Aardenvat

Manuël zegt: 'ga je schrijven dat ik heel lief ben? En dat ik wil schrijven en dat ik dingen wil leren? En dat ik heel lang buiten speel'. Uiteraard, hierbij een quote van onze 5 jarige kleuter. Esther dankte aan tafel dat het zo fijn is dat zij zo'n lief kind is. Het is toch heerlijk als de hele wereld nog om jezelf draait. En die wereld, het is me wat. De verhalen die je leest, het brengt tranen in mijn ogen. Ik ontwijk het nieuws en zoek het later toch weer op. Meeleven, bidden maar ook afstand bewaren. Zelfbescherming? Ik weet het niet. Zoals we in de kerk zongen: 'geef vrede Heer, geef vrede'. En het gekke is dat ondanks dat er vreselijke dingen gebeuren het gewone leven hier doorgaat alsof er niets aan de hand is. Tegenstrijdig en toch ook normaal.  Zaterdag werd Rachel opgehaald om uit logeren te gaan. We kletsten gezellig bij met mijn oom. Bert ging voor het eerst in maanden de tuin weer in om tegels te leggen, heerlijk! Fijn dat het seizoen aanbreekt waarin...

'Mama, welke naam heeft deze wind?'. Mooie vraag van onze 4 jarige Esther, tegenwoordig zijn er zoveel stormen met naam, het zou haast gewoon worden.   Met Rachel en Jonathan speelde ik het nieuwe Monopoly spel die Jonathan gekregen heeft. Die kinderen zijn verdraaid handig met de digitale bank in het spel. Zij hadden dan ook een voorsprong omdat ze het al een keer eerder gespeeld hadden. Er zijn nog wat extra regels die we onszelf nog eigen moeten maken, leuk om vaker te spelen! De laatste week voor de vakantie. We hadden 10 minuten gesprekjes met de leerkrachten van school via Teams en telefonisch. Ik vroeg een gesprek aan met Rachels juf. De leerkrachten van de kleintjes vroegen zelf een gesprek met ons aan en dus hadden we alleen geen gesprek met de juf van Jonathan. Dat vond hij al oneerlijk. Maar ja, wat is er te zeggen? We maakten er al grapjes over dat hij een te makkelijk kind is. Het waren goede gesprekken, toch wel fijn om de leerkrachten te spreken. Ik ben misschie...

Vrijdag kwakkelde ik wat voort. In de avond zouden we naar een huisje gaan in Markelo. 'We' is dan mijn moeder, zussen en ikzelf, met z'n 5en. Ik zou naar Apeldoorn rijden en vanaf daar meeliften maar omdat ik me nog niet fit voelde durfde ik niet te rijden. Ik ging er al een beetje vanuit dat ik niet mee kon maar mijn moeder was zo lief om me te komen halen!  De storm kwam ons land binnen en was op volle sterkte toen wij onderweg moesten. Vooraf had ik een tijdje gelegen en om 18 uur vertrokken we vanuit ons huis. Ik twijfelde of we nu de weg op moesten gaan. Code oranje, rijden werd afgeraden. Maar 2 zussen zaten al in Markelo en we wilden er heel graag heen. We deden een gebed vooraf en vertrokken. Bijzonder genoeg hebben we zo goed als de hele reis een rustige tocht gehad. De rukwinden bleven uit, het was goed te doen. Voor mijn moeder dan, ik lag er relaxt naast. Alleen op het laatst, op 500 meter afstand lag er een boom over de weg! We reden gelukkig langzaam. Ik wou ...

Ik had bedacht de blog over te slaan, op dit moment is er niets interessant ter vermelden maar toen zaten we zonder stroom en beleefden we toch genoeg. Dus vooruit, ik kroop weer achter de laptop. Voorzichtig aan gaat het iets beter met mij. En dan bedoel ik slakkentempo. Woensdag heb ik een paar wasjes gedaan en daar werd ik mee beloond door de rest van de dag te spugen. Dat was toch niet helemaal de bedoeling. Ik dacht al dat ik niet spoorde, zo’n reactie waar gáát het over. Maar een collega had precies hetzelfde. Toch fijn die bevestiging dat het niet aan mij ligt. Donderdag begon ik rustig aan. Ik werd het liggen en rustig aan doen zo zat dat ik blij was mijn werkmail te kunnen lezen en beantwoorden. Daarna volgde een warme douche. Esther besloot dat ze voor me ging zorgen en droogde mijn buik en rug af, zo schattig.   Daarna plofte ik op bed om bij te komen. Jonathan en Esther douchten samen en ze hadden de grootste lol. Allemaal schoon en fris zetten we beneden koffie en ...

Maandag was een triest dieptepunt. Man wat voelde ik me ellendig. Ik werd kortademig en dat triggerde me. Ik maakte me zorgen of ik genoeg zuurstof binnenkreeg en bestelde direct een saturatiemeter die tegen extra betaling dezelfde dag nog bezorgd werd. Bert stelde me al gerust dat ik nu echt mijn rust moest nemen. Ik kroop in bed, gunde mezelf een oxazepam, vroeg Bert om voor me te bidden en staarde een tijdje naar Netflix ter afleiding. De combinatie van dit alles hielp. Ik werd rustig, kreeg meer lucht en viel in slaap. Eind van de ochtend voegde ik me bij Bert en Jonathan. Jonathan was thuis gebleven omdat hij zich niet lekker voelde. We lunchten op de bank en toen gaf ik het alweer op en dook snel mijn bed weer in. Weer viel ik in slaap, daarna ging het beter! He he. De kinderen waren inmiddels uit school thuis gebracht en het lukte de rest van de tijd bij ze te zijn.  De kleintjes gingen naar buiten om te spelen en Rachel maakte een lekkere tompouce. Qua looks moet ze nog wat...

Dinsdag werd ik wat verkouden. Ik gooide er een zelftest tegenaan maar die was negatief. Woensdagochtend verloor ik soms mijn stem, het hoesten ging dieper en mijn keel deed er zeer van. Het leek me toch goed een test bij de GGD te doen. In de middag kon ik terecht. In de ochtend werkte ik vanuit huis. Om 12.30 uur stond ik op het schoolplein en alleen Esther kwam mee, de rest ging elders spelen. Ik voelde me steeds beroerder worden. Na het eten doken Esther en ik samen in bed. We knuffelden heerlijk 1,5 uur tegen elkaar aan. Zij met haar ogen gericht op een filmpje en ik met de ogen dicht. Daar knapte ik van op. Er stond me nog een ophaalrondje te wachten. We reden eerst naar Jonathan, toen naar Manuël en vervolgens naar de teststraat. Nu weet ik wel dat je daar alleen heen moet maar ik wist niet hoe ik het anders voor elkaar moest krijgen om alle kinderen te verzamelen en op tijd bij de teststraat te zijn. We liepen naar binnen en het was er rustig. Ik werd wel wat gek aangekeken dat...

Stipt 7.00 uur ploften er 4 kinderen op ons bed. Jonathan werd 8 jaar! We begonnen met hem toezingen en cadeautjes geven. Vaak geven we 1 wat duurder cadeau maar bij hem was dat lastig. Hij vindt niet iets speciaal leuk of interessant. We kochten dus maar van alles wat. We aten boterhammen bij het ontbijt met een croissantje om het feestelijk te maken. 8.50 uur stapten we het kerkgebouw binnen. 5 minuten later dan de bedoeling was maar na alle activiteiten in de ochtend vond ik het toch netjes. Bert was de meester van de groep 1/2 club en ik was de juf van de groep 7/8 club. We hadden dus een deel van onze eigen kinderen in de groep, alleen Jonathan zat in een andere zaal.  Voor mij was het de eerste keer om mee te draaien in deze club. Het leek me altijd een leuke leeftijdsgroep, de jonge tieners. Mijn ouders waren vroeger jarenlang tienerleiding en ik heb daar goede herinneringen aan. Het lijkt me zo mooi om in het leven van tieners wat toch roerig kan zijn een vertrouwenspersoon...

Vrijdag was echt een terrordag. Ik weet niet wat er aan de hand was maar Manuël en Esther bleven maar om aandacht vragen. We deden samen boodschappen, bouwden een treinspoor, ik speelde zelfs op handen en knieën mee maar niets was goed genoeg. Soms heb je zo'n moment dat je de kinderen even je volle aandacht moet geven zodat ze daarna weer zelf verder kunnen spelen maar die vlieger ging niet op. We liepen naar de speeltuin, eentje die iets verderop zit en ze waaiden lekker uit. Eenmaal thuis bleven ze weer om me heen zoemen als irritante bijen. Ik vond het op een gegeven moment welletjes geweest. We hadden nog 20 minuten voor we de oudste 2 kinderen moesten ophalen en die tijd heb ik op de bank gelegen met een boek. Elke 2 minuten stond er weer een kind naast met met een vraag of verzoek maar ik bleef volhardend op de bank liggen. Inmiddels stroomde het van de regen dus ik was blij met de auto te kunnen om Ede door te crossen om alle schaapjes weer op te halen. Eerst naar het huis ...

De zon scheen! Je zou het haast niet geloven als je er niet bij was. Wat was het woensdag heerlijk weer, dat doet echt zoveel met je. Laat ik even voor mezelf spreken; met mij. Ik had een online cursus tot 13 uur dus Bert mocht de kinderen uit school halen, dat scheelde me mooi weer een ritje en het afspreken van speelafspraakjes. Bert kwam thuis en we zaten met 6 kinderen om de tafel, dat is tegenwoordig op woensdag meer gewoon dan uitzondering. Na het eten werden de werkspullen opgeruimd, de keuken aan kant gemaakt en ging iedereen spelen. Esther is hard gegroeid en is toe aan nieuwe schoenen. De zon scheen zo heerlijk dus een fietstochtje leek me wel wat. Manuël vond het ook gezellig om mee te gaan. We stapten op de fiets en reden op ons gemakje naar het centrum. Toen we de wijk uit gefietst waren zei Esther: 'ik moet poepen'. Maar je bent toch net geweest? 'Ja, maar nu moet ik poepen'. Oké. We stonden stil, even nadenken. En we draaiden om, jammer maar niks aan te d...

Zaterdagochtend begon ik chagrijnig. Om 6.30 uur wakker gemaakt worden en daarna elke 10 minuten gestoord worden tot half 9 was zeer irritant. Half 9 uit bed is natuurlijk luxe maar ik voelde me vreselijk moe. En toen was het te laat om goed op te starten. Half 10 moest ik namelijk met de jongste 2 kinderen bij de kapper zitten. We haasten ons in de kleren en door het ontbijt heen. Een paar minuten na half 10 zaten we daar. De kinderen werden geknipt en ik zat lekker in een stoel met een grote kop thee. Even bijkomen. Toen ik thuiskwam zei Bert al dat ik zelf ervoor kan kiezen om chagrijnig te zijn of niet, hoe de dag verloopt heb ik in eigen hand. Maar hoe krijg ik mezelf weer in gezellige staat? Eerst werkte ik een stapel was weg en zette de kinderen aan het werk om sokken bij elkaar te zoeken. €0,10 per paar maakte ze ineens geïnteresseerd.  Jonathan was naar zwemles geweest en we lunchten.  Nog altijd voelde ik me moe. Ik zat maar te tobben wat er aan de hand kon zijn....