Samenwoon-perikelen

Soms heb je een idee in je hoofd van hoe je denkt dat een ander wil dat je zal zijn. Ik heb dat wel. Zo denk ik dat bij Bert een hele rustige, lieve vrouw past , met kleine subtiele sieraden, lang haar, sportief, stijlvol gekleed met zeker niet een te korte rok. Nou, je raadt het al, daar voldoe ik niet aan. Ik ben bijvoorbeeld gek op grote sieraden. Vooral grotere oorbellen draag ik bijna dagelijks. Een knopje of klein hangertje is niet voor mij weggelegd. Grote kettingen en ringen vind ik ook echt prachtig maar is in het dagelijks leven niet zo praktisch. Deze bewaar ik dus voor feestjes. En voor de duidelijkheid, Bert maakt er nooit een opmerking over, echt never ever nooit, wat ik dan ook wel weer knap vindt, ik maak echt overal opmerkingen over. Maar toch denk ik aan zijn reactie wel te merken wat hij wel en niet waardeert. 

Vorige week maakte Bert een paar keer wel een opmerking dat ik hem wat meer ruimte moest geven, letterlijk. Want de hele dag samen thuis zijn en samen werken met een vrouw die constant kletst lijkt mij zelf ook wel een beetje to much, maar ja zo gaat het gewoon. 

Even een beetje achtergrond info; als tiener heb ik maar weinig gepuberd en ik denk dat het daarom nu nog wel eens de kop op steekt, dan doe ik gewoon dwars om het dwars doen. En wat stelt 32 jaar nou helemaal voor? Toen Bert dus weer eens nee zei toen ik hem wou omhelzen gebeurde het. Ik besloot om dan maar te doen wat hij zou willen(volgens mijn gedachten, niet op ware feiten gebaseerd) : afstand houden en niets meer uit mezelf vertellen. Ik kleedde me zoals ik dacht dat hij zou willen en deed mijn best het huis op orde te houden zoals het een keurige huisvrouw betaamd. Ik heb het werkelijk waar dagen volgehouden en werd stiller en stiller, dit is toch echt niets voor mij. Bert was er al snel zat van: 'doe eens even gewoon'. 'Nee hoor, jij wil zo'n vrouw, jij krijgt zo'n vrouw!'. 'Huh, waar heb je het over?'. 'Dat weet je best!' etc. 

Na een aantal dagen hebben we er een goed gesprek over gevoerd. 'Ik word echt heel ongelukkig als ik niet mezelf kan zijn maar een rol moet spelen'. Bert: 'Ik wil jou weer terug, gewoon zoals je bent, maar af en toe heb ik ook tijd voor mezelf nodig'. 

We waren heel begripvol, luisterden naar elkaar, bla bla bla, precies zoals een goed gesprek moet zijn. En daarna werd het weer als normaal. Ik ga weer lekker mijn eigen gang en klets weer de oren van Berts kop. Heb gelijk maar een aanvulling gekocht op mijn oorbellen  (1+1 gratis, koopje) En als hij zegt 'nu even niet' dan hou ik daar rekening mee en ga gewoon lekker mijn blog schrijven om alle gedachten een plekje te geven. 

Dit had natuurlijk een paar dagen sneller gekund als we gelijk gepraat hadden maar dit is blijkbaar hoe het werkte. Toen ik gisterochtend (voor koffietijd, wereld van verschil want dan is Bert echt nog niet wakker) weer eens gevatte en mega grappige opmerkingen maakte zei Bert 'hou eens op met irritant zijn'. En ik antwoordde:  'Heerlijk hè, dat ik weer mijn irritante zelf ben, tot we aan de koffie gaan zal ik me inhouden, maar daarna is het wat het is'. En daarmee waren we allebei tevreden.

Samen een leven delen is echt mooi en soms ook zo irritant. Maar toch, ik zou niets liever willen. Bedankt Bert, dat je het al zolang met me uithoudt ; in voor en tegenspoed tot de dood ons scheidt, en ik hoop dat dat nog heel lang zal duren.