Weer een hernia
Eindelijk was het donderdag. Een dag waar we naar uitkeken maar ook vreesden. Wat zou eruit komen? Eerst de foto, de verpleegkundige die me kwam halen woont bij ons in de wijk en zit bij ons in de kerk, dat was een fijne start zo'n bekend gezicht.
Er zijn mensen die redelijk kunnen functioneren met een hernia maar zo werkt het hier niet. De pijn is te intens. Tja, je bent een dramaqueen of niet.
Na de foto streken we beneden neer. Ik horizontaal en Bert op het bankje er tegenover. Kopje thee, koffie erbij we maakten er maar wat van.
Toen naar de orthopedisch chirurg. De extra wachttijd van een half uur voelde eindeloos. Eindelijk werden we gehaald. De boodschap kwam vrij snel : een nieuwe hernia.
De foto was goed, met de ruggengraat zelf is niks mis. Maar de onderzoeken die de huisarts al deed en nu de orthopeed wezen allemaal op hetzelfde : een hernia.
Dat de pijn zo enorm is verbaasde hem niks. Het lichaam herkent de situatie van een jaar geleden en gaat gelijk in de alarmstand. Hoe die alarmstand uit kan? Dat gaat dus niet.
De arts was best vriendelijk maar ook heel duidelijk : '2025 is niet jouw jaar'.
Of je hebt de komende maanden pijn en het lichaam ruimt zelf de hernia op. Of we gaan opereren. Een tweede operatie geeft minder goede resultaten, statistisch gezien, en een langere hersteltijd. Het mooiste zou zijn om 6 maanden te wachten, maar de keuze is aan mij. Als ik het zo niet vol houd mag ik een operatie aanvragen en dat wordt dan gehonoreerd.
Eerst maar een mri zien om te zien waar de hernia precies zit, dezelfde plek? Een nieuwe?
Het goede nieuws is dat het 'gewoon' een hernia is. Geen enge ziekte of doodvonnis. Maar ik reageerde alsof dat wel zo was. Heb de rest van de ochtend gehuild. Niet een beetje maar de dammen braken door, zo'n oncharmante vloedgolf van tranen. En snot, vergeet vooral het snot niet.
Het is ook een mentale dreun, ik was bijna hersteld, bijna... We durfden weer te dromen van leuke dingen doen maar nu is dat allemaal niet meer aan de orde. En de pijn? Daar heb ik mee te dealen. Wellicht herstelt het wel in een paar weken, wie weet! Of misschien duurt het maanden.
Kortom : een hoop onzekerheid en pijn waar slecht aan te ontsnappen is.
De kinderen reageren allemaal op hun eigen manier. We zien in hun doen de reactie op deze situatie. Kan er een boekwerk over schrijven maar dat vind ik geen recht doen aan de kinderen. En dus houden we dat maar voor onszelf. We proberen ze zo goed mogelijk erin te begeleiden.
In Efeze 1 staat dat de kracht die werkzaam was om Jezus te laten opstaan uit de dood ook in christenen werkzaam is. Dezelfde kracht, dat is enorm! In zwakte kan God Zijn kracht laten zien. Nou kom maar door, wij zijn er klaar voor.
Het zou toch tof zijn als deze situatie tot iets goeds mag leiden.
En soms denk ik: ik ben er klaar mee, het is niet eerlijk, ik wil gewoon leven. Al is het maar gewoon het huishouden doen. Voor de kinderen zorgen.
En zo slingeren we heen en weer tussen vertrouwen en wanhoop.
Het bed staat weer beneden. En zoals de installateur van Medipoint zo mooi zei : 'dit is geen ziekenhuisbed maar een hulpmiddel wat bijdraagt aan herstel'.
Voor mij is het fijn om meer in het gezin te kunnen zijn en de kinderen geeft het ook meer rust.
God geeft 24 uur in een dag, laten we maar focussen op dag voor dag. En vandaag zijn we weer door. Weer een dag dichter bij dat het beter zal gaan.
Ach wat ontzettend naar voor je wat een beproeving in een jong gezin
BeantwoordenVerwijderenGods liefdevolle nabijheid gewenst ❤️š