Aardenvat

Bert kwam thuis met een grote bos bloemen. Nog voor moederdag. Een paar weken later zat hij er toch nog mee in zijn hoofd, geweldig dit is echt een verrassing. De laatste avond van de avondvierdaagse. Bert bracht de kinderen met de auto weg in plaats van met de fiets, ze waren zo moe en met die regen was dat wel lekker.  Ik lag nog even op bed tot mijn moeder en oma kwamen om mij op te halen. Wij gingen namelijk naar de musical voorstelling van Rachel. Rachel had gehoopt dat opa in het tweede jaar over de tweede wereldoorlog wilde komen vertellen, dat gaat niet meer nu hij ons is voorgegaan naar de hemel. Nu vond ik het wel extra speciaal dat oma, Rachels overgrootoma, wel op haar school kwam. De musical was erg leuk. Toen Rachel op het podium stond herkende ik haar eerst niet eens, pas toen ze begon te praten. Ze zat helemaal in haar rol. Een uur zitten was voor mijn rug erg pittig. Dat heb ik moeten bezuren maar Rachel zo te zien had ik niet willen missen.  De andere kindere...

De week van de avondvierdaagse. Niet mijn favoriete week maar voor de kinderen een hele belevenis. De eerste avond ging niet door in verband met onweer. Esther moest ervan huilen. Woensdag ging het dan toch echt van start. Bert liep mee met Manuël en Esther, de 5 kilometer. Jonathan kwam als eerste thuis terwijl hij 10 kilometer gelopen had. Vol adrenaline aten ze allemaal nog een boterham, dronken een beker limo en lagen 22 uur in bed. Donderdag liep Bert met Jonathan mee. Manuël en Esther konden met iemand anders mee terug fietsen. Het voordeel van zo'n week is dat we vroeg eten en de avond dus lang is. Rachel gebruikte de tijd om een huis te knutselen. Uren was ze ermee bezig. De 'muren' staan.  Ondertussen deed ik digitaal mee aan een masterclass van Villavie met als onderwerp: alle ballen hoog houden. Zo fijn om met andere vrouwen bezig te zijn hoe je met Jezus het leven door kunt gaan. Als je veel ballen hoog te houden hebt of als je dingen los moet laten. Daar gaat z...

Het was een mooie dag met zon en gewoon lekker weer. Tot de lucht veranderde in een grijze massa en het begon te regenen, en niet zo'n beetje ook. De kinderen speelden buiten en waren het buitenspelen nog niet zat. Ze haalden binnen paraplu's en regenjassen en bleven in de tuin spelen. Genieten van wat er is. Of dat nu zon is of regen. 'Worden als een kind', op zo'n moment snap ik dat helemaal.   Zondag hadden we een lekkere lunch. Een zelfgemaakt broodje hamburger. Met van die afbak Italiaanse bollen met hamburgers, sla, tomaat, saus en cheddar. Zo'n kaas waarvan je je afvraagt of het kaas is of plastic maar waardoor het proeft alsof het bij de McDonalds vandaan komt en iedereen het dus heerlijk vindt.  Op Tweede Pinksterdag besloot ik om Rachels muur aan te pakken. Ze heeft zo'n roze bloemetjesbehang wat 12 jaar geleden geweldig was maar nu niet meer passend bij haar leeftijd. Bert vond het niet nodig om te vervangen omdat het behang zelf nog mooi is maar ...

Soms gaat het allemaal prut. En dan druk ik het nog heel beschaafd uit. Woensdagochtend stond er weer een afspraak bij de fysio gepland. Mijn moeder was zo lief om me daar heen te brengen. Dit keer geen spieroefeningen maar spierontspanning. Bram, zo heet de schattebol, voelde eerst eens aan het bindweefsel. Die was mooi soepel. Nooit geweten maar toch leuk dat mijn bindweefsel zo lekker soepel is, klinkt als iets goeds. Daarna de spieren, die zaten in de rug helemaal vast, ja dat had ik zelf ook al geconstateerd. Bram masseerde, duwde en kneep tot de boel steeds meer ontspannen raakte, wat een heerlijkheid. Hij waarschuwde nog wel: doordat de spieren nu geen gespannen blok meer vormen komt er weer meer druk op de zenuw te staan. Dat zal vast wel een beetje meevallen. In weken kon ik me niet meer zo goed bewegen en bracht taxi-mama me weer thuis. We dronken een kopje geen-koffie in de tuin. Een biologisch goedje dat met melk erdoor lijkt op cappuccino maar dan zonder cafeïne. Zie ons e...

En toen was het moederdag. Zaterdag besloot ik al dat ik de hele dag gezellig zou doen of Bert er nu aan zou denken of niet. Het is toch ook maar onzekerheid en helemaal niet feministisch als ik bevestiging zoek bij een man of ik een goede moeder ben. Zondagochtend. Bert was al weg toen ik wakker werd om te racefietsen. De kinderen hoorde ik rondscharrelen. Het was 9 uur dus dat uitslapen was al in the pocket. Eenmaal beneden instrueerde ik de kinderen om de tafel gezellig te dekken. We sneden de berg aardbeien die ik voor de gelegenheid kocht en bakten croissants in de oven. Een lekker ontbijt.  Toen Rachel beneden kwam vertelde ze de andere kinderen dat het Moederdag was en dat ze hun cadeaus moesten halen. Jonathan schrok want hij was het vergeten. Hij gaf me een omhelzing cadeau en eerlijk is eerlijk, dat is toch een prachtig geschenk. Manuël en Esther lieten vol trots hun gemaakte knutsel zien, zo leuk! En Rachel bleek de hele ochtend aan het knutselen te zijn geweest om iets ...

Hemelvaartsdag. Een dag die begon met knallende ruzie tussen Bert en mij. Volgens hem was het een meningsverschil maar als je tegen elkaar schreeuwt, boze blikken toewerpt en uit frustratie elkaar ontloop om niet te boos te zijn waar de kinderen zij zijn dan noem ik dat toch echt ruzie. De ochtendroutine ging ondanks dat door en Bert vertrok met de kinderen naar de kerk. Hoe dan zou je denken, na zo'n ruzie maar het was maar goed ook want zo had ik het huis even voor mezelf. Na een lekkere douche keek ik de dienst mee via de telefoon en dat wierp al een ander licht op de dingen, waar maken we ons eigenlijk zo druk om? De hele dag door sudderde het wat tussen ons. We brachten Rachel en Manuël weg om te gaan logeren bij een neef en nicht. Daar zaten we heerlijk in de tuin. Toen reden we door naar Apeldoorn waar Jonathan en Esther gingen logeren bij mijn vader. En zo waren we alle kinderen kwijt.  Onderweg kwamen we erachter dat de weekendtassen verwisseld waren. Zo hadden Jonathan en...

De afgelopen weken zijn een leerschool voor me. Hoe ga ik om met mijn lijf? Toen de hernia klachten begonnen was ik angstig, wat gebeurt er? Uitval van motoriek is best beangstigend. En met dat ik al wat ervaringen gehad heb waardoor mijn eerste reactie is: 'mijn lijf laat me (weer) in de steek'. Toen de diagnose eenmaal helder was en de pijn wat meer onder controle met medicatie besloot ik dit aan te grijpen om te oefenen in genade en geduld. Want door je rug te ontzien krijgt het lichaam de kans de hernia 'vanzelf' op te lossen. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen maar in de meeste gevallen schijnt dat zo toch te werken. Mijn lijf is dus heel hard voor me aan het werk maar daar moet het wel in ondersteund worden. Met zo nu en dan een slechte dag (pijn maakt een mens, mij in ieder geval, minder aardig) lukt het me aardig om me over te geven aan de situatie. De Heilige Geest leert me genade voor mezelf te hebben. En toen iemand uit de kerk dat ook nog eens zo tegen ...

Op dinsdag gingen we een dagje naar Duitsland. Eerst lummelden we wat bij de tent. Een laat ontbijt, warme douche en koffie met chocola. Bert slingerde een wasmachine aan en hing het onderste deel op. Het bovenste deel lukte mij zelf. De geur van wasmiddel en het buiten ophangen is toch wel een geluksmomentje. Voelt zo huiselijk alsof we echte grote mensen zijn (wat volgens Bert al een tijdje zo is). We reden naar de stad Papenburg, een klein uurtje verderop. We stopten bij plekken die ons mooi leken. Zo bezichtigden we een oude kerk. Een uitje wat ons allemaal aanspreekt. We keken kort rond en verwonderden ons over de pracht en praal. Daarna zagen we vlakbij een oud schip. Geweldig wat een ding. Je ziet toch direct een piratenverhaal voor je afspelen.  We reden door op zoek naar de haven. Er waren twee stuks en we reden eerst naar de verkeerde. Bij de tweede poging lukte het wel maar het bleek heel industrieel en niks leuks te zien. We kronkelden met de auto wat kleine paadjes in ...