Toch een operatie

Het was tijd voor de afspraak met de orthopeed. Bert en ik gingen samen naar het ziekenhuis. We moesten ons haasten en waren precies op tijd. Dat haasten had niet gehoeven want we hebben daar 45 minuten in de wachtkamer gezeten. Een jongen kwam binnen met krukken, had zijn afspraak en liep zonder krukken weer weg. Daar hebben we met de hele wachtkamer heerlijk om gelachen, hier moeten wel topartsen werken. Toen we eindelijk aan de beurt waren kreeg ik eerst een kort onderzoek maar ik was voorbereid. Of ik nu kom voor een zwangerschap, controle na bevalling of hernia, altijd zeggen die artsen : 'trek je broek maar uit'. Maar dit keer had ik een korte broek aangetrokken, en zowaar was dat voldoende om de controles uit te voeren. Na al die ziekenhuis bezoeken word ik er wel handig mee.

De chirurg legde in duidelijke taal de opties en risico's uit. Ik koos voor een operatie, want nog langer wachten of het over gaat zie ik niet meer zitten.

Bij de balie controleerden ze al mijn gegevens. Bert vroeg of ze een indicatie konden geven van de wachttijd. De dame belde wel even naar de opname afdeling maar daar namen ze niet op, het was dan ook lunchtijd. Ik kreeg een telefoonnummer mee om thuis te bellen. 

Na al dat wachten en de spanning hadden we reuze zin in eten. We moesten beiden weer werken maar besloten eerst wat te eten in het ziekenhuis. Voor veel te veel geld maar het smaakte goed.

De combi was trouwens wonderlijk: courgettesoep, croissant, kroket en verse sinaasappelsap. Maar ja, ik had in al deze dingen zin. 

We liepen ook stiekem nog even langs de kraamafdeling om een vriendin te zien die de dag ervoor bevallen was, nu we er toch waren... Uiteraard met goedkeuring van de kersverse moeder. Zo'n lief klein baby'tje, geweldig wat een wonder.

Thuis belden we om een tijdsindicatie. Ze pakten mijn gegevens erbij en konden direct wel wat inplannen. Dinsdag 9 juli, dat was al na 2 weken! Wat een zegen, dat is te overzien.

Ineens moest er vanalles snel geregeld. Een vragenlijst met 106 vragen. 2 telefonische afspraken ter voorbereiding en kreeg ik folders toegestuurd over wat er zou komen.

En die dagen erna sloeg de twijfel toe. Heb ik er wel alles aan gedaan? Stel ik me niet aan? Moet ik niet nog even doorzetten? Wat nu als ik vaker beweeg? Wat nu als ik meer rust?

Maar nee, ik heb mijn uiterste best gedaan, het gaat niet meer, ik accepteer deze hulp dankbaar.

En toen kwam er de opluchting en vrolijkheid. Thuis merkten ze het en we haalden spontaan taart. Hopelijk komt er na de operatie echt herstel, wat zie ik daar naar uit!

En die operatie is best spannend. Onder narcose en zou het goed gaan zo bij de zenuw. Maar, zoals mijn zusje al zei, de grote Geneesheer is erbij. De controle loslaten is niet mijn sterkste kant maar God heeft alles in de hand en dat is een grote geruststelling.