Vakantie!

Vrijdag kwam mijn zus hier helpen. Dat was zo fijn. Juist vrijdag had ik veel last van de bijwerkingen. Manuël vertelde dat hij een spelletje gewonnen had en ik reageerde met: 'als je het te koud hebt moet je wat warmers aantrekken'. Dat leverde verbaasde gezichten op, ik had toch echt iets anders verstaan. Maar als hoogtepunt van de dag waren we op zolder met de was bezig en dacht ik een muis voorbij te zien rennen, zo achter de wasmachine. Ik weet nog steeds niet of het echt waar is of dat het alleen een projectie uit mijn hoofd was. Bert had een prachtige planning gemaakt om alvast te beginnen met inpakken maar stortte zich nu op de zoektocht naar een muis. Het washok was juist een stortplek van zooi. Bert heeft er uren over gedaan maar het is nu helemaal netjes en heerlijk schoon. Hij vond geen muis. Hij dichtte alle gaten en zette vergif neer. En nog steeds weet ik niet of het een echte muis was of een denkbeeldige variant. Hoe dan ook, het washok is zo heerlijk aan kant, ik ga spontaan overal muizen zien, de inloopkast is ook wel aan een opknapbeurt toe.

Het lukte Bert wel om de laatste inkopen te doen en mijn zus vermaakte de kinderen. Ze bracht verf mee en klei en dat viel goed in de smaak. Zaterdag ging het een stuk beter, lekker zeg ik voelde me zo goed. We gingen op bezoek bij de buren voor de verjaardag van ons lieve buurmeisje en we pakten een heleboel spullen in voor de vakantie. Ik denk dat we 70% ingepakt hebben, de grootste slag is geslagen. En zo waar begint de zin in vakantie nu ook te komen! Esther en Manuël wilden ook graag meehelpen. We zaten samen op de grond en hoewel het een chaos lijkt hebben we toch veel ingepakt en klaargemaakt.

Aan tafel bespraken we dat je 'hou je bek dicht' niet mag zeggen. 'Maar', zei Esther 'als er een krokodil is mag je wel hou je bek dicht zeggen'. Goeie! Absoluut waar, dat is de uitzondering op de regel. Jonathan durft inmiddels in huis zonder pet te lopen, zijn haar is een stukje gegroeid en het ziet er alweer beter uit, gelukkig maar, ook dat komt wel op zijn pootjes terecht.

Zondagochtend kleedde Manuël zich aan toen hij uit bed stapte en at razendsnel zijn brood op. 'Kun je merken dat ik 5 ben mam?' Absoluut! Wat een groot kind, heerlijk hij geniet er zo van dat hij nu groot is.  Zondag had ik helaas weer meer last, stomme rotpillen, maar als ze eenmaal werken... Nog maar even doorzetten. Bert was zo lief mijn crèche beurt in de kerk over te nemen. Hij nam alle kinderen mee en ik volgde de dienst vanaf de bank. De bijwerkingen duren zo'n 2 weken, ik ben dus op de helft. Wat zal ik blij zijn als dat weer wat normaliseert.

Het bijzondere is wel dat de dagen dat ik veel last heb er ook hulp in huis is. Zo zie je maar, God voorziet wel. De vakantie komt steeds dichterbij. Op zondag speelden de kinderen, ging Bert nog een rondje op de racefiets en deed ik een dutje.

In de avond kregen we ruzie. Gloeiend, we werden het niet eens over Esther. Voor het eten was ze in slaap gevallen. We maakten haar wakker om te eten maar ze wou alleen maar slapen. Ik stopte snel wat happen erin en bracht haar naar bed. Een kwartier later kwam ze naar beneden omdat ze Jonathan hoorde. Hij zingt altijd luidkeels op de wc. Ik wilde haar weer in bed stoppen maar Bert wou perse dat ze gewoon haar bordje leeg at. Ik vond slaap belangrijker, ze was zo moe. Bert greep gewoon in, pakte Esther en dwong haar te eten. Ik was woest. Ruzie maken bij de kinderen kan tot op zekere hoogte, ik ben dus maar naar boven gegaan om niet te ontploffen. Na het eten moest ze tandenpoetsen en nog het liedje zingen, zoals altijd. Toen iedereen op bed lag hebben we nog even flink geknald. Mij zo opzij zetten, dat laat ik niet gebeuren. Bert vond juist dat hij in het belang van Esther handelde door haar met volle buik naar bed te brengen. Het werd geen gezellige avond. Over het algemeen gaat het gelukkig goed tussen ons en zijn we dol op elkaar maar soms...

We hebben het weer goed gemaakt,  we willen beide het beste voor onze kinderen. Wat dat beste dan is denken we soms anders over. En wat lijkt dit onbenullig en zo'n verspilling van energie om ruzie over te maken als ik van een dierbare vriendin hoor dat ze binnenkort afscheid moet nemen van iemand. Mijn hart huilt voor haar. Wat is ziekte en dood toch ellendig. Jezus heeft de dood overwonnen,  maar nu is het verdriet en het afscheid zo zwaar. Wat zijn we machteloos,  Heer ontferm U over hen.

Maandag mag Esther nog een dagje spelen bij de kinderopvang en pakken wij de laatste dingen in. Het plan is maandagavond laat te vertrekken zodat we dinsdagmiddag op de plek van bestemming zijn. En op zo'n dag (zondag) dat ik me draaierig voel, hartkloppingen heb en wazig zie voelt die lange reis als onoverkomelijk. Maar ook dat zal wel goed komen, als we eenmaal in Zuid-Frankrijk zijn ga ik een tijdje offline. Bijkomen, genieten van ons gezin, van de rust, de prachtige bergen en chillen bij het zwembad. Maar ook dus een paar weken geen blogs meer. 

Iedereen die dit leest wens ik het volgende toe en graag tot over een paar weken!