Avond4daagse

De week van de avondvierdaagse was alles strak gepland. Rachel moest elke dag om 17.50u weg om de 10 kilometer te lopen. Jonathan en Manuël moesten om 18.10 uur weg. Allemaal met volle magen wel te verstaan. Normaal zijn we na een werkdag, met bso, pas rond 19 uur klaar met eten. Dat moest nu een stuk eerder. Bert en ik zorgden ervoor dat we eerder uit het werk terugkwamen zodat de kinderen om 16.30 uur opgehaald konden worden bij de bso. Dan hadden zij tijd om te chillen en regelden wij het eten en zorgden we ervoor dat iedereen op tijd klaar stond. Ik had een grote zak schepsnoep gekocht en daar mochten ze iedere dag 10 snoepjes uit kiezen om mee te nemen. Bert liep dinsdag mee. Toen Esther en ik alleen thuis achter bleven en het nog vroeg was maakten we er een meidenavond van. We keken een stuk van de film Tarzan knus naast elkaar op de bank, echt gezellig. 

Woensdag bracht ik de kinderen weg naar het startpunt van de avondvierdaagse en nam Esther mee. We moesten op de terugweg nog even iets bij iemand langsbrengen en daarna gingen we spontaan een ijsje eten op het terras. Esther wilde met Bert en mij samen een spelletje doen en maakte zich zorgen dat haar plan nu niet door kon gaan. Welnee doe eens gek. We aten een ijsje en deden daarna nog een spelletje. Ze lag om 20 uur in bed en het voelde voor haar alsof ze heel lang opgebleven was.

Donderdag was het mijn beurt om met de avondvierdaagse mee te lopen en daar zag ik best tegenop. Al die mensen, de verantwoordelijkheid voor een groepje kinderen. Vooraf maakte ik me er zorgen over en dat kostte veel energie. Esther zou die avond met me meelopen, zij mocht ook een keer meedoen. Ik stelde tijdens het eten aan Bert voor dat hij 'voor de gezelligheid' mee zou lopen. Hij had het direct al in de gaten. Het was niet voor de gezelligheid maar zodat ik wat meer kon ontspannen. En goedzak als hij is deed hij dat. We liepen die avond dus met het hele gezin. Rachel liep met de 10 kilometer een andere route dus haar zagen we niet, maar met z'n vijven liepen we de 5 kilometer. 1 kind uit mijn groepje liep die avond met zijn eigen ouders mee. Manuël liep natuurlijk ook met ons en de andere 2 kinderen die ik onder mijn hoede kreeg hadden allebei een vader die ook meeliep. Eigenlijk een makkie dus. En toch vond ik het pittig om in zo'n grote mensenmassa te lopen. De spanning loopt dan op en het kost mij onevenredig veel energie. Alle prikkels om me heen, het idee dat ik wel mee moet blijven lopen omdat ik een taak heb en er niet uit weg kan. En dat vond ik erg stom. Idioot dat ik niet even de 5 kilometer meeloop. Ja ik deed het wel, maar het ging niet vanzelf. Het lopen was prima, geen probleem maar de spanning gierde door mijn lijf. En daar veroordeelde ik mezelf hard om.

Terwijl ik liep sprak ik een aantal andere ouders, dat was echt heel leuk en zorgde voor een goede afleiding. Een aantal moeders zeiden dat zij ook last hadden van de drukte en dat het hen veel kostte. Dat verraste me, misschien ben ik niet gek maar is de één daar gewoon gevoeliger voor dan de ander. Een aantal anderen vonden het juist erg leuk om mee te lopen. 

Zie hieronder de mensen, het leek wel een optocht mieren.

We haalden de eindstreep en ondanks dat ik het echt leuk vond om Manuël en Jonathan zo bezig te zien ga ik me volgend jaar maar aanmelden voor de pauze, denk dat dat beter bij me past. Bert leefde helemaal op, kletste met iedereen, spoorde die kinderen op leuke manier aan en vond het een kleine moeite. Ieder mens heeft ook weer zijn eigen kwaliteiten, dit past beter bij hem. Misschien moet ik het volgend jaar maar helemaal aan hem overlaten, dat bekijken we dan wel.

Vrijdag had ik werk in te halen omdat ik de dagen ervoor een aantal keer eerder stopte en toen volgde de optocht in de avond. Dat was erg leuk. Vanaf Cultura liepen we mee en dat ging prima. Misschien doordat ik geen verantwoordelijkheid had? We liepen breed over de weg, toen we de winkelstraat inliepen tussen de mensenmassa vloog het me weer aan. Ja, dit is toch niks voor mij. 

Het was Manuëls eerste keer en hij deed het super goed. 4 keer een avond 5 kilometer lopen én al die avonden laat naar bed. Toen de finish letterlijk in beeld kwam motiveerde Manuël zichzelf: 'ik ga dit redden'. En hij heeft het gehaald. We liepen eerst langs de heideprinses en burgemeester. De jongens hadden alleen nog maar oog voor de finish. Esther wilde heel graag met de heideprinses op de foto. Het kind deed ineens heel verlegen maar straalde helemaal. Daarna liepen we toch echt door naar de finish, allemaal onder de boog door, ze hadden het echt gered. 

4 vermoeide kindjes maar reuze trots op zichzelf. Esther omdat ze 1 avond had meegelopen, de laatste avond ook een stuk mee op mocht lopen en de andere 3 omdat ze alle avonden goed volbracht hadden. 

Zaterdag werd dat uitslapen. Geen zwemles want iedereen had genoeg bewogen. Ik verwachtte dat ze chagrijnig zouden zijn als reactie maar dat kwam helemaal niet. Ze waren moe maar ook enorm vrolijk, geweldig om te zien hoeveel zo'n week doet voor hun zelfvertrouwen. Ze hebben echt een prestatie neergezet.