Operatie Manuël

Het blogje over servies moet even wachten want Manuël werd geopereerd. Hij heeft een extra tand en die moet er onder narcose uitgehaald worden. Zijn 'haaientand'. Groot in het gehemelte en het loopt in een ronde punt naar beneden

De operatie stelt niet veel voor. Het is dat hij een kind is anders was narcose niet nodig. Maar voor mij is het wel een groot ding. Vooraf regelde ik vrij van mijn werk. Ik moest een cursus geven, die werd verzet. Ik kon misschien een deel van de dag nog wel werken maar ik ken mezelf. Zo'n ziekenhuis dagje kost veel energie. De tijd die er is besteed ik aan zelfzorg (wat een wijsheid he). Of aan het huishouden, als je er maar niet voor hoeft na te denken.

6.15 uur ging de wekker. Ik werd dolgelukkig wakker. Na 10 jaar verliefd zijn wilde Bert eindelijk verkering, in mijn droom dan he. Tijd voor actie, een verfrissende douche, Manuël wakker maken en wat spullen verzamelen : tablet voor Manuël en een boek voor mij.

7.35 uur liepen we de kinder verpleegafdeling op. Logisch maar ik had me niet gerealiseerd dat we daar terecht zouden komen. Zoveel ervaringen die in die gang liggen. Misselijkheid kwam direct op, de vriendelijke ontvangst mocht niet baten. Kom op, we zijn hier voor iets kleins, niet te vergelijken met eerst. Maar nee, zo gaan we dit niet aanpakken. Voelen, laat het er zijn. Ja ja, soms steek ik wel wat op van mijn coachingsgesprekken. Laat het ellendige gevoel er maar zijn.

Nadat we geïnstalleerd waren moesten we nog zo'n 1,5 uur wachten. Manuël en ik zaten op het bed naast elkaar het hotelspel te doen. Goede afleiding. 

Eindelijk werden we opgehaald, het was nog maar 9 uur maar in zo'n ziekenhuis beleef je tijd toch echt anders. Ook bij de OK wachten we nog een tijd nadat Manuël alle plakkers op zich kreeg.

Tegen 10 uur was Manuël onder narcose. Hij zei een paar keer dat hij best zenuwachtig was. Het mondkapje vond hij vies maar nadat ze zeiden dat hij rustig mocht blijven ademen deed hij dat direct en sliep snel. Vind ik toch knap. Hij gaf zich er helemaal aan over.

Ik liep terug naar de kamer om te wachten. Daar kwamen de tranen en dat liet ik maar gebeuren. Stom ziekenhuis, stomme narcose. En ja ik weet ook wel dat het heel fijn is dat we een ziekenhuis hebben en dat we er vrijwillig heen gingen en dat de ingreep klein is. Maar ruimte geven aan de schreeuwerige stem die normaal gesproken spanning oproept zorgt ervoor dat de spanning juist verminderd. Therapie in actie. Kan wel de reclame in gaan.

Een boek lezen leek zo'n lekker rustgevende activiteit maar zonder concentratie lukte dat niet goed. Boek aan de kant. Dan maar Instagram. En warempel, daar kwam de bijbeltekst langs die op Manuëls geboortekaartje stond. Alsof God zei : laat maar los, Ik ben erbij. Toen kon ik gewoon uit het raam gaan staren. Ineens kwam de verpleegkundige alweer binnen, Manuël lag op de uitslaapkamer. Ik wilde er snel heen, weet de weg wel. Maar dat mocht niet, samen liepen we die kant op. Manuël zat al overeind met een ijsje te kletsen. Waarom ik zo laat was. Hij mocht meteen mee naar de verpleegafdeling. Daar aangekomen was hij boos. Hij ging naar huis. Hij stapte uit bed en wankelde richting de uitgang. Maar Manuël, je hebt geen kleren aan. Hij kwam weer terug om zich aan te kleden. Het ijsje moest weg en hij wilde niet in bed. Het infuus moest eruit maar dat gebeurde pas later, eerst bijkomen. Maar Manuël wilde niks. Hij was zo boos en ging uiteindelijk naast het bed op de grond zitten huilen. Zo'n zielig hoopje ellende.

Uiteindelijk lukte het om hem in bed te laten zitten. Ik las een boekje voor om hem wat te kalmeren. 

Half 12 konden we naar huis. 

Beneden bij het restaurant zocht hij een croissant en appelflap uit. Dat ging er wel in.

We reden naar huis en toen we parkeerden sloeg zijn humeur om. Vrolijk liep hij naar binnen, vol verhalen. Hij wilde wel buiten gaan wandelen. Hem afremmen lukte nauwelijks. Tot het 2 uur later was, hij was ineens heel moe. Ik nam hem op schoot, dekentje erbij en boekjes van Nijntje voorlezen, heerlijk knus. Hij voelde zich niet goed en wilde liggen. Hij was ineens zo bleek en rilde. Ja hoor, koorts. De overgang was zo groot. Misschien de uitwerking van adrenaline of de paracetamol? Of een infectie?

Ik belde mijn zus voor advies. Dat ze vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken deed al goed. Wel belde ik het ziekenhuis. Zij adviseerden eigenlijk hetzelfde : houd het in de gaten.

Dat Manuël op de grond viel van duizeligheid vond ik raar. En natuurlijk maakt een moeder zich dan zorgen. De koorts liep op en ik moest iets om handen hebben. Ben maar de keukenla gaan uitmesten. 

Toen ook bij mij de adrenaline uitgewerkt was kropen Manuël en ik samen in bed. Een heerlijk dutje later was zijn koorts lager . Jonathan kwam thuis om 18 uur en zei: 'mama, je hebt nog niet gekookt, dit is niet goed'.

Ik verzon al opties waardoor we wel eten zouden hebben maar ik niet hoefde te koken. Toen smeekte Manuël : mogen we alsjeblieft bloemkool eten? En Esther voegde toe : met aardappeltjes?

Zo'n verzoek kun je toch niet aan voorbij gaan. En dus kookte ik een lekkere maaltijd die ook nog eens door iedereen gewaardeerd werd.

In de avond kwam Manuël weer tot leven en was de koorts verdwenen. Opluchting. Dit is achter de rug.