Opvoeden

Soms is opvoeden ingewikkeld en soms gaat het vanzelf. Soms lijk je geen resultaat te boeken en soms ineens verbazen die kinderen me, er is ook geen pijl op te trekken.

We zijn nu bezig om de kinderen te leren de was in de wasmand te stoppen. Het lijkt een kleinigheidje maar blijkbaar is het heel ingewikkeld. Bergen was verzamelen zich op de slaapkamervloer als ik niet regelmatig een opruimrondje doe. Maar eigenlijk is het toch van de zotte dat ze dat niet zelf kunnen. En zeker nu met mijn rug is dingen van de grond rapen geen fijne bezigheid. Toen ik aan het klagen was dat ik alle wasmanden leeg had en daarna pas een rondje langs de slaapkamers deed en er gewoon weer een wasmand vol zat (een mens wil ook wel eens wat langer dan een paar minuten genieten van lege wasmanden) was Bert het zat. Nieuwe regel: alle was die niet in de wasmand zit wordt niet gewassen. Daar moeten we allemaal nog wat aan wennen. In de slaapkamers ligt er nu dus allemaal was op de grond en ik loop er langs en doe er niks mee. Esther vroeg om een broek maar die was nog niet gewassen want ja, lag niet in de wasmand. Dat vond ze wel even gek maar vervolgens stopte ze wel al haar kleren in de wasmand in de hoop maar snel die broek terug te krijgen. 

Ik kan de slaapkamers niet aanzien maar ik probeer het toch maar vol te houden, wie weet gaan ze toch kleren missen (en misschien stuur ik iedereen vanavond naar boven om de kamers op te ruimen , zou dat een ondermijning zijn van de nieuwe regel?)

Manuël is de laatste tijd snel boos en gefrustreerd, we vermoedden dat het komt omdat hij toe is aan groep 4. En dat is niet gek aangezien hij al bijna 8 jaar is. En als hij gefrustreerd is uit zich dat in nogal veel emoties. Hij gaat flink tekeer de laatste tijd. Prima om je te uiten maar dat moet wel enigszins in goede banen geleid worden. We proberen de frustratie weg te halen en hem uit te dagen in positieve dingen. Toen hij thuis zou worden afgezet door iemand en eigenlijk een speelafspraakje wilde (wat niet kon omdat ik dat niet redde die dag) verwachtte ik hem heel boos thuis te krijgen. Hij stapte blij de kamer binnen. 'Jammer he dat je geen speelafspraakje kon maken vandaag'.  Manuël antwoordde: 'Ja, maar waarom dan niet? '. Waarop ik uitlegde dat de pijn iets teveel was om een speelafspraakje te kunnen hebben. Daarop reageerde hij heel begripvol dat hij dat snapte en dat het niet fijn is om een hernia te hebben. Vervolgens ging hij vrolijk spelen. 

Ik wist niet wat me overkwam. En is dit nu goed of zorgelijk? Als kind teveel gaat zorgen voor een zieke ouder is niet de bedoeling maar geen woede uitbarsting is ook wel erg fijn. We hebben het er nog even over gehad dat ik het heel bijzonder vond dat hij niet boos werd terwijl het wel heel jammer is. Hij vertelde dat hij wel boze mannetjes voelde maar dat de vrolijke mannetjes gewonnen hadden. 

Oké, uhm, ik denk er nog maar eens over wat hier gebeurd. Om het gezellig te maken aten we op de bank, dat vinden ze altijd speciaal.

Even later lukte er iets niet en werd Manuël heel boos, ha zo ken ik hem weer. Ik hielp met oplossen en toen keerde de rust terug. Kunnen we dit de volgende keer ook anders doen? Nee. 

Bijvoorbeeld door om hulp te vragen in plaats van zo boos te doen? Nee. 

Oké, hier heb ik nog een betere strategie voor nodig. 

En soms moeten we ook maar niet teveel nadenken maar gewoon gaan doen, gewoon leven. Voor nu wacht het zeer inspirerende taakje om de keuken te fixen. Zooi overal, dit kan alleen maar beter worden.