Hallo paniekaanval

Het was ontzettend lekker weer zaterdag. Ik was moe dus we lummelden maar wat aan. Het leek me goed om toch iets actief te doen, misschien zou dat de moeheid doorbreken. En dus werd de hogedrukspuit tevoorschijn getoverd en ging ik in de achtertuin aan het werk. Al het groen en bruin van de tegels wegspoelen, het kleedje weer schoon en ik maakte een start met de plantjes, weg met alle dode sprieten. Hopelijk komt het allemaal weer prachtig op in de lente en zomer.
Het is nog niet klaar maar de tuin voelt nu alweer ruimer en frisser aan.


Mijn rugklachten nemen steeds meer af en dat is fantastisch, het leven kan weer geleefd worden. En daarin ben ik iets te enthousiast geweest met als resultaat een paniekaanval op mijn werk. Dat was lang geleden en liet me flink schrikken. De oorzaak begrijp ik wel maar met het gevolg: nog weer meer moeheid is het lastiger de draad weer op te pakken. Eerst dus maar toegeven aan de moeheid. En wat in theorie logisch lijkt is voor jezelf toch een stuk lastiger.
En het is ook gewoon balen, stappen terug zetten is nooit leuk maar... ik ga proberen het niet te overdenken. Nu is nu en ik moet doen wat nu nodig is. En ondertussen draait mijn hoofd overuren, stel dat het werken nooit meer lukt, de moeheid voor altijd blijft, de onrust niet meer weggaat. Tja, that's me.

Wat nou als dit er mag zijn...? 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Efteling

Nieuwe look

Zegenende zachte 7 jarige handen