Brak

Zaterdagavond riep Esther ons al steeds nadat ze in bed was gelegd. Het meisje was echt ziek. We lieten haar deur op een kier zodat we haar goed zouden horen. De rest van de nacht bleef ze onrustig, we hebben elk half uur gezien. Dan ging Bert er weer uit en dan ik weer. Een nacht met heel veel onderbrekingen. Als een kind ziek is doe ik dat met liefde maar slopend is het wel. Toen ze om half 7 weer riep kon ik mezelf nauwelijks uit bed slepen, Rachel was er sneller bij en haalde me op. Ik weet het, ik moet weer...

Ik snoot haar neus, troostte, gaf een slokje limonade tegen haar zere droge keel en pakte mijn kussen om bij haar in bed te kruipen. Bert zei nog: 'nee joh, stop haar lekker onder en kom gewoon naar je eigen bed'. Ik legde het kussen terug en kroop bij Esther in bed (slaapdronken als ik was). Daar sliep ik direct. Pas tegen half 9 werden Esther en ik wakker. De rest van de kinderen zaten al beneden. 2 hele uren achter elkaar geslapen, dat was fijn. Alsnog voelde ik me gebroken maar dat is logisch. Gek genoeg was Esther heel vrolijk, dat vond ik dan weer minder logisch, en koortsvrij. We aten een boterham op de bank in de pyjama en om 9 uur zaten we klaar voor de kerkdienst. Nou ja, niet echt klaar, we waren nog niet in de kleren maar dat zag niemand. 

Het was een mooie dienst en prachtige preek dus ik was blij dat we die in ieder geval via het beeldscherm konden horen. Na de dienst was het koffietijd. Bert sliep nog steeds en ik wou hem niet storen. We dronken dus koffie met een lekkere koek in de pyjama. Toen Bert om kwart voor 11 naar beneden kwam sprong ik eerst onder de douche en in de kleren, dat was beter. Bert en ik kwamen de dag door als zombies, Esther daarentegen was vrolijk en lekker aan het spelen. Het is toch oneerlijk. Maar ik was er ook blij mee, ze was flink ziek maar knapte ook ineens weer op. 

Rachel en Esther hielpen om verse tomatensoep te maken. Het werd een geklieder maar het resultaat was heerlijk.

Zaterdag had Bert de nieuwe kledingkast van Jonathan in elkaar gezet. Nu volgde het bureau, de kinderen hielpen hem en ik kroop in bed voor een dutje, daar was ik echt aan toe. Toen Esther me ook tijdens dat dutje wakker maakte werd ik erg boos. Een oplaadmoment was zo hard nodig. 's Nachts zorgen voor een ziek kind is oké, maar overdag gestoord worden om niks is niet fijn.

De rest van de dag bracht ik door met een boek en in de tuin. Tijd nemen om bij te komen. Alle plannen van de dag werden geannuleerd, het is niet anders.

Maandag ging Esther weer naar school, ze had nog wat last van haar keel en hoest nog iets maar ze doet er niks minder om. Als we niet allebei hoefden te werken had ik haar misschien nog een dagje extra thuis gehouden voor de zekerheid. Wij moeten dus wel werken en dus gingen ze alle vier weer naar school. Eind van de ochtend kreeg ik bericht van school of ik Esther kon komen halen. Ik werkte snel mijn afspraken af en stond 13 uur op het plein. Daar huppelde Esther me vrolijk tegemoet. Manuël was in tranen want hij had buikpijn en wou ook naar huis. Zo ingewikkeld. De meester zei dat er niks met hem aan de hand was en nam hem mee zodat ik kon vertrekken. In de auto voelde ik me ellendig, heb ik nu een ziek kind op school gelaten? Misschien is hij wel aangestoken.

Thuis speelde Esther weer net zo vrolijk als zondag. Manuël kwam blij uit de bso, hij had toch nergens (meer) last van. Daar hebben we aan tafel een stevig gesprek over gevoerd. Als je ziek bent mag je thuis blijven en komen we je altijd halen. Maar als er niks aan de hand is mag je niet net alsof doen alsof je ziek bent. Hoe kunnen we elkaar dan nog vertrouwen? Eerlijkheid, heel belangrijk. Hopelijk komt de boodschap over.