In het bos!

Zondag was het zo'n heerlijke dag. De zon scheen en de pijn bleek minimaal. Hoe dit nu ineens kan? Een dagje pauze! Bert denkt omdat ik laatst zo dwingend heb gebeden, ik zie het maar als cadeautje.
Ik hield me braaf rustig. De rest ging naar de kerk en ik keek liggend mee, daarna dronken we in de tuin koffie en was er alle tijd voor de krant, gezelligheid en een uitgebreide lunch. De pijn keerde minimaal terug en dus kroop ik in bed. Een dutje en nieuwe pijnstillers drukten het al snel de kop in. Bert vroeg of hij me mocht 'uitlaten'. Even samen naar buiten op een plek van mijn keus. Ja fijn! De kinderen bleven liever thuis (daar rekenden we al op) en wij reden naar een bos dichtbij huis. De auto werd voor het bospad gezet en we liepen 5 minuten tussen de bomen. Het groen, de zon, het vogelgekwetter, alles voelde als een feestje. Heel bijzonder. 



We stonden even stil, zaten op een boomstronk en liepen weer terug. Tenminste, dat was de bedoeling. Het was meer strompelen. Helaas verdween het gevoel uit mijn voet en waggelde ik naast Bert terug naar de auto, heel rustig. Niet praktisch maar zonder pijn wel te overkomen. Blij reden we terug. Lekker zo'n momentje samen en ik vond het heerlijk om zo even van huis te zijn en in de natuur. Thuis een tijdje liggen en toen begon het koken. Mijn voet kreeg steeds weer wat kracht terug en nog steeds bleef de pijn weg. Zou het dan toch overgaan?
Toen we aan tafel zaten ging het mis. Uren van veel pijn volgden. Liggen op bed, proberen afleiding te vinden, handvol pijnstillers. Gewoon maar de tijd uitzitten. 
Hiermee schopte ik Berts plannen door de war want hij zou nog op de racefiets maar nu moest hij zelf met de kinderen eten, de keuken opruimen en de kinderen douchen. Moeders was uitgeschakeld.

Binnenkort hoop ik weer te bloggen over allemaal leuke dingen. Dan wil ik wel 100 keer naar de dierentuin, rondstruinen door het bos, zwemmen in het buitenbad en fietsen en picknicken en...

... En tot die tijd houden we moed, doorstaan we pijn en ongemak want het is maar tijdelijk. 
En alle hulp die we krijgen en bossen bloemen en chocola (die gaan direct mijn nachtkastje in, goed verstopt), werkelijk hartverwarmend.
En note to self : stop met die chocola voor jezelf houden. +3kg in 3 maanden tijd is wel even voldoende.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen