Druppend ijs

Woensdagmiddag begint altijd wat druk omdat Jonathan al snel gitaarles heeft. Ik experimenteerde ermee om direct uit school door te gaan. Esther ging bij iemand spelen en Rachel ging een middag lessen volgen bij een middelbare school. Ik had dus alleen de jongens. Ik parkeerde de auto bij een supermarkt met het idee daar een lunch te kopen. De ochtend was ik op mijn werk dus het lukte niet om vooraf brood te smeren. Jonathan vroeg om bij de snackbar te lunchen, nou vooruit we maken er een uitje van. Manuël was bokkig. Patat eten was niet leuk en hij ging niet kiezen. Het kostte heel wat geduld van mijn kant om het gezellig te houden. Het is dat we tussen de mensen zaten anders had ik hem goed laten weten wat een stom gedrag het is om zo ondankbaar te zijn. Uiteindelijk hadden we besteld en in de loop van de tijd werd het gezellig, misschien was hij gewoon toe aan eten.

Manuël had geen snack erbij en vroeg of hij in plaats daarvan een softijsje mocht. Eerst brachten we Jonathan naar gitaarles en leverden we gelijk een boek in. Daarna liepen we terug voor het ijsje. Het vroor buiten maar dat maakte Manuël niet uit, de vrouw achter de kassa vertelde al dat ze in deze tijd alleen ijs aan kinderen verkoopt en dat begrijp ik wel.

We gingen buiten op een bankje in de zon zitten. Manuël likte zo langzaam aan het ijsje dat het uren zou duren voor het op zou zijn. 

We moesten nog wat fruit halen voor we weer bij Jonathan moesten zijn. Een half uur gitaarles is zo voorbij. We namen het ijsje dan maar mee de winkel in. Eenmaal binnen viel Manuëls oog op een klein winkelwagentje. Die vindt hij zo geweldig maar die zijn er niet meer bij onze supermarkt. Daar moest mee gereden worden. Ik sputterde nog tegen dat het echt niet praktisch was omdat we nog met dat ijsje zaten maar hij kon de verleiding niet weerstaan. Ik hield dus het ijsje vast en hij liep met het winkelwagentje. Omdat het ijs bijna drupte moest hij een likje doen maar dat wou hij niet want nu waren we in de winkel. Alles leuk en aardig maar ik zat met dat smeltende ijsje. Ik likte een deel ervan af zodat we weer een paar schappen verder konden. We waren zo klaar en gingen snel naar de kassa. Ook daar wou hij niet aan het ijsje likken dus herstelde ik de ergste smeltende laag door het op te eten. Eenmaal buiten wou hij het ijsje niet meer. Hij ging echt niks eten waar iemand anders aan gezeten heeft, het is ook precies zijn vader. Bij thuiskomst zei Bert: 'logisch toch', zie je wel; precies zijn vader. Hoe dan ook, uiteindelijk heb ik dus het halve ijsje opgegeten en stapten we in de auto om Jonathan te halen. We zetten de auto daar voor de deur neer en moesten nog even wachten. Toen kwam er een berichtje binnen, of ik Esther wou ophalen. Het was pas 14 uur dus het ging met het speelafspraakje vast niet goed. 

Jonathan stapte in en we reden rechtstreeks door naar Esther. Daar was ze net begonnen aan haar boterham. Ze moest huilen en wou niet eten, na troosten lukte het nog niet vandaar dat ik een berichtje kreeg. Ik denk dat ze wat overweldigd was, ze was nog nooit bij dat meisje geweest. Nu ik erbij was en er wat eten in haar buik zat wou ze blijven. Ze had rode wangen dus ik nam haar lekker mee naar huis. Maar niet voordat ik een kop thee had gedronken, gastvrije moeder heel leuk. 

Uiteindelijk waren we om 15 uur thuis. iets later dan gepland maar het gaf niet. Toen we Rachel om 16 uur moesten ophalen van haar extra lesmiddag op de middelbare school had Manuël Esther net laten struikelen. Ze liep langs en hij pakte haar beide benen vast zodat ze viel, van je familie moet je het maar hebben. Ze gilde het uit. Tussen het troosten door kreeg ik nog een telefoontje (niet slim van mezelf, had beter later terug kunnen bellen) en we waren veel te laat bij Rachel. De meiden (Rachel en vriendin) zaten rustig te wachten, toch handig dat Rachel kon bellen zodat ze wist dat we later waren.

Inmiddels was Esthers vinger nog steeds erg pijnlijk en gilde ze het uit als je er ook maar iets tegenaan kwam. Toch maar een telefoontje naar de huisarts. We konden direct langskomen. We namen het vriendinnetje maar mee. Waarschijnlijk was het gekneusd en misschien zat er een breukje. Pijnstilling geven en als het de dag erna nog steeds zo'n zeer doet naar het ziekenhuis voor een foto. 

De dag erna ging het al wat beter maar nu was een deel van de vinger dik en blauw en deed het erg zeer. Ik twijfelde, lijkt een kneuzing of zou er toch een twijgbreukje ofzo zitten? We hadden de doorverwijzing naar het ziekenhuis al dus nam ik het zekere voor het onzekere. Eind van de ochtend konden we terecht. In de wachtkamer deden we 'ik zie ik zie wat jij niet ziet'. Haar vinger werd op de foto gezet maar Esther snapte het niet. De vinger moest met de zere plek naar beneden 'de dokter keek er niet eens naar!'. Maar de foto kon de binnenkant zien, dat wist ze niet. Ook vroeg ze: 'mocht ik daar binnen huilen?'. Dat mocht zeker. 'Oja, maar dat deed ik niet'. Inderdaad ze werkte goed mee, blijkbaar was het toch best spannend.  Na een half uur wachten kregen we de uitslag: geen breuk. Mooi, toch niet. Wegwezen uit het ziekenhuis. Het blijft toch geen favoriete plek van me. 

Dan gaan we direct door naar school. Maar dat wou Esther niet. Ze was moe en wou echt chillen op de bank. Ach kind, als je zo moe bent stop ik je vanavond extra vroeg in bed. Maar dat was ook weer niet de bedoeling. Soms is je kind moe en soms heb je door dat ze je bespelen, dit was zo'n laatste situatie. Eenmaal op school zei ze: 'ik wil toch naar school', mooi zo want ze ging sowieso. Op het plein renden er gelijk een paar meiden op haar af en namen haar mee in hun spel. Mooi, zij was goed terecht. Manuël was zo druk aan het spelen dat hij me niet eens gezien heeft, dat heb ik maar zo gelaten.

Je kunt er maar druk mee zijn, met de kinderen. Tijd voor een kopje koffie in 1 van mijn super leuke 'nieuwe' (marktplaats) mokken. En dan nog een paar uur werken. Het leven van een moeder is nooit saai.