Op vakantie

Daar zijn we weer! De (blog)vakantie is voorbij. Wat was het fijn om even de focus heel smal te hebben. Gewoon op het gezin, onze relatie, jezelf. De simpelheid van het kampeerleven. Dat met een kind naar de wc gaan een kwartier kost en de afwas een half uur. Een kleine greep uit de belevenissen.

De reis naar Zuid-Frankrijk was een uitdaging. Wat een lang eind. Toen we de bergen bereikten begon Manuël te spugen. We hadden al gedacht dat 1 van de meiden dat zou doen. Met ons 3en zijn we in de bergen wagenziek en hebben daar dan ook uit voorzorg een lading reistabletjes voor mee maar met Manuël hadden we geen rekening gehouden. Join the club, overkomt de beste. Met wc papier en handalcohol poetsten we het kind en de auto. Ach, dat is ook vakantie.

We kwamen na 15 uur rijden aan op de camping en zetten als een goed team de tent zo in elkaar. Pompten de bedjes op, maakten een lekkere vakantie boerenkool (boerenkool uit pot opwarmen gemixt met zakjes aardappelpuree aangemaakt met water uit de waterkoker) en we stonden. Al maak je zoiets thuis is het niet te eten maar na zo'n dag smaakte het als een feestmaal. 

En toen: vakantie. Zoveel te vertellen. De eerste week hadden we rond de 24 graden. Prima weer om lekker buiten door te brengen. Ik had de focus de eerste tijd op mezelf. Dat was niet de planning maar wel nodig. Langzaam maar zeker sleet alle spanning uit mijn systeem. En door alle rust, de pracht van de schepping en het buitenleven lukte het weer om al het geleerde toe te passen. Het ging steeds beter en ik merkte dat dat het gezin ook goed deed. Er volgde nog een dipje omdat ik me schuldig voelde dat mijn '(wel)zijn' zo'n invloed heeft op de kinderen en vooral op Bert maar onder de sterrenhemel drong het tot me door. Ik ben een kind van de grote God, daar past wel een ontspannen leven bij. En dat was het keerpunt. Daarna hadden we het zo goed met elkaar. Het weer deed ook vrolijk mee en warmde op tot 35 graden. We lummelden in het zwembad en ik bakte mezelf bruin in de zon, absoluut genieten. We maakten prachtige wandelingen, niet zoveel maar het was goed. We genoten van wat we wel deden. Esther deed zo goed mee, ze liep alle bergpaadjes zelf en liep zo 4 a 5 kilometer mee. We gingen op avontuur!

We starten in de ochtend rustig op en kropen tegen 9 uur de tent uit om stokbrood te halen. Esther bestelde voor ons het brood tijdens deze weken, dat pikte ze zo op: 'deux flute, pain cereale'. We prezen Esther de hemel in: wat kun jij dat goed! Je bent vast goed in talen! Je bent pas 3 en regelt gewoon de bestelling in het Frans! Waarop Esther enthousiast zei: 'Ja, en ik zit nog niet eens op de basisschool!'. Heerlijk kind.

Op een middag gingen we naar de kinderboerderij. De meeste dieren liepen vrij rond. De mevrouw aan de kassa sprak haar hele introductie in via Google Translate en zo kregen we de uitleg in eigen taal te horen. Heel attent. Elke kind kreeg een bakje groente om aan de dieren te voeren en we liepen naar binnen. Uiteraard na betaling van entreeprijs. Nadat we 5 stappen op het terrein hadden gezet werden we besprongen door geiten. Ze renden enthousiast op de bakjes af en sprongen met hun voorpoten tegen ons op. Ze deden geen vlieg kwaad maar de kinderen flipten de pan uit. Rachel en Jonathan doken angstig weg en Manuël en Esther renden allebei luid gillend en krijsend een andere kant op. Bert en ik renden beiden achter een kind aan en verzamelden de bakjes zodat de geiten naar ons kwamen in plaats van hen. Maar voor we die kinders stil hadden, het was een hele toer. Zodra een geitje bewoog werd er weer gerend en gegild. Wij waren een attractie op zich. De bakjes brachten we terug naar de vriendelijke mevrouw waarop zij sorry zei en ik ook, beetje ongemakkelijk. We liepen door naar de andere kant waar vogels zaten, in een kooi wel te verstaan. Veilig genoeg voor die kinderen om heen te gaan. Tot er opeens 3 enorme schapen langskwamen lopen, weer sprong iedereen alle kanten op. Zucht. Dan maar naar het treintje, daar mochten de kinderen in zitten en werden met de hand met stokken een rondje geduwd. Prima, maar toch een beetje saai. Op naar het blote voetenpad. Lekker over verschillende materialen lopen vonden ze leuk maar de rondlopende geiten werden angstvallig in de gaten gehouden. We knuffelden met konijntjes, die werden niet eng bevonden en glijden van de glijbaan. En ineens begonnen ze zich op hun gemak te voelen. Jonathan wou wel een schaap aaien want hij heeft ook een schaapknuffel. Ook de brutale ezel werd geaaid. Hij dook op tassen af op zoek naar eten, en zo'n ezelkop wegduwen moet je kracht voor hebben kan ik uit ervaring zeggen.

