Bijkletsen

Manuël nam op dinsdag zijn gymtas mee naar huis om eind van de middag te kunnen gebruiken voor Freerunnen. Het was die mega warme dag en de jongens kwamen in hun gymkleding helemaal bezweet thuis. De gymspullen gingen direct de was in. Na het wassen zag ik het gat of eigenlijk de twee kleine gastjes in het shirt van Manuël. Ik legde het shirt apart en stelde voor om die weg te doen en een ander shirt te pakken voor gym. Manuël was helemaal verbijsterd : 'dit is nu verspilling van kleding!'. Maar het is kapot. 'Weet je wel hoe vaak ik het aan heb?'. Uh, ja maar het is kapot. Manuël keek me aan alsof hij water zag branden. Dat shirt ging zeker niet weg en bleef gewoon zijn gymshirt. Nou ja, oké dan. Nog een paar weken gym, we hebben het er in de zomervakantie nog wel een keer over.

Jonathan heeft besloten om na 3 jaar gitaarles te stoppen met de wekelijkse lessen. Vind ik erg jammer want hij kan het steeds beter en hij heeft er lol in. Jonathan heeft op maandag gitaarles en op dinsdag Freerunnen. Het liefst zou hij op nog een sport erbij gaan, hij is er nog niet over uit wat, tennis spreekt wel aan. En hij wil ook gewoon met vrienden kunnen afspreken en spelen in de buurt. Ook allemaal logisch en ik snap het wel, spelen is toch het fijnste als kind. Hij heeft keurig het seizoen afgemaakt, nieuw schooljaar, nieuwe keuzes. Het is ook leuk om te zien hoe Jonathan zich redt. Hij wordt steeds meer een echt mens met eigen keuzes en zelfstandigheid. Als Esther ergens bij een vriendinnetje opgehaald moet worden hoef ik Jonathan alleen het adres maar door te geven en dan komt hij er wel. Het liefst vogelt hij het zelf uit.

Rachel had een voorstelling met haar musical klas. Zij deed het hartstikke goed en het was leuk haar zo op het podium te zien. De vierde keer dat ze een musical opvoerde, dit was wel de minst leuke vond ik maar het verhaal doet er ook niet toe, Rachel zo zien is fantastisch.

Ik had juist die dag veel pijn. Het kostte me alles om er toch bij te zijn. Op zo'n moment wil ik wel wat kapot gooien van frustratie maar achteraf kan ik zeggen : het is toch maar mooi gelukt!

Mijn moeder en oma waren er ook bij, helaas mocht Rachel een beperkt aantal mensen uitnodigen en bestaat ons gezin al uit een behoorlijk aantal, zo konden er maar twee extra bij. Rachel was heel nuchter : zoveel mag ik meenemen en dit is mijn keus.

Mijn moeder maakte een hele leuke foto van mij met oma, 87 jaar is ze deze week geworden. Hoera voor oma! 

En dan hebben we Esther nog. Het ene moment een schatje, zo lief en rustig. Het andere moment hoort heel Ede haar gillen omdat haar onrecht wordt aangedaan. Esther heeft een heel duidelijk beeld over wat haar rechten zijn. Als ze NU zin heeft in crackers en die hebben we niet in huis dan moet er NU iemand naar de winkel om dat voor haar te kopen. Die crackers kunnen me niet zoveel schelen maar de dwang die ze probeert uit te oefenen wel. Zaterdag met de weekboodschappen zal ik de crackers erbij zetten. 4 hele dagen wachten... Niet te doen voor ons prinsesje maar wel beter voor haar karaktervorming. Uiteindelijk heeft ze zich er bij neergelegd. Het is heel stom om een strenge moeder te hebben. Gelukkig kwam ze het moment erna alweer gezellig knuffelen 'als ik tegen jou aan lig word ik zo ontspannen'. 

Hoe Esther haar emoties beleefd kan ik nog wat van leren. Als ze boos is dan is ze ook echt woest. Bij verdriet snikt ze het uit en als de emoties eruit is dan is het ook echt klaar en gaat ze weer verder met haar dag. 

En zo is het leven nooit saai, altijd is er wel iets te doen of te leren. En als het even tegenzit vind ik de uitspraak van Mac Lucado in het boekje Krummel zo heerlijk : 'God is nog niet klaar met me'.