Een echt wonder

En toen gebeurde er ineens een wonder! Een echte. 

Maar ik zal beginnen bij het begin. Na zoveel weken pijn was ik behoorlijk teruggeworpen op mezelf. Zo goed en kwaad als het gaat zoekend naar een invulling van de dag; een podcast, boek, werken. Het werken werd me te zwaar. De goede momenten pakte ik in het beneden-bed de laptop erbij om daarna weer weinig te kunnen.

Vol interesse las ik het boek Wegbereider van Ann Voskamp. Zoveel stukken die het overdenken waard zijn. Op dit moment kwam ik uit op het gedeelte dat we ons leven echt volledig aan Jezus overgeven. Niet onze weg en plannen maar wat heeft God voor ons op het oog? En maakt de weg die je gaat eigenlijk uit of gaat het erom dat je in relatie met God leeft? 

Ik sta voor de Rode zee. Niets lukt, er is geen weg vooruit. Als ik nu eens stop met zelf hard werken maar alles uit handen geef en God vraag om voorop te gaan. Zal ik me volledig ziek melden? Dat kost inkomen en we hebben leuke plannen. Ik besprak het met Bert. Zijn reactie was hoe ik hem ken : wat maakt geld nou uit, als het met jou maar goed gaat. Dan maar een kleiner inkomen. Ik belde mijn werk om te vertellen dat ik nu mijn werk neerleg en daar was all begrip voor. De ochtend ging op aan het verhaal wat beschreven staat in Exodus. De tekst van hoofdstuk 14 vers 14 sprak aan : 'De Heer zal voor u strijden, u hoeft zelf niets te doen'. Dat klinkt wat passief maar is het niet. De Israëlieten hadden hun spullen gepakt, rijkdommen verzamelt, eten bereid en gingen als een geordend leger op pad. Dat bereik je niet zomaar dat kost inspanning. En toen de weg dood leek te lopen en de vijand ze op de hielen zat sloeg de angst toe, hoe logisch. Maar dan zegt Mozes namens God: de Heer gaat voor u strijden. Wat rest dan nog? Vertrouwen. En om stil te blijven staan en in vertrouwen te bidden is ook een taak, niet iets waarbij je achterover hangt. En dus besloot ik hetzelfde te doen. Mijn weg loopt dood, het is wachten op pijn verlichting en meer kan niet. Maar Gods wegen zijn verrassend. Ik luisterde een podcast van Marion Lutke over intimiteit. Hoe leef je in intimiteit met God en jezelf? Inspirerend.

Vervolgens las ik een stukje over dat alles waar je bang voor bent een gerichtheid is op jezelf. Bang voor je baan, gezondheid, toekomst en zoveel meer. Wat nu als we meer houden van God zodat de angst kan afbrokkelen?

Vanuit mijn werk werd wachtlijst bemiddeling ingezet. Een meneer ging ziekenhuizen en privéklinieken in een straal van 100 kilometer bellen om te informeren of er ergens eerder plek voor mij zou zijn. Laat wat de uitkomst ook zal zijn Uw wil zijn, een goede plek.

Alles loslaten (voor mij niet makkelijk) en wachten tot God uitkomst geeft. Hopelijk iets sneller dan de 40 jaar die Mozes wachtte tot hij zijn roeping kreeg.

Ik stuurde een bericht naar mijn collega's :

'Ben 100% ziek gemeld. Geen fijne situatie maar ik voel dat dit goed is. Als mijn wegen stoppen komt God wel met een weg. Ik ben vol verwachting'.

En zo voelde het ook. Mijn collega's zijn geen christen maar dit moest gedeeld worden : ik ga verwachten.

45 minuten later belde het ziekenhuis: woensdag is er iemand uitgevallen en ik mag de plek hebben voor een intake bij het pijncentrum.

Als dat geen wonder is...  Ongelofelijk wat bijzonder.

Tranen van blijdschap en verwondering. Wat is God dichtbij.

Ik belde de meneer van de wachtlijst bemiddeling, zijn hulp is niet meer nodig.

Tranen, lachen, zingen en alles tegelijk. Ik nam een fijne douche en daarna volgden weer uren liggen met pijn maar het is draaglijker want ik voel tot in mijn grote teen dat God erbij is.