Geen romantiek

Zondag was het onze trouwdag, 13 jaar alweer. De week ervoor noemde ik het al een keer: zondag is onze trouwdag. Bert wist het wel maar ik had niet het idee dat het echt op de voorgrond speelde. Zaterdag ging ik met Manuël en Esther op stap om een grote bos bloemen te kopen. Ik koos uiteindelijk toch maar voor de duurste bos, want ja dat doet Bert ook altijd voor mij. Dan kan ik toch niet aankomen met een normale bos bloemen. Had natuurlijk prima gekund maar ik gunde hem iets moois. Er zat een speciale bloem in die met een netje vast zat. Ik pakte de bloemen uit het bovenste schap en raakte uit evenwicht, toen viel de bos zomaar op de grond. Ik mompelde al excuses en legde het op de toonbank. Ik durfde er niet naar te kijken, het zal wel goed gegaan zijn. De mevrouw controleerde de bloemen en die ene speciale bloem was geknakt. Geheel bescheiden zei ik dat het wel goed was zo, mijn eigen schuld. Maar zo wou ze me niet laten gaan, ze pakte een nieuw exemplaar en maakte de bos weer compleet. Daar was ik toch wel heel blij mee. Wat ben ik ook een oen, achteraf kan ik er wel om lachen, net iets voor mij.

Zondag begon de dag al vroeg want we wilden om 9 uur met elkaar in de kerk zitten. Ik begon de dag met weinig energie maar die kerkdienst gingen we doen! Terwijl Bert in de badkamer was zette ik het prachtige boeket op tafel met een kaartje erbij. Bert was helemaal verrast, actie geslaagd.

Na de kerk aten we taart. Het leek me heerlijk het helemaal een feestelijke dag te maken. Na de taart zochten we een camping uit voor de zomervakantie. Omdat ik weinig energie had wou ik even plat na het eten maar voor het eten kondigde Bert aan dat hij de middag wou fietsen. Ik liet dat tijdens het eten op me inwerken. Fietsen? Op onze trouwdag? Dat vond ik nou niet gezellig. Na het eten ging ik even liggen en vond het maar sneu voor mezelf. Is het onze trouwdag, gaat mijn man er vandoor. Ik overdacht het, viel in slaap, kwam na een uurtje weer uit bed en herpakte mezelf. Fietsen is goed voor hem dus dat kan ik hem zeker gunnen. Hij maakte een tocht van 2,5 uur. Ondertussen maakte ik de geplande Apfelstrudel met ijs klaar. Kinderen renden in en uit maar de meesten hadden er geen belangstelling voor. Ik deelde dus een stukje met de buren en ging zelf in de tuin zitten met een boek erbij. Dit is toch wel echt ontspanning.

Het was toch een beetje gekke trouwdag. Ik deed mijn best om er wat speciaals van te maken maar dat voelde niet helemaal als een gezamenlijk streven. Na de hele dag een lieve vrouw te zijn geweest was ik de avond chagrijnig. Zeker toen ik hoorde dat andere mensen wel veel aandacht besteedden aan hun trouwdag. Ik kon mijn eigen man wel achter het behang plakken, en dat is nog netjes gedacht. De avond veranderde ik in een terror-vrouw, lekker gezellig: not. Echt een kwestie van verschillende liefdestalen. We hebben het er nog maar even goed over gehad. Ondanks de dag die we met verschillende verwachtingen in gingen (ik wou toch minstens de hele dag aan elkaar vast plakken) zijn we ontzettend dankbaar voor 13 jaar huwelijk en we hopen dat ons nog heel erg veel jaren gegeven worden want we houden ontzettend veel van elkaar. En zo eindigen we toch weer liefdevol. Van deze mierzoete afsluiting mag je gerust even over je nek gaan. Op naar ons 14e jaar samen!