Falende rem

Vrijdagavond begon de vakantie van de kinderen. Op dat soort momenten kan ik wel eens jaloers zijn op mensen die in het onderwijs werken, zo regelmatig vakantie. Voor ons is het extra hard werken omdat ons werk doorgaat en we er iets van willen maken voor de kinderen die wel in vakantiesferen zijn. 

Maar, elk beroep heeft zo zijn voor- en nadelen en dus gaan we er gewoon iets van maken binnen onze mogelijkheden.

We startten met een filmavond. Na het eten allemaal in de pyjama's, het huis donker maken, chips erbij en genieten. Simpel maar altijd een succes. De meiden lagen samen op de bank en de jongens zaten dichtbij de tv.

Rachel en ik gingen zaterdagochtend op pad naar Nijkerk om het nieuwe huis te bekijken van mijn oom en ons nichtje (en uiteraard de rest van het gezin daar). We zouden eerst met z'n allen gaan maar Jonathan was ziek en nog steeds niet fit. Manuël en Esther vochten elkaar de tent uit en wilden niks en Bert moest werken. Uiteindelijk bleven Rachel en ik over. We reden over de snelweg langs Barneveld de A30 af. Aan het eind van de snelweg kon ik niet goed remmen, ik drukte de rem volledig in met maar een beetje resultaat. Het was rustig op de weg en ik dacht even dat ik het me verbeeldde. Zal wel mijn snelwegangst zijn. Het gaat de laatste tijd zo goed wellicht komt er nu toch weer wat naar boven. Eenmaal op de binnendoorweg voor het laatste deel van de route remde ik een paar keer en dat ging niet goed. Pompend remmen lukte nog een beetje, dit was niet goed en het zat zeker niet tussen mijn oren. 

Rustig reden we door met een gigantische afstand tussen ons en de auto voor ons. Toen we op een landweggetje aankwamen begon er in de auto een rood lampje te branden, ik zette de auto direct stil, echt foute boel. De rem werkte nog maar een beetje, met 20 kilometer per uur reed ik toch de laatste 3 kilometer door naar mijn oom. Als we een hardloper of fietser tegenkwamen reden we zo langzaam dat de auto nog net niet afsloeg. Heel langzaam de oprit van mijn oom