Esther wou een rondje op een paard rijden en toen zij durfde wilden Rachel en Jonathan ook. Allemaal mochten ze erop en Bert en ik leiden het paard over de kinderboerderij. Dat ging prima tot het paard besloot liever gras te gaan eten. Met een hoop geklak en overtuigend gepraat kregen we het dier weer in beweging. Al met al werd het een super geslaagde middag.

Tijdens een rondje lopen naar het dorpje waar we vlakbij zaten ontdekten we een soort antiekwinkel maar dan anders. We werden in het Nederlands aangesproken door de eigenaar toen Manuel zei: 'deze winkel ruikt naar oma!'. Hij vond het een groot compliment, deze Nederlander woonde in Frankrijk en heeft daar ook zijn gezin en eigen winkel. Hij verzamelt oude materialen en tovert dat om tot iets unieks met een andere functie. We kwamen ontzettend leuke dingen tegen maar ondanks dat het erg leuk gedaan was en we genoten van het rondscharrelen voelden we niet de behoefte iets te kopen. Want ja, wat doe je er mee en het was nog best aan de prijs. Ongetwijfeld terecht door het handwerk. We hadden een tijdje met deze creatieve meneer gepraat en ik vond toch dat we wel iets moesten kopen, ik stortte me op de oorbellen. Oorbellen gemaakt van bestek, met een Monopoly hotel eraan en nog veel meer grappige dingen. Ik koos voor een oude horlogeplaat. Hier op de foto wat te zien. Leuke herinnering en voor €20 doe ik er maar goed zuinig mee.

 

Tijdens het ontbijt kwam een krekel ons vergezellen. Hij zat op de tafel en at broodkruimels. We doopten hem gelijk om tot huisdier. Maar alles goed en wel, met de nieuwe groene huisgenoot wou ik niet gaan eten, hij moest toch van tafel af. Daar was niemand het mee eens, ons vriendje mocht blijven. Bert vouwde een papiertje en zetten het tussen broodbeleg en drinken. Wij zaten aan de andere kant, zo kon moeders toch rustig eten. Voor het ontbijt ten einde was hopte hij op de grond. Er werd snel een kasteel gepakt en hij ging op de deur zitten. Lachen, gieren, brullen natuurlijk. Krekie de krekel woonde naast de tent in het kasteel. Maar ook daar hopte hij weg, helaas. Maar het was wel leuk.

En oké, tot slot dan maar. Bert wou naar de top van een berg. Ik had enigszins mijn reserveringen, helemaal de berg op kringelen dat klinkt misselijkmakend. Maar vooruit. We maken de vakantie voor iedereen fijn dus we gaan! We picknickten bij een meer. Het was zo mooi groen/blauw echt prachtig. Ik had er wel dagen naar kunnen kijken. Ondertussen was Esther trouwens enorm goed om haar dna overal te verspreiden. Gelukkig bleef het spugen bij de eerste helft van de vakantie, maar overal moest ze plassen. Nadat Bert haar een keer geholpen had en gelijk alles eronder zat (Een meisje kan niet zo goed mikken, ja dat weet Bert inmiddels ook) werd het mijn taak. Jurk omhoog, onderbroek uit, benen wijd en gaan met die banaan. We vormden een goed team. Naast hondendrolzakjes zou je die ook moeten hebben voor kleine meisjes op vakantie, sorry Franse mensen voor alle peuterdrolletjes in de berm.

Hoe dan ook, we reden na de picknick de berg op. Steile kleine weggetjes, steeds verder weg van de beschaving. Tot we ineens een dorp inreden, heel apart. Wie gaat daar nou wonen? Na het dorp stegen we verder. Kringelen, kleine weggetjes en alsmaar hoger. Ik was maar wat blij dat Bert reed. Uiteindelijk bereikten we de top. Het was niet goed op foto vast te leggen, wát spectaculair!

Je zag in het klein de dorpjes, keek op de bergtoppen en zag het meer uitgestrekt tussen de bergen door met de helderblauwe kleur. Het was zo mooi. Rachel en ik hadden wel wat hoogtevrees. Het was echt heel hoog en je keek zover naar beneden. Als je daar staat kun je je niet voorstellen dat de mens belangrijk is, zie hoe nietig. En toch is de mens bijna goddelijk gemaakt (psalm 8), bijzonder heel bijzonder. 

We maakten foto's bijna op de rand. 

En toen was het tijd voor de terugweg. En dat was ook goed. Het was goed en fijn en een perfecte timing om de ontspanning terug te vinden en had ik al gezegd dat het daar zo verschrikkelijk mooi is? Maar thuis is toch de beste plek. We reden terug, met we bedoel ik Bert, en belandden vroeg in de ochtend om 4 uur in ons eigen bed. Zo dankbaar dat we veilig thuis aankwamen. 

We zetten de vakantie thuis nog even voort, maar daar volgende keer meer over. Heerlijk om weer lekker te schrijven en 'bij te praten'. Op naar het nieuwe seizoen!