Schoenen stelen uit de winkel

Van een gewoon doorsnee burgerlijk leven kun je zomaar ineens een crimineel zijn. Hoe dat kan, nou zo:

Esthers schoen was kapot. Bert lijmde hem weer vast, dat hield een paar weken. Toen was de zool weer helemaal los. Zo ging het niet. Schoenen moeten gewoon in elkaar blijven zitten. Woensdag middag gingen Esther en ik maar de schoenwinkel. Voor vertrek zei Manuël: 'in mijn zool zit een gat' en ja hoor, inderdaad. Jonathan kwam ook aan met zijn schoenen 'kijk, hier zit het een beetje los', ook daar een beginnend gat. Rachel had gymschoenen nodig en wilde eigenlijk heel graag nieuwe schoenen. Oké, we gaan met iedereen. We tuften naar het centrum met de auto. Waarom we niet fietsten? Omdat ik er geen zin in had. Tja, niet echt een goede reden maar het was wel relaxt zo met de auto. We begonnen in Scapino. Met vier kinderen moet je daar zelf wat structuur in brengen. Eerst parkeerde ik elk kind bij zijn eigen maat en daarna hielp ik van jong naar oud. Eerst Esther. Ze paste heel wat aan voordat we iets vonden wat goed zat. Het waren glimmend roze laarsjes. Te meisjesachtig en natuurlijk voor onze ekster een prachtige vondst. Ik vroeg me af of ze wel degelijk genoeg waren voor dagelijks gebruik of dat ze ook alweer snel eraan zouden gaan. Het was niet duur dus we zochten naar een tweede paar erbij. Dat werden zwarte laarsjes. Lekker stevige in een mooi passend model. Esther was klaar en kon naar de glijbaan.

Op naar Manuël, hij wilde met klittenband. Hij had nog oude schoenen van Jonathan liggen in de goede maat maar zijn fijne motoriek is nog niet waar het zijn moet. Dagelijks veterstrikken zorgt voor veel frustratie. Klittenband dus maar. Hij paste de schoenen die ik aangaf in de juiste maat en die zaten direct goed. Wil je nog andere passen? Nee hoor, hij was tevreden en ging ook richting glijbaan. 

Wij waren niet de enige in de winkel en dus hield ik de schoendozen binnen bereik, lees: ik sjouwde rond met een steeds hoger wordende stapel. Op naar Jonathan. Dat was wat lastiger. Maat 40, er was een heel klein aanbod bij de kinderschoenen en zo mogelijk een nog kleiner aanbod bij de herenschoenen.  We wilden het al bijna opgeven toen we zwarte schoenen zagen, bij de kinderschoenen. Jonathan vond ze mooi en ze zaten lekker. Hij straalde er helemaal bij, echt leuk. Ook hij ging naar de glijbaan. Inmiddels liep ik met 4 dozen rond. Tijd voor Rachel. Zij had zelf al gepast maar vond niks. Ze was ook wel heel specifiek. Het moest van 1 van de merken zijn die ze vooraf had bedacht. Het moest volledig wit zijn. Het moesten lage sneakers zijn maar niet te laag. Nou, vind dat maar eens.

We besloten voor haar bij een andere winkel te gaan kijken. 

Alle kinderen verzamelden en we liepen door naar de gymschoenen. Jonathan had op school klittenband gymschoenen en het klittenband was verdwenen. Gewoon weg. Hoe dan kun je je afvragen, na 14 jaar moeder zijn vraag ik het me niet eens meer af maar neem ik het aan als feit. Hij paste van die basisschoolgymschoenen en nam direct een extra paar mee voor freerunnen. Nu moet de gymtas iedere keer heen en weer tussen thuis, school en freerunnen. Fijner als hij een aparte tas heeft om mee te nemen naar zijn sport op dinsdag. 

Achter de gymschoenen lagen sloffen. Alleen Jonathan had nog sloffen. De rest keek me smekend aan en sloffen zijn toch ook wel heel fijn om te hebben. En dus gingen we weer het rijtje bij langs: Esther sloffen, Manuël sloffen, Jonathan hoefde niet... Maar Jonathan wilde ook zo graag die hele leuke die we daar zagen en dus stemde ik in. Waarom? Zeg het maar. Hij kreeg ook nieuwe sloffen. Rachel paste er een aantal maar had een sloffenmerk gezien die ze liever had. Wat gaan we nu krijgen? Ha, dat kind is echt een serieuze tiener, prima bestel maar jouw merk.

Ik keek ook even rond. Mijn sloffen heb ik al 100 jaar, ze zitten nog lekker maar de gaten vallen er letterlijk in. Toch niet meer zo chique. Toen liepen we door met 4 schoenendozen, 2 paar gympen en 4 paar sloffen. Jonathan zag nog een broek en shirt die hij kon gebruiken voor het freerunnen dus die gingen ook mee.

Het was inmiddels eind van de middag. Het was mooi geweest. We gingen naar de kassa en rekenden af. Een flink bedrag maar gezien de hoeveelheid items een voordelige prijs.  Overal waren kinderen en aangekochte items. De toonbank was klein dus ik begon vast dozen en gymschoenen en sloffen op kinderen te stapelen. Nog even afrekenen en als pakezels richting auto. Nu was die auto toch wel erg handig. 

Eenmaal thuis pakten we alles uit. Bert schrok ervan: 7 dozen?! Wat hebben jullie gekocht? Wij pakten alles uit en troffen 3 dozen aan met andere schoenen. 2 jongens kinderschoenen en 1 paar grote mannen wandelschoenen. Oeps! 

We checkten de bon, ze waren niet in rekening gebracht. Dan hebben we ze dus gestolen. Ik belde direct naar de winkel om te vertellen dat we schoenen gestolen hadden. Waarschijnlijk waren het retouren die nog op de toonbank lagen. De vrouw aan de telefoon vond het heel eerlijk dat ik ze kwam terugbrengen, ja natuurlijk dat is toch logisch.

Donderdag was een werkdag dus vrijdagochtend bracht ik ze terug.

De winkelmedewerker vind het vreemd dat het alarm niet afgegaan was en verder kwam er niks. Geen dank-je-wel. Geen gezellig praatje over hoe ik een crimineel was en nu niet meer. Eigenlijk kwam het over alsof het hem niks kon schelen. Al die moeite voor niks? Nee, uiteraard voor mijn eigen geweten. Toch een beetje jammere afsluiting van dit avontuur.

Nu rest het genieten van de aankopen. Esther heeft gouden glitter sloffen. Te leuk. Die mogen ze ook wel in een grotere maat maken. En dan zal ik er eerlijk voor betalen.