Schoen zetten

Sinterklaas is weer in het land! De kinderen keken voor de televisie naar de intocht. Ondertussen grepen Bert en ik onze kans om alle cadeaus op ons bed te leggen en te sorteren. Ik had al een hele verzameling door de Recycle Sint (speelgoedbeurs), Marktplaats, Vinted en Facebook verkoophoek.

Ik had voor elk kind een cadeau voor sinterklaasfeest met mijn familie en de rest was voor onze pakjesavond. Normaal is het Berts taak maar hij gaat altijd helemaal los en koopt veel en alles nieuw. Dat moet toch anders kunnen en dus kocht ik al een heleboel tweedehands, het ziet er prachtig uit, echt niet van nieuw te onderscheiden door die kinderen. Bert vond het maar jammer maar onze bankrekening vindt dit toch echt een stuk fijner. Nu mag hij nog een kleine aanvulling nieuw kopen, kan hij toch nog even los gaan. 

Met de cadeaus die we hadden kwamen we uit op 10 cadeaus per kind. Nou, dat is toch een gigantische berg. Maar Bert reageerde: 'zullen we 15 cadeaus per persoon doen? Het moet wel een enorm feest worden'. Haha, hij heeft duidelijk als liefdestaal cadeautjes geven. Maar nee, ik hield voet bij stuk, 10 cadeaus per kind is al een enorme verwennerij en daar houden we het bij.  

Fijn dat we dit jaar zo vroeg zijn, kan ik nu vast beetje bij beetje gaan inpakken, we staan goed voorgesorteerd op geen stress, klinkt goed. 

In de avond vertrok Bert naar een verjaardag en zetten de kinderen hun schoen. Dat doen we één keer op de zaterdag dat Sinterklaas ons land binnenkomt. Ineens moesten er nog brieven geschreven, tekeningen gemaakt en appels voor het paard neergelegd worden. Er werd gestemd over waar de schoenen neergezet moesten worden. De kinderen waren helemaal hoteldebotel. Uiteindelijk lukte alles naar ieders tevredenheid en lagen ze 20.45 uur in bed. Veel te laat voor de jongsten maar het liep nu eenmaal een keer zo.

Ze blijven ergens hangen tussen weten dat Sinterklaas niet bestaat en toch is het allemaal heel echt. In bed vroeg Esther nog: 'jullie zijn toch sinterklaas?'. Ja, dat klopt. 'Stop je de appels dan gewoon weer terug in de kast?'. Ja, dat doen we. 'Maar dan heb ik alles voor niks gedaan'. Nee hoor want we hebben toch heel veel plezier zo samen?

Het werd een onrustige nacht. Esther kwam om 6.15 uur vragen of de dag al begonnen was, zeker niet. En waarom Manuël dan al wel beneden mocht gamen. Dat mag zeker niet. Ik plukte Manuël beneden weg en stuurde beide kinderen naar bed, het is echt nog geen tijd om op te staan.

Toen het dan wel echt ochtend was waren ze allemaal reuze blij. Sinterklaas was geweest!

Hulppiet Rachel had de pepernootopstelling bedacht. Daarna deed sinterklaas de rest. Esther was zo blij dat het paard haar appel had opgegeten. Te grappig, de avond ervoor had ze begrepen dat de appel gewoon de kast weer in ging en nu wist ze zeker dat het paard de appel had opgegeten. Ja, ik hou van het Sinterklaasfeest, het blijft magisch.