Ommetjes

Sinds we de Ommetjes app (van de hersenstichting) weer geïntroduceerd hebben wandelen Rachel, Jonathan en Manuël meerdere keren per dag door de wijk. Door minimaal 20 minuten te wandelen halen ze punten en ze zijn enorm fanatiek. Ze staan nu iedere ochtend vroeg op om voor schooltijd nog 25 minuten te wandelen. Om 7 uur vertrekken ze en dan lopen ze iedere keer hetzelfde rondje. Ze smeekten of ik een keer mee ging en op een gegeven moment kreeg ik gewoon de opdracht: zorg dat je om 7 uur aangekleed klaar staat, wel handschoenen aan want het is koud. Wie is hier nu de ouder?

Hier kon ik natuurlijk niet tegenop en dus vertrokken we 7.10 uur voor een rondje door de wijk. Manuël vertelde blij hoe de route zou zijn. Bij de grote weg ging de zaklamp aan zodat auto's ons goed zouden zien en bij het oversteken werd goed opgelet. Zag er allemaal heel verantwoord uit. Bij een appartementencomplex even kijken hoe het gaat met de bouw en er werd keurig op de stoep gelopen. Rachel en Jonathan hadden het tempo er goed in zitten en Manuël en ik hobbelden er achteraan. Manuël zei: 'wat zijn we sportief he?'. Nou inderdaad. 

Iedere ochtend maken ze op dezelfde plek een foto's zodat ze kunnen zien hoe de wereld iedere dag een beetje eerder licht wordt. Jonathan stond over een klein watertje uit te kijken 'mam, kijk eens hoe mooi het hier is'. Ik denk niet dat ik daar vroeger oog voor had. Het zijn bijzondere kinderen.

Het was wel lekker dat we iets na half 8 thuis kwamen en we al buiten geweest waren. De kinderen hadden de tassen voor school vooraf al klaargemaakt en ik was vrij dus er hoefde niets meer behalve tanden poetsen. Best relaxt zulke grote kinderen.

Jonathan startte de televisie op om nog even de finale van tennis te kijken. Dat kind is echt net mijn vader, zo leuk om te zien.

Bert en ik hadden de afspraak om een paar keer per week even iets in huis te doen qua klussen. Dan kost het niet veel tijd maar gebeurt er toch wat. Na de zomer hebben we alle muren beneden weer fris in de verf gezet maar boven is dat ook hard nodig. In een huis blijf je toch ook altijd aan de gang (zeker met kinderen die de muren iedere keer weer vies weten te krijgen, hoe dan?!).

Bert heeft extra gewerkt en is er nog niet aan toegekomen, ik doe iedere keer een beetje en inderdaad, per dag stelt het niet veel voor maar op deze manier is het wel gelukt om in een week tijd de hele zoldertrap een keer in de verf te zetten. De eerste keer schuren en schoonmaken, de tweede keer de helft van de treden, de derde keer de zijkanten en de vierde keer de andere helft van de treden.

De trap heeft zeker nog een laag nodig of misschien wel twee maar het is toch al stukken witter en de kale plekken zijn weg. Best trots op mezelf. Deze week 24 uur gewerkt, een ziek kind thuis en geklust!

Dat mag beloond worden, ik boekte een afspraak bij de schoonheidsspecialist. Ik ben zo benieuwd! Toen ik aan de kinderen vertelde dat ik naar de schoonheidsspecialist zou gaan zei Manuël: 'het wordt hier ook steeds gekker'.

En met dat ik tijd spendeer in huis, voor onszelf, ben ik ook aan het nadenken: is dit hoe ik mijn tijd wil besteden? Ik kan ook op bezoek gaan, iets voor een ander doen of... Maar nee, ik stop met denken. Dit is iets waarmee ik voor mijn gezin zorg en waardoor we dagelijks fijner leven. Niet alles hoeft geduid te worden in goed/fout of beter.

En na een slechte nacht is de energie op dus vandaag hoeft er niks. Boekje lezen, voor Esther zorgen (dat kind blijft ziek/kwakkelen) en genieten van wat er is. Een soort extra sabbat. Ik zie nu al uit naar het moment dat ik vanavond weer kan gaan slapen.