Aardenvat

Zaterdagmiddag gingen Bert en ik samen naar de sauna in Lunteren als verjaardagscadeau voor Bert. Mijn zusje had eerder een keer aangeboden om bij ons thuis op te passen. Dan had zij de kinderen lekker voor zichzelf en konden wij op stap, dat was natuurlijk een prachtig aanbod! En zo gingen we zaterdag direct na de lunch weg. Het was badkledingdag en voor een sauna zo dicht bij huis helemaal prima.  Het kostte even wat tijd om te ontspannen maar toen was het heerlijk. We gingen overal een keer in. Tijdens de infraroodsauna kreeg ik last van mijn rug. Toevallig? Geen idee, maar we zijn er voor de zekerheid na 5 minuten toch maar uitgegaan. Buiten was er een overkapping waar ik even in ging kijken. Wat was daar te doen? Bert stond buiten en drukte op de knop voor de neveldouche. Begon het onder de overkapping ineens koud te nevelen. Met een luide gil sprong ik een gat in de lucht. Om daarna hard te lachen, wat een schrik die onverwachtse kou. Snel dat ding uit, de mensen in het buite...

Hiep hiep hoera voor Bert! 43 jaar mocht hij worden. We begonnen de dag met cadeautjes op bed. Manuël vroeg de avond ervoor hoe laat we daarmee zouden beginnen, zijn wekker gaat namelijk om 6.45 uur. Bert antwoordde: dat zien we morgen wel, als je wakker wordt beginnen we.  De eerste kinderen waren om 6.30u wakker en trommelden iedereen uit hun eigen bed en jaagden ze in het grote bed. We zongen een verjaardagslied en begonnen met de cadeautjes om 6.40u. Dat zorgde even voor kortsluiting bij Manuël want we zouden daar pas mee beginnen als hij wakker werd en dat is door de wekker normaal gesproken om 6.45u. We waren dus te vroeg. Het lukte hem om vrij snel te schakelen en toen kon iedereen weer genieten van het moment. Bert kreeg een aantal cadeaus van zijn lijstje, fietsspullen dus, een aantal zelfbedachte cadeaus (bijzonder leuk al zeg ik het zelf), Manuël had snoep en een bos bloemen gekocht. Hij kreeg een briefje van 20 euro mee waar hij mooie bloemen van mocht kopen. Dat werden...

We hadden de schilder weer een paar dagen over de vloer, dit keer voor de kozijnen aan de buitenkant. En wat is het er heerlijk van opgeknapt! Stralend wit, helemaal klaar om van te genieten tijdens het buitenleven. En dat het zo mooi werd zette aan tot actie. Ik schuurde de tuintafel, deze was helemaal bedekt met groene en witte uitslag. Met poetsen niet eraf te krijgen. Even schuren en nieuwe beits erop en het ziet er al stukken mooier uit. Ik denk dat er later nog een laagje overheen gaat maar voor nu is het goed. De tuinbank wil ik ook nog doen maar daar moet ik even moed voor verzamelen, dat is meer werk. Geen haast, we hopen nog heel lang met deze mooie meubels te doen. Bert kwam vrijdag eind van de middag weer thuis. Ik kleedde me zelfs om in een mooi jurkje en luisterde aandachtig naar Berts verhalen. Hij deed met zijn collega's de DISC analyse. Zo leuk om zijn nieuwe inzichten te horen en grappig hoe herkenbaar het was. Tegen 18 uur voelde ik me niet helemaal goed, tijd om...

Als mensen hebben we elkaar nodig. Hoe fijn is het om een netwerk te hebben van contacten. Dat als er een paniekaanval is en het leven een paar dagen heel ingewikkeld is dat er mensen zijn die zeggen: dat hoort bij jou, het is maar een signaal, lekker rust nemen of een lied doorsturen. Niemand anders raakte in paniek waardoor mijn vertrouwen weer opgebouwd kon worden.  2 dagen thuis werken met veel pauzes, vroeg slapen, goed eten, kleine dingen blijven doen (kinderen naar school brengen, rondje door de wijk lopen). En veel genade hebben voor mezelf. Naar het avondmaal lopen maar vooraf bedenken dat als ik het niet zou zien zitten Bert namens ons samen kon gaan, dat haalt de druk eraf: er hoeft niets. Na het avondmaal 5 minuten op de wc zitten om alleen te zijn en daarin de rust terug voelen keren waardoor het goed bleef gaan. Naar het werk gaan en zeggen : ik ben er maximaal 4 uur en werk dan thuis verder. Misschien ga ik wel eerder weg als ik voel dat het nodig is. Daardoor was er...

Het was ontzettend lekker weer zaterdag. Ik was moe dus we lummelden maar wat aan. Het leek me goed om toch iets actief te doen, misschien zou dat de moeheid doorbreken. En dus werd de hogedrukspuit tevoorschijn getoverd en ging ik in de achtertuin aan het werk. Al het groen en bruin van de tegels wegspoelen, het kleedje weer schoon en ik maakte een start met de plantjes, weg met alle dode sprieten. Hopelijk komt het allemaal weer prachtig op in de lente en zomer. Het is nog niet klaar maar de tuin voelt nu alweer ruimer en frisser aan. Mijn rugklachten nemen steeds meer af en dat is fantastisch, het leven kan weer geleefd worden. En daarin ben ik iets te enthousiast geweest met als resultaat een paniekaanval op mijn werk. Dat was lang geleden en liet me flink schrikken. De oorzaak begrijp ik wel maar met het gevolg: nog weer meer moeheid is het lastiger de draad weer op te pakken. Eerst dus maar toegeven aan de moeheid. En wat in theorie logisch lijkt is voor jezelf toch een stuk last...

Naar de dierentuin! Daar hadden we zin in, het werd vrijdag heerlijk zonnig en dus besloten we weer een abonnement te kopen. De vorige keer hebben we hem niet eruit gehaald omdat mijn hernia tussendoor kwam, zo jammer was dat. We gaan het gewoon nog een keer proberen. Rachel, Manuël en Esther waren vrijdagmiddag vrij, we wachten op Jonathan die om 14.45 uur thuiskwam. We dronken wat limonade en aten een koek. Overal lag nog wat zooi en zo wilde ik niet thuiskomen dus hup, allemaal nog snel even de kamer door. 15.15 uur zaten we in de auto. We reden zo de file in, niet aan gedacht om dat vooraf uit te zoeken. Het is niet anders. We wisten de sluitingstijd niet dus tijdens het rijden zocht Jonathan die voor ons op: 17 uur. Wat een ritje van 25 minuten had moeten zijn werd een stukje langer. 16 uur stapten we de dierentuin in, een uur dus om rond te struinen. We bespraken waar we in ieder geval heen wilden: olifanten, koalahs en het springkussen. En zo liepen we eerst naar de olifanten. O...