De stoppen sloegen door

Esther wou leren om met haar vingers te knippen. Niet echt knippen maar je weet wel, dat ze een waarschuwend geluid maken. Bert legde het haar uit en ze ging het proberen. Nu nog maar 100 duizend keer oefenen en dan lukt het wel. Gelijk de tweede keer kwam er geluid uit. Vast een gelukstreffer maar ze straalde. Daarna bleef ze doorgaan en warempel, iedere keer kreeg ze het voor elkaar. De andere kinderen applaudisseerden en keken haar vol bewondering aan. Esther genoot zichtbaar.  

Maandag lag ik afgewisseld op de bank en in bed. Totdat de meester opbelde dat Manuël niet fit was. Ik vroeg het me af of het klopte en de meester twijfelde ook wat maar toch. Bert was naar kantoor dus ik schoot wat kleren aan en ging met koortsig hoofd met de auto naar school. Manuël stapte snel in en we reden samen naar huis. Hij was vrolijk, had praatjes en ging thuis direct gamen. Welja, er leek weinig aan de hand. Na een half uurtje wou hij wel buiten spelen met zijn vrienden, dat ging niet gebeuren. Als je ziek bent blijf je thuis of in de achtertuin. Dikke krokodillentranen maar ik hield vol. Jij bent toch ziek? Ziek zijn is niet leuk dus we maken er zeker geen feestje van. We besloten samen in bed te kruipen. Manuël kroop ineens in elkaar, hij leek krampen te hebben. Hij had zo'n zere buik. Hij was heel zielig, zou hij dan toch niet fit zijn? Hij hield buikpijn en we knuffelden samen in het grote bed. Na verloop van tijd ging het beter. Echt ziek is hij niet maar het is ook niet 100% goed. Toch maar goed dat ik hem gehaald heb. 

Dinsdag was ik aan het koken en ineens sloeg de stop door. Koelkast uit, kookplaat uit. Ik herstelde de stoppen, 2 maar liefst en was zeer tevreden dat ik dit in mijn eentje gewoon kan. Vervolgens deed ik de kookplaat weer aan en sloeg de stop weer door. Hoe kan dat nou. Er stond verder niets aan qua apparatuur. Ik probeerde het nogmaals maar het kwam toch echt door de kookplaat zelf. Daar stond ik dan met het eten half klaar. Bert had de kinderen opgehaald en probeerde het ook nog eens maar zonder resultaat. Wat moesten we nu met het eten doen? Het was half gaar dus opeten kon niet maar weggooien kon ik ook niet over mijn hart verkrijgen. We liepen dus maar even naar de buren en zij hadden net hun eigen eten klaar dus mochten wij hun kookplaat gebruiken, super lief! Met een minuut of 10 was het eten klaar en konden we aan tafel. De broccoli hadden we direct al in de Hooimadam gezet dus het ging alleen nog om de krieltjes en het vlees.

Toen we aan tafel zaten voelde het toch wel als rijke zegening.

In de avond sloopten we de keuken om te zien welke stekker aan de kookplaat zit en maten we de boel op. Na 10 jaar is het blijkbaar tijd voor een nieuwe. Er kwamen mega veel dingen onder de keuken vandaan! Zelfs nog een kaartje die ik aan mijn zus schreef na hun bruiloft maar blijkbaar nooit gepost. Hun bruiloft is een jaar of 9 geleden, wat een giller. 

We googelden ons suf naar een nieuwe kookplaat en de vermoeidheid sloeg verder toe. Toen gaven we de zoektocht op, morgen weer een dag. De kinderen vinden het vast niet erg om morgen de pizza's uit de diepvries op te eten.