Blegh

De hele week verliep nogal vervelend. Ik was gewoon ziek. En daar kan ik absoluut niet tegen. Ik ga dan hele nare dingen over mezelf denken 'ik ben een slechte moeder, vrouw, collega, werknemer en ga zo maar door'. Iedere keer als ik me wat beter voelde zette ik een wasje aan of ruimde ik de keuken op of deed ik een ander klein klusje en dan plofte ik weer met hoofdpijn en misselijk op de bank. 'Het komt vast noooooit meer goed'. Als ik ziek ben wil je niet in mijn buurt zijn dan ben ik chagrijnig, pessimistisch en gewoon blegh. 
Als ik uitgeschakeld ben, wie ben ik dan nog? Er komen hele filosofische vragen naar boven en dat door een dom griepje. En waarschijnlijk is het nog niet eens griep want er kwam geen koorts aan te pas. Een algehele malaise. Een goede samenvatting vind ik nog steeds: blegh.

Rachel tekende een oog door instructies op YouTube te volgen. Ik ben zwaar onder de indruk van haar tekenkunst. Dit lijkt zo realistisch en het kind is nog maar 12 jaar. Op een dag komt haar werk misschien nog wel in het Rijksmuseum te hangen maar in ieder geval in mijn huis. 


Nu hing ik wat miniatuur schilderijtjes op die ik in het Rijksmuseum had gekocht. In de wc staat dit toch ontzettend leuk zo en het is een mooie herinnering aan het uitje met mijn moeder.



Rachel deed ook mee met de open dag van haar school. Elke 20 minuten voerde ze een dans uit met haar musicalklas, ze had gevraagd om ook te komen kijken. Dat leek ons natuurlijk erg leuk. Helaas voelde ik me niet goed genoeg om de deur uit te gaan dus bleef ik thuis achter terwijl Bert met de kinderen bij Rachel ging kijken. Hij vertelde dat het vooral erg mooi was om te zien hoe thuis Rachel zich op school lijkt te voelen, echt zo fijn.
Daarna ging Rachel op kamp met de jeugd uit de kerk. Esther huilde tranen met tuiten, ze miste Rachel zo. Het hele weekend had ze het over Rachel. Zou het wel goed gaan? Esther sliep met een knuffel van Rachel en dwong ons om slingers op te hangen voor als Rachel weer thuis zou komen. Ook stelde ze snoepzakjes samen om te vieren dat Rachel weer thuis zou zijn. Wat een zussenliefde.
Waar Jonathan normaal naar Rachel toe trekt speelde hij nu vooral met Manuël. Dat was voor Manuël wel erg leuk en goed voor de twee broers. 

Ondertussen bleef ik me niet goed voelen en iedere keer als ik me wat beter voelde volgde er weer meer misselijkheid, hoofdpijn en moeheid. Zucht.
Bij Jonathan verliep het net zo. Op dinsdagochtend mochten we ons melden bij de huisarts. Conclusie : het is gewoon een vervelende buikgriep. Beste wat we kunnen doen is rust nemen. Bij mij wordt er nog wel bloed geprikt om een aantal waarden te controleren.
En dus liggen we in bed, op de bank, zitten we in de tuin, kijken we een filmpje, lezen we boeken en ondertussen verjagen we het virus.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen