Aardenvat

Deze week stond in het teken van quality time met de oudste 2 kinderen. Soms merk je dat het goed is om ze wat extra aandacht te geven en als je samen bent met 1 kind is het toch anders dan thuis met iedereen om je heen.  Dinsdag was Jonathan aan de beurt. Ik haalde hem iets eerder op van de bso om samen de stad in te gaan. We begonnen in de schoenwinkel om nieuwe sloffen te kopen. Dat wou hij erg graag en we hadden niets meer liggen in zijn maat. Na verschillende opties bekeken te hebben was het al snel duidelijk welke het moesten worden, de poep sloffen. Stel je bent een jongen van 6 jaar, dan is dit toch geweldig. Daarna stond een kappersafspraak op de planning. Zijn haar groeit best snel en ik kon er niets meer mee beginnen. Tijd om de schaar erin te zetten. Ik heb het wel eens zelf gedaan maar dat was geen succes. Dit laat ik toch liever aan een echte kapper over. We waren direct aan de beurt en 20 minuten later stond hij weer buiten met een kort koppie. Voor 18u moesten we Es...

Herfstvakantie. Dat klinkt als een ontspannen week waarin je je onderdompelt in herfstactiviteiten, het liep even anders. In vogelvlucht neem ik jullie mee de week door.  Maandag hadden we een logeetje voor Rachel. Heel gezellig en alle kinderen vonden het erg leuk dus ze vermaakten zich prima. Ondertussen moest ik werken en Bert was een dagje op kantoor, uniek in deze tijd. De combi werk en kinderen lukte goed maar toch is dat wat intensiever dan een gewone dag.  Dinsdag was iedereen naar de bso en opvang. Een dag waarin we lekker meters konden maken voor het werk en de kinderen kwamen vrolijk terug. Voor iedereen oké dus.  Woensdag ging Manuël naar het ziekenhuis voor zijn keelamandelen, daar schreef ik eerder over. Eind van de dag was ik helemaal gesloopt.  Bert was thuis aan het werk en heeft Rachel naar een logeerpartij gebracht. Donderdag was het weer een werkdag met de kinderen thuis èn wat extra zorg voor Manuël. Na een goede nacht begon ik de dag toch moe. D...

Vandaag zaten Manuël en ik een dagje in het ziekenhuis. Zijn keelamandelen moesten eruit. Een kleine ingreep maar zo'n dag ziekenhuis vind ik nooit fijn. We werden vriendelijk ontvangen en waren als laatste aan de beurt dus we hebben ons goed geïnstalleerd en Manuël kon nog een tijdje spelen. We hadden 4 knuffels mee waarvan er 2 mee gingen naar de OK en een quilt die mijn oma gemaakt heeft lag op zijn bed. Deze quilt gaat altijd met Manuël mee als hij in het ziekenhuis moet liggen, dat maakt het wat minder klinisch en sfeervoller. Als je dan toch in het ziekenhuis moet zijn dan maken we er maar wat van. Toen we eenmaal aan de beurt waren heb ik Manuël in slaap gezongen, oké de narcose hielp ook mee maar door te zingen hoopte ik dat hij rustig kon gaan slapen (mislukt) en dat ik zelf rustig werd (gelukt). Na 10 minuten over de gang heen en weer gelopen te hebben mocht ik er weer bij. Hij was helemaal overstuur, logisch. Tijd om te knuffelen. De verpleegkundige die hem hielp werd ui...

Het is zover! Eindelijk eten we de verdiende prinsessentaart. Verdiend? Jazeker. Al jarenlang durf ik niet op de snelweg te rijden en dat is toch zo lastig, de hoogte tijd om dit te gaan overwinnen. Ik heb ons gezin beloofd dat we taart gaan eten als het me lukt. En warempel, de eerste keer was eind augustus. Doel: de snelweg op gaan. Maar het is me zelfs gelukt om naar Kootwijk te rijden. Geen wereldreis voor jou misschien, maar voor mij een heuse prestatie. En dat levert dus taart op. Iedere keer stelde ik het kopen uit, want hoewel ik er van overtuigd ben dat het goed is je successen te vieren vond ik het niet goed genoeg. Iedere keer als we weggaan rijd ik een klein stukje op de snelweg, naar Barneveld, naar Veenendaal en daarna neemt Bert het weer over. En ondanks dat dit voor mij grote stappen zijn kan ik het idee niet loslaten dat het maar weinig voorstelt. In plaats van de overwinning te vieren praatte ik mezelf de put in en dus kwam die taart er maar niet. Ik heb dan ook een t...

Soms heb je een idee in je hoofd van hoe je denkt dat een ander wil dat je zal zijn. Ik heb dat wel. Zo denk ik dat bij Bert een hele rustige, lieve vrouw past , met kleine subtiele sieraden, lang haar, sportief, stijlvol gekleed met zeker niet een te korte rok. Nou, je raadt het al, daar voldoe ik niet aan. Ik ben bijvoorbeeld gek op grote sieraden. Vooral grotere oorbellen draag ik bijna dagelijks. Een knopje of klein hangertje is niet voor mij weggelegd. Grote kettingen en ringen vind ik ook echt prachtig maar is in het dagelijks leven niet zo praktisch. Deze bewaar ik dus voor feestjes. En voor de duidelijkheid, Bert maakt er nooit een opmerking over, echt never ever nooit, wat ik dan ook wel weer knap vindt, ik maak echt overal opmerkingen over. Maar toch denk ik aan zijn reactie wel te merken wat hij wel en niet waardeert.  Vorige week maakte Bert een paar keer wel een opmerking dat ik hem wat meer ruimte moest geven, letterlijk. Want de hele dag samen thuis zijn en samen wer...

Het loflied op de sterke vrouw blijft nog wat in mijn hoofd rondzingen. Want hoewel het super inspirerend is zie ik mezelf helemaal niet als sterke vrouw. En wat is een sterke vrouw eigenlijk? Ik moet dan gelijk denken aan iemand die alle gebieden van haar leven op orde heeft, vol energie het leven zingend tegemoet gaat. Iemand die alles aandurft, het volle leven leeft. Zoiets.  En toen op die gewone woensdag dat ik het huis vol had met 6 kinderen, mijn ogen open moest houden met luciferstokjes na 2 slechte nachten las ik het ineens: '... je bent ertoe bestemd om sterk te zijn'.  Dat is toch gaaf? Ik was ineens een stuk wakkerder. Ik zat deze dagen maar te denken 'was ik maar een sterke vrouw' en dan komt zo'n tekst op je pad en slaat in als een bliksemschicht. Voor ik verder mijn rondbuitelende gedachten op papier zet eerst wat anders, iets wat er alles en tegelijk weinig mee te maken heeft. Op mijn werk hebben we een online bezinningsruimte op intranet staan. Zo n...

Al een jaar of 6 spaar ik voor lang haar. En dan niet een beetje lang want dat is het altijd wel, maar echt heel erg lang. De laatste tijd kon ik tevreden constateren dat mijn doel behaald is, het is echt heel erg lang, of eigenlijk moet ik zeggen 'was'. Ineens bedacht ik me dat ik een hele andere look wil. Gewoon eens om te proberen. Wie weet komen er wel meer krullen in met een ander modelletje en ach, het groeit vanzelf weer aan. Ik belde de kapper en de dag erna kon ik terecht. 'Haal er maar 20cm vanaf'. 'Weet je dat zeker?' vroeg ze me nog. 'Nee, ik weet het niet zeker dus doe het maar snel'. 40 minuten later en €26 lichter stond ik weer buiten. Ik stond natuurlijk te popelen om deze nieuwe look aan de kinderen en Bert te laten zien.  Eenmaal thuis zei Esther 'jouw haar is gek' en de rest was met stomheid geslagen. Bert wou maar dat hij me vaker complimentjes gegeven had om mijn lange haren, dat was toch zo mooi. (goed plan, slimme man) En j...

Het is zaterdagochtend 7.00u. De kinderen zijn wakker dus we gaan naar beneden. Bert is al weg om op de racefiets 80km te fietsen. Ik zit met een duf hoofd op de bank want het is nog wat donker buiten. Dat heeft toch zo'n invloed op me! In de zomer om 7.00u uit bed is een fluitje van een cent. Als de zon al schijnt dan lokt de dag. Maar als het nog donker is zou ik het me het liefst nog eens omdraaien. Maar goed, iedereen is wakker dus we starten de dag. Heel ongezellig maar iedereen zit op een schermpje; een filmpje te kijken, spelletje te doen of de app bij te lezen. Ik scrolde wat door nu.nl en daar stond dat het helemaal hip is om eerlijke foto's te plaatsen. Idioot eigenlijk dat dat niet normaal is maar ik snap het ook wel. Als je dan toch vereeuwigd wordt wil je er wel een beetje fatsoenlijk op staan. Na dat gelezen te hebben maak ik maar een 'eerlijke' foto van mezelf. Good morning! We worden allemaal rustig wakker en dan is het tijd om alle schermen uit te doen....

'Bezint eer ge bemint' Een uitspraak die ik mijn moeder nog zo hoor zeggen en inmiddels gebruik ik het zelf ook regelmatig. Ik denk dat iedereen zich er wel wat bij voor kan stellen, maar dat je dagen lang aan het opruimen en schoonmaken bent zonder een steek verder te komen had ik niet kunnen bedenken. Want dat beminnen heeft nogal wat gevolgen. Als je je uitslooft op de ene ruimte wordt achter je rug om de andere ruimte om zeep geholpen. En ik vind het zoooo fijn als het huis op orde is, daar kan ik echt van genieten. Maar ja, hoe kom je zover? Want ja, inmiddels hebben we dus 4 spookjes rondlopen en die moeten ook gewoon de ruimte hebben om te leven. We leven niet in een museum dus perfectie streven we niet na maar enige orde, ja dat zou wel heel fijn zijn.  Ik heb een bordje in de gang opgehangen om mezelf te helpen onthouden wat belangrijk is. 'A clean house is a sign of a wasted life!'.  Ik vond die uitspraak zo geniaal. Ik denk dat mijn oma dit ook helemaal onder...

Ik ben toch zo enthousiast! Zojuist hebben Bert en ik een video gekeken van Beth Moore. Een Amerikaanse lerares die bijbel uitleg geeft en zoveel energie uitstraalt. Ze praat mega snel, zie je dat voor je? Doe dat keer 2, ongelofelijk hoe snel zij kan praten. En dan praat ze dus een uur tegen je aan. Na de video voel ik me moe, uitgeput met wat er allemaal in mijn hoofd zit en tegelijkertijd opgeladen. Klaar voor het leven. Ik schreef me suf aan aantekeningen want ik wil het allemaal onthouden, onmogelijk natuurlijk. Stel je voor dat je ergens om vraagt en je ziet iets moois gebeuren, dan kun je blij zijn met die sneeuwvlok maar ook bidden om een lawine. Yes dank u God voor deze sneeuwvlok, laat de lawine maar komen! Dat gaat zo tegen mijn natuur in. Het is toch goed om blij te zijn met wat er is en tevreden te zijn. Waarom moet het meer of beter? Maar dit was zo'n eye-opener: verwacht dat God grote dingen doet, groter dan dat je bedenkt. Als je ontdekt waar je goed in bent dan kun...

Het is zondagochtend. Na een goede nacht stappen we relaxt uit bed, dat moment is van korte duur want je gelooft niet wat we beneden aantroffen. Manuël stond met een scherp mes aardbeien te snijden, de helft lag op de grond rode vlekken te maken. De koelkast helemaal open. De grote kinderen zitten stoïcijns voor de tv en Esther staat beteuterd bij de wc. Ze heeft op het krukje geplast en haar pyjama is ook geraakt waar ze nu in staat te soppen. Ik denk dat het maar een seconde kost om van relaxt met een slaperig hoofd in de hoogste versnelling te komen. Aan de slag met vlekken verwijderen, plas opruimen, kind onder de douche. Na een vliegende start kunnen we toch rustig aan het ontbijt gaan. En dan bedoel ik rustig in zoverre dat kan met een tafel vol kinderen, want écht rustig komt over een jaar of 20 pas weer. Na de kerkdienst die we nog steeds vanuit huis meekijken drentelde Manuël maar wat om me heen. Tijd voor een beetje aandacht. We hebben een schat aan Winnie de Poeh boekjes gek...

Vanmorgen was het zo gek. Iedereen die ons een beetje kent weet dat Manuël erg ziek is geweest als baby en als gevolg daarvan veel verkouden is. Zeker in de herfst en de winter hoest hij de longen uit zijn lijf. Het slijm wat in de luchtwegen zit krijgt hij niet goed weg dus nachten is hij maar aan het hoesten, echt heel zielig. We houden hem overeind, snuiten zijn neus (wat wel helpt) maar alsnog kan het zo een paar uur duren. Nu is het weer zover dat hij flink hoest en juist vandaag moesten we naar de KNO arts. Niet verkeerd, want dan kan die gelijk controleren hoe het eruit ziet als hij weer eens last heeft. Maar in het ziekenhuis werden we gewoon nagekeken. Ja kun je nagaan, de corona besmettingen lopen op en dan loop je daar met zo'n blaffend kind. Zelfs de beveiliging kwam zijn hokje uit om naar ons te kijken. Ik had de neiging een bordje op te houden 'dit heeft hij altijd, heel zielig voor hem maar niks om je zorgen over te maken voor jezelf'.  Eenmaal in de wachtkam...