Kamperen in een ijskast
Een tijd vroegen grote dingen in ons leven al mijn aandacht. Eerst een hernia. Een klassieke welteverstaan, klinkt toch heel wat luxer dan een gewone of een veelvoorkomende. Maar hoe het ook klinkt, het is als een doorn in mijn vlees. En daarmee bevind ik me dan weer in goed gezelschap. Veel rust en tussendoor afwisselend bewegen. Veel pijn en beperkingen. Angst voor de diagnose en daarna berusting maar ook iedere keer weer de keus om er maar het beste van te maken. Inmiddels zijn we 6 weken verder en heb ik weer een heel klein beetje kracht in mijn tenen. Het begin van herstel? Ik volg de adviezen van de neuroloog en fysiotherapeut op in de hoop dat het binnenkort helemaal zal herstellen. Geduld.
Het ging wel in slakkentempo : kleding van kind 1 klaarleggen, zelf liggen, kleding van kind 2 klaarleggen en weer zelf liggen. Zo kostte het een paar uur om een beetje te verzamelen maar ach het lukte. Bert werkte hard om alles van zijn werk af te krijgen en we reden pas laat weg. Tegen 19 uur zaten we bij de McDonald's in Barneveld. Heerlijk : onderweg en een goede bodem voor onze rammelende maag.
Naast dit lichamelijke ongemak was er nog iets veel groters. Het overlijden van mijn dierbare opa. Met alle emoties van dien. En hoewel ik daar pagina's lang over zou kunnen schrijven ga ik dat niet doen. Dat komt te dichtbij en woorden doen het niet genoeg recht. Een goede samenvatting is: 'wij treuren maar niet zoals zij die geen hoop hebben'. We hebben opa niet achtergelaten (in het graf) maar hij is ons voorgegaan. En daar houden we ons aan vast.
En door de rollercoaster aan emoties leek al het andere onbelangrijk en onbeduidend om over te schrijven. Maar nu ontstaat weer ruimte om te delen over het gewone alledaagse. Iets wat toch wel erg leuk is om te doen!
We gingen vrijdag naar Drenthe. Een vakantie in zo'n safaritent, hadden we nog nooit gedaan en het leek ons leuk om zo ons 15 jarig huwelijk te vieren.
Ik pakte mininalistisch in want we konden niet veel meenemen. Hier de score voor 7 dagen weg voor 6 personen, alleen Berts kleren kwam er nog bij, minder lukte echt niet. Nog nooit zo simpel ingepakt.
Daarna door naar Drenthe. We arriveerden in het donker en inmiddels was het flink afgekoeld. We maakten de bedden op met meegebrachte dekbedhoezen en lakens en gingen zo snel mogelijk slapen.
Maar het was koud, echt ijzig. De bedden van mij en Bert stonden uit elkaar zodat ik me ook niet lekker aan hem kon warmen. Er was constant een koude luchtstroom, leek wel te vriezen binnen! Buiten was het 4 graden. We sliepen nauwelijks, lagen alleen maar in elkaar gedoken onder de deken om geen ijsklontje te worden.
Gelukkig sliepen de kinderen snel, zij waren moe van onze late aankomsttijd.
De volgende ochtend ontdekte Bert dat alle ramen van de tent open stonden! Geen wonder dat het voelde als een ijskast. En hoe dom kun je zijn dat we dat niet doorhadden. We hebben er hard om gelachen, echt iets voor ons. Zodra de ramen dicht waren en het kacheltje aan begon het op te warmen, wat een heerlijkheid!
Om de volgende nacht niet alleen-ig door te brengen verbouwde Bert de kamer. De kast zat vast aan de vloer (bijzonder) en dus bleef er maar 1 mogelijkheid over: de bedden omhoog en lattenbodem met matras op de grond. En ja, ook zo'n actie is echt iets voor ons. De tweede nacht hebben we heerlijk geslapen : warm en samen.
Reacties
Een reactie posten