Verliezen

Op vrijdagavond waren we op tijd klaar met eten. Bert moest nog werken dus pakte ik met de kinderen de sjoelbak, ouderwetse gezelligheid. De puntentelling was aan het begin nog lastig maar op het eind begrepen Rachel en Jonathan het. Rachel hield de score bij, telde alles op van 2 beurten per persoon. Ze vertelde de score en iedereen kreeg een daverend applaus. Dat was erg gezellig. 

Maar om te verliezen was voor Esther ook lastig. Dat werden dikke krokodillentranen. Niks aan te doen, we gaan gewoon vaker oefenen.

Toen Jonathan ondergestopt werd vertelde hij dat hij het ook lastig vond dat hij zo laag geëindigd was. En ook voor een 9-jarige is dat moeilijk. Ik vond het zo lief dat hij daar nog even op terugkwam maar ook knap dat hij zijn verlies wel dapper gedragen heeft.

Zaterdag was ik de bende in huis zat. Het is allemaal niet verschrikkelijk maar wel zo dat overal iets ligt. En overal hangt stof en de boeken in de kast stonden schots en scheef en... nou ja, gewoon chaos. Met mijn zieke hoofd had ik alleen het belangrijkste gedaan en voor de rest was het zoals het was. Tijd voor actie dus. De kinderen werden aan het werk gezet en natuurlijk hielp ik zelf ook mee; orde scheppen en alles poetsen.

Dit was de situatie:

En zo op de foto lijkt het niet eens zo dramatisch maar dat was het wel (in ieder geval in mijn hoofd). We stoften de lampen, haalden over elk oppervlak een natte doek, veegden, zogen en dweilden de vloer, lapte de ramen en legden alle losse rommeltjes op de juiste plek. We zijn wel een uur bezig geweest en toen was het goed. Ik kon rustig zitten en genieten van een schone kamer.

En zeker als ik me niet lekker voel wil ik mijn omgeving op orde hebben, geeft me toch rust.

Dat het op de slaapkamers ontploft is wil ik maar even niet aan denken, voor nu trek ik daar de deur dicht. Ik hoop in de herfstvakantie zelf weer wat fitter te zijn en dan gaan we daar maar eens mee aan de slag. En als je zo de kamer van Esther ziet dan verlang je toch naar minimaliseren? Het is teveel, de zegen wordt een vloek.

Maar voor nu: deur dicht. Op magische wijze is de troep dan ook weg.

Zondag ging Bert met de kinderen naar de kerk en kon ik langer blijven liggen. In pyjama keek ik mee naar de kerkdienst van 9 uur. Weer een prachtige dienst, wat geniet ik van de preken van onze nieuwe dominee. Inmiddels is ook duidelijk waarom ik zo lang ziek bleef. Ik heb tekort aan ijzer en te weinig witte bloedcellen. Zoals mijn moeder het vroeger uitlegde en ik nu weer aan mijn kinderen 'de soldaatjes in je lijf die vechten tegen de indringers'. Ik heb te weinig soldaten. Daar moet wat aan gebeuren. Dat er wel een verklaring is vind ik fijn, als je de oorzaak weet kun je actie ondernemen. Ijzertabletten slikken, een bom aan vitamine C iedere dag en ik slik mijn dagelijkse supplementen trouw door. Ik kamp wel vaker met ijzertekort. Gek dat de huisarts alleen tabletten voorschrijft en dat is het dan. Ik heb maar een extra afspraak gemaakt om het erover te hebben, ik denk dat ik de oorzaak ken en dan wil ik er ook graag iets aan voorkomen, een volgende keer liever niet weer zo'n toestand. 

Samen met Esther maakte ik tomatensoep. Esthers taak waren de tomaten. Ze waste ze en sneed de tomaten in stukken. Heel goed voor een kind om zo nuttig bezig te zijn, ze was echt aan het genieten en voelde zich heel belangrijk. Grappig dat mijn kinderen van koken houden terwijl ik er niks aan vindt. Zal wel een generatie overgeslagen hebben.