Heen en weer

Woensdagmiddag kwam er een vriendinnetje van Esther mee naar huis. 2 meisjes, even groot, allebei een roze fietsje. Ze speelden heerlijk met elkaar. Soms die 2 meiden, soms het vriendinnetje met Manuël en soms met z’n drieën. Ondertussen maakten onze kinderen onderling ruzie. Kleine irritaties, duwtjes, gemopper. Ze waren onrustig, echt tijd voor vakantie! In de middag zou ik het vriendinnetje thuisbrengen want het lag op de route naar de fotograaf en het gemeentehuis. Daar moesten we 2 identiteitskaarten aanvragen. We dronken wat met elkaar en toen mocht iedereen plassen en schoenen aan doen. Ons viertal ging onder protest aan de gang. Het vriendinnetje weigerde, ze wou bij ons blijven. Ze wou absoluut haar schoenen niet aan. Wel heb je ooit, zo’n klein ding van 6 jaar. Rachel kreeg het voor elkaar. Uiteindelijk waren we zover en stapten we op de fiets. We brachten het vriendinnetje weg, maakten daar nog een praatje en vervolgden onze weg naar de fotograaf. Van Rachel en Manuël mochten er pasfoto’s gemaakt worden. 15 euro per setje, jammer van het geld maar helaas nodig voor de ID kaart. Voor een witte muur hingen er grijze kettingen. Dat trok natuurlijk enorm aan, om de beurt zaten de kinderen eraan maar het werkte me echt op de zenuwen dat gepingel. Allemaal kijken en niet aanraken! Makkelijker gezegd dan gedaan. 

Met de foto’s op zak fietsten we door naar het gemeentehuis. Na even wachten waren we al aan de beurt, de lengtes werden opgemeten, Rachel 162cm en Manuël 120cm. Manuël was ingevoerd en op de vraag of hij zijn eigen naam al kon schrijven kon hij snel antwoord geven: ‘nee, dat kan ik niet’. De mevrouw reageerde heel leuk: ‘een volgende keer mag je zelf schrijven’ en Manuël vertrok blij naar een speelscherm. Bij Rachel ging het allemaal wat moeizamer, uiteindelijk bleek toch echt dat de pasfoto niet aan de eisen voldeed. Haar gezicht was te groot afgedrukt. We moesten dus weer terug naar de fotograaf. Alle kinderen verzamelen, naar de fiets, terug en we stapten de studio weer binnen. Met een papier van het gemeentehuis konden we zonder extra te betalen een nieuw setje foto’s krijgen. De jongen die de foto’s gemaakt had kreeg nog wat uitleg waar hij op moest letten, zal wel een nieuwe medewerker zijn. Ondertussen zaten de kinderen natuurlijk weer aan die grijze kettingen.

We fietsten weer terug met het nieuwe setje foto’s, het duurde allemaal een stuk langer dan verwacht. Bij het gemeentehuis wachten we weer en toen kon het dan toch echt geregeld worden. De ID kaarten zijn aangevraagd en liggen over 8 dagen klaar. Inmiddels waren we moe en wat gammel. We stapten voor de zoveelste keer op de fiets en gingen richting huis. We kwamen langs een ijssalon waar geen rij stond en grepen onze kans. We maakten een tussenstop en iedereen mocht een lekkere smaak uitkiezen. Manuël had die ochtend zijn verjaardagsfeestje op school gevierd en daar was al zijn energie aan op gegaan. Hij was bokkig en wou een softijsje. Nu hebben ze daar heel erg veel maar geen softijsje. De mevrouw liet hem een smaak proeven die lijkt op softijs en Manuël was weer blij. Tjonge, wat een service. We betaalden en ploften buiten op het terras neer. Toen bleek het ijs wit met bruin te zijn. Bruin hoort niet bij softijs dus Manuël werd boos, moest huilen en weigerde te praten. Zijn ijsje smolt en drupte op de grond en zijn kleren. Terwijl wij genoten van de onverwachtse traktatie gooide hij zijn hele ijsje weg en was daarna weer vrolijk. Welja, raar kind.

Op de terugweg was ik moe. Bert zou pas later thuis zijn en we hadden er een drukke dag op zitten. Sowieso heb ik me de laatste 2 weken toch echt wat te druk gemaakt dus het is goed weer even terug te keren naar de rust. We stopten bij de snackbar om patat te halen. Niet koken, de kinderen eten het goed, weinig afwas. Na zo’n drukke dag snakte ik op zich wel naar een gezonde maaltijd maar ik gunde mezelf het gemak. We aten op de bank en keken naar een korte film (25 minuten) van Ice Age met een kerstthema. Het is tenslotte midden in de zomer. De kinderen gingen om de beurt onder de douche, deze keer eerst de jongens omdat Esther nog niet klaar was met haar patat en daarna de meiden. We wandelden net de douche uit toen Bert thuis kwam. Hij heeft het op dit moment erg druk en is regelmatig langer aan het werk deze weken. Terwijl hij voor zichzelf een pizza opwarmde ruimde ik de keuken op. We zongen met elkaar ‘Ik ga slapen, ik ben moe’ en om 19.30 uur precies gingen de kinderen naar bed! Perfect! Jonathan las nog wat en ging daarna slapen, met Rachel keek ik in haar bed een stukje van onze serie. 20.15 uur was het in elke kamer stil en begon onze avond. Nu de kinderen bezig zijn met hun laatste schooldagen zijn ze stuk voor stuk moe en hebben een kort lontje. Lekker dat ze een goede nacht konden krijgen. Nog even en dan hebben ze vakantie, we tellen de nachtjes af.