Pijn

Soms gaat het allemaal prut. En dan druk ik het nog heel beschaafd uit. Woensdagochtend stond er weer een afspraak bij de fysio gepland. Mijn moeder was zo lief om me daar heen te brengen. Dit keer geen spieroefeningen maar spierontspanning. Bram, zo heet de schattebol, voelde eerst eens aan het bindweefsel. Die was mooi soepel. Nooit geweten maar toch leuk dat mijn bindweefsel zo lekker soepel is, klinkt als iets goeds. Daarna de spieren, die zaten in de rug helemaal vast, ja dat had ik zelf ook al geconstateerd. Bram masseerde, duwde en kneep tot de boel steeds meer ontspannen raakte, wat een heerlijkheid. Hij waarschuwde nog wel: doordat de spieren nu geen gespannen blok meer vormen komt er weer meer druk op de zenuw te staan. Dat zal vast wel een beetje meevallen. In weken kon ik me niet meer zo goed bewegen en bracht taxi-mama me weer thuis. We dronken een kopje geen-koffie in de tuin. Een biologisch goedje dat met melk erdoor lijkt op cappuccino maar dan zonder cafeïne. Zie ons eens hip zijn.

Mijn moeder haalde de kinderen uit school en in de middag gingen we allebei even liggen. Wat extra schermtijd vonden de kinderen helemaal niet erg.

Die avond was er een dienst vanuit school georganiseerd. Jonathan, Manuël en Esther hadden een rol net als alle andere basisschool kinderen. Mijn moeder zou gaan kijken met Bert. Esther vroeg of ik ook mee kon, omdat het die dag zo lekker ging stemde ik in. En wat was het geweldig. Na een tijdje zitten nam de pijn wel erg toe en liep ik achterin de zaal wat rond, samen met een mede hernia patiënt, dat was dan wel weer gezellig. Na nog even zitten en nadat onze kinderen het meeste hadden laten zien droop ik af om in de auto te gaan liggen. De pijn was niet meer te doen. De regen buiten vermengde zich met mijn tranen. Een uur zitten om naar onze kinderen te kijken lukt nog niet eens.

Ook de dag erna was prut. Tot eind van de middag haast ziek geweest van de pijn. Ineens snapte ik die fysio dat het losmaken niet alleen maar voordeel oplevert.

Donderdag eind van de middag was ik er weer een beetje, het ergste voorbij. 

Vanaf vrijdag ging het bijzonder goed. Bewegen lukt steeds langer, lopen gaat beter, zitten meer oké.

Een aantal dagen vol hoop en verbetering, hè he eindelijk. 

Misschien zou fietsen ook weer lukken? Dat zou dagelijks zoveel hulpvragen schelen. Na een aantal goede dagen durfde ik het aan : op de fiets een stukje door de straat. Blijkbaar was dat teveel gevraagd, urenlang veel pijn. Verder dan onze straat kom ik niet.

En toen ik in bed lag en maar een film ging kijken voor wat afleiding zei Manuël : ' jij hebt wel een film verdiend. Je hebt zo hard gewerkt en hebt zo'n pijn'. En daar moest ik weer van huilen.

Over het geheel gezien is er herstel maar sommige momenten overheerst de pijn en dan ben ik boos. Boos op waarom dit er moet zijn. Boos waarom het niet een simpele hernia is maar gelijk zo'n heftige, boos waarom ik hier niet met wilskracht doorheen kan komen maar dat het zo eindeloos veel tijd nodig heeft.

En toen was daar het Pinksterfeest. We leven toe naar de terugkomst van Jezus. De Heilige Geest is er en iedereen mag meewerken, man/vrouw, slaaf/slavin en vast ook wel ziek/gezond. En in dat perspectief is er toch weer hoop. Hoe dit mee kan werken ten goede? Geen idee, maar voor God is niets onmogelijk.