Huisartsenpost

Zaterdag was een drukke dag. Zowel Bert als ik hadden ons eigen to do lijstje. De ochtend was ik in huis bezig met de inventarisatie wat we nog moesten hebben om het schooljaar goed te starten: 2 paar gymschoenen, 2 schoolbekers en 1 broodtrommel. Daarmee hebben we alles weer compleet. Bert ging naar de bouwmarkt voor wat spullen en rond lunchtijd hadden we al een aantal puntjes afgewerkt. We aten een restje oud brood, het was bijna op maar in de avond kwamen de boodschappen met vers brood dus we deden het er maar mee. 

Toen Bert thuis kwam van de bouwmarkt maakte hij gelijk rechtsomkeert, hij ging lekker brood halen. Ik schreeuwde hem nog achterna dat hij dan misschien gelijk groente en fruit bij de groenteboer kon halen maar ik kreeg een nee toegeschreeuwd, hij haalde alleen brood. Ook best, blijft dat op het lijstje staan.

Toen hij terugkwam hadden de kinderen en ik inmiddels ons brood op en had Bert zijn handen vol met fruit, groente en brood. Hij had het toch maar gehaald, lief hoor. Begin van de middag zouden we Rachel ophalen van het logeerpartijtje. Dat zou wat later worden. Ik besloot om dan maar eerst naar de winkel te gaan om die schoolspullen te halen. Ik nam de kleintjes mee, Jonathan speelde met de buurjongen dus had Bert zijn handen vrij om mijn auto te repareren, er lag een slang los van de koelvloeistof.

Met Manuël en Esther was het gezellig in de winkel. We haalden de gymschoenen als eerst en het was maar goed dat Manuël mee was want hij had een maat groter nodig dan ik dacht. Daarna keken we voor de broodtrommel. Bij de Blokker was nauwelijks keus. Lege schappen, ook dit is iets wat volgend jaar wel wat eerder mag. We liepen de Intertoys binnen en daar was nog meer dan genoeg. Leuk zeg, we zochten een echte jongens broodtrommel uit van de ruimte en 2 drinkflesjes in verschillende kleuren. Toch leuk geslaagd. Manuël wou heel graag nog aardbeien kopen dus liepen we nog even de markt over en kochten gelijk bloemen om weg te geven. Je zou denken dat dit alles niet veel tijd kost maar we zijn toch best lang weggeweest. Om half 4 waren we terug bij de fiets en las ik een appje dat Rachel om 4 uur opgehaald kon worden. Het is een half uur met de auto en we waren nog in het centrum, dat werd dus wat later. Toen begon ik wel te stressen, snel terugfietsen.

Eenmaal thuis waren Bert en Jonathan weg, ze bleken een testritje te doen maar stonden stil aan de kant van de weg omdat de motor oververhit was. Nee zeg, hoe moet het nou. Proberen maar de situatie te accepteren, het ophalen werd nog wat later. Bert ontdekte dat hij de koelvloeistof ergens anders in moest gooien en toen dat gelukt was konden ze terug rijden. Waar hij het dan eerst in gegooid heeft weet ik ook niet. We gingen snel richting Rachel en kwamen daar na 5 uur aan. De nichtjes waren nog druk bezig met een voorstelling en Rachel vertelde dat ze ons niet gemist had en niet eens aan ons had gedacht. Dat zat dus wel goed. Zo leuk, 25 jaar geleden logeerde ik bij mijn opa en oma en nu mijn dochter, blijft bijzonder.

Tijdens het verstoppertje spelen had Rachel oma's kleren aangetrokken en ondanks dat ze gewoon rondliep werd ze niet herkend, te grappig. Ook dat ze oma's kleren jat geeft al aan hoe vrij ze zich daar voelt. 

We zaten er nog even gezellig en moesten toen echt op huis aan, het werd laat en er moest nog gekookt worden. Jonathan hing in de voortuin aan een stok en die brak af onder zijn gewicht, daar was die stok niet voor bedoeld. Hij viel achterover op zijn rug van een muurtje af. Die was dus in tranen. We troosten hem en het was al vrij snel weer over.

We gingen op huis aan en Bert besloot dat hij wel wou koken. Als ik het zou doen zou ik gezien de tijd wat in elkaar flansen (terecht gedachte, dat was inderdaad het plan) maar hij had zin in een lekkere goede maaltijd. Nou ben ik niet zo dol op koken dus als het een keer niet hoeft ben ik blij. 55 minuten later zaten we aan tafel. De kinderen inmiddels in pyjama. Het was 19.20 uur maar het eten was heerlijk. Ineens begon Jonathan dat hij last van zijn borst had en rug. We inspecteerden hem en het was wat rood en op zijn stuitje ontstond een blauwe plek. Hij was ook wat stijf, toch van die val natuurlijk. Maar toen werd hij bleek en ademde hij steeds sneller, gek. Hij ging maar even op de bank liggen. Zijn hartslag was versneld en hij moest huilen, raakte helemaal in paniek dat hij zich niet goed voelde. Dat is niks voor onze relaxte Jonathan. Bert ontfermde zich over de andere kinderen en ik stopte Jonathan in ons grote bed, dat vindt hij altijd zo fijn. Maar alsnog bleef hij zich vreemd gedragen. Ik vertrouwde het niet en belde met de huisartsenpost. Stel dat door die klap er iets met zijn longen zou zijn. De mevrouw aan de telefoon vroeg me het hemd van het lijf maar concludeerde dat deze jongen rust nodig heeft en dat het pijn doet van de val maar er verder waarschijnlijk niets aan de hand is. Dat stelde me wel gerust. We gaven hem een paracetamol en moesten hem na een uur wakker maken. Ik kroop bij Jonathan in bed en knuffelde lekker tegen hem aan. Hij trilde over zijn hele lijf. Toen kwam er een stortvloed van woorden dat hij zo geschrokken was van het vallen, dat het op meerdere plekken pijn doet en dat hij bang was om dood te gaan. Wat een angst voor een kind van 7. Ik liet hem uitpraten en stimuleerde om alles maar te zeggen wat er in dat koppie omging. Daarna gingen we het hebben over leuke dingen. Esther kwam heel lief de paracetamol brengen en we lagen een tijdje samen te praten zo in bed. Na verloop van tijd stopte het trillen en merkte ik dat de ademhaling ook weer normaal werd. Was dit nou een paniekaanval? Hij is rustig in slaap gevallen. 

Bert had inmiddels de andere kinderen in bed gestopt en we ruimden samen de keuken op en pakten de boodschappen uit, die waren tussendoor ook bezorgd. We hebben het samen over de situatie van Jonathan gehad. Heeft hij nu iets van mij geërfd? Geef ik het slechte voorbeeld en belast ik mijn kind ermee? Maar dit is precies een leerdoel, niet alles is mijn schuld, ik hoef niet alles op mezelf te betrekken. Om half 10 was het ook voor ons tijd om op de bank te zitten, nog even in een boek duiken voor het bedtijd was.

We maakten Jonathan nog een keer wakker en hij gedroeg zich als een gewoon slaperig kind. Met een gerust hart verplaatsten we hem naar zijn eigen bed. Crisis afgewend.

En zo was er weer een dag voorbij, met kinderen verveel je je nooit.