Zenuwpijn

De dagen rijgen zich aaneen. Soms gaat het redelijk en zijn we vol goede moed. Soms is er alleen maar pijn en wacht ik op de avond zodat de dag weer voorbij is.
Waar de kinderen eerst allemaal nogal reageerden op de situatie is dit nu het nieuwe normaal. Moeders ligt overdag in de woonkamer en gaat nergens mee naar toe. Er wordt nog wel eens gemopperd maar op de meeste dagen hebben we een modus gevonden. 
Op de mri bleek dat er een nieuwe hernia of littekenweefsel of beiden tegen de zenuw aan duwt. En zenuwpijn kan ik je vertellen is geen kattenpis. 

Na een behandeling bij de chiropractor (op een gegeven moment grijp je alles aan) werd de pijn weer erger. En bij de ergste pijn ga ik overgeven. Eerst was dat dagelijks, inmiddels zo nu en dan. De kinderen schrokken ervan. Bert ging naar bijbelstudie, hij wilde wel blijven maar hij moet zich al zo aanpassen en het was in de buurt. Rachel zou de kinderen in bed stoppen.
Manuël en Esther werden heel druk. Maakten troep en gingen hun eigen gang. Na een flinke schreeuw vanuit bed luisterden ze dan toch eindelijk. Esther kwam steeds uit bed naar me toe. Voor een kusje, om iets te vragen, om haar tand eruit te trekken (waarom nu?) , voor een foto van de uitgetrokken tand en meer. 

Manuël kwam ook steeds uit bed. Hij was bang, hij wilde knuffelen, hij had dorst, moest plassen en kwam kusjes geven.
Uiteindelijk werden ze om 21 uur rustig en gingen ze dan toch echt slapen.
Jonathan greep zijn kans van weinig toezicht door lekker lang op de computer te zitten en niet naar bed te gaan. Hij lijkt dan in zijn eigen wereld maar kwam halverwege de avond een kopje thee brengen. Zorgzaam. 
Half 10 kwam ik weer wat tot leven en ontdekte dat Jonathan nog beneden zat, hup naar bed.
Rachel had rode wangen, ze was net klaar met beneden opruimen. Ze had werkelijk alles gedaan: de keuken, kamer en tuin waren keurig netjes en schoon, ze had zelfs gedweild. Toen moest haar huiswerk nog. 'Mag ik nog een half uurtje leren?'. Zeker. Normaal is dat niet handig eind van de avond (iets met je eigen planning beter maken) maar in dit geval mocht ze lekker haar gang gaan. Wat heeft ze zich uitgesloofd. 

Een onrustige avond. Dat de pijn zoveel erger wordt na de chiropractor vind ik spannend, is het wel goed? Maar het schijnt gebruikelijk te zijn. Dan denk ik maar aan de uitspraak die ik ooit hoorde : hij heeft me geen pijn gedaan, hij raakte de pijn die in me zit aan en daardoor kan het gaan helen.

En zo zijn de dagen tussen leuke momenten met de kinderen, makkelijkere momenten,  pijn, hoop, vrees, hele christelijke gedachten tot hele donkere.

De intake bij het pijncentrum staat over 4 weken. Dat is schijnbaar best snel maar voelt nog ver weg. Wat zijn er veel mensen die lijden, wat hebben we God nodig in deze wereld, in ons leven. Voor iedereen die dit leest : Gods zegen voor jou. 



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen