten bij en we probeerden de kinderen in toom te houden. Wat een drukte hebben ze deze dagen om zich heen, is er storm op komst ofzo?

Rachel werkt op school over de Tweede Wereldoorlog en ze vroeg aan opa of hij over de oorlog wil komen vertellen in haar klas. Hij heeft de oorlog zelf meegemaakt dus om de verhalen rechtstreeks van hem te horen blijft bijzonder. Opa wilde dat graag dus dat gaan we binnenkort concreet maken. Je eigen overgrootvader die op school komt, dat kunnen niet veel mensen zeggen.

Inmiddels worden de nachten kouder en heb ik onze bruidsquilt die gemaakt is door mijn oma weer over ons bed gelegd. Raam open voor frisse lucht en zelf warm onder de dekens, dat is lekker slapen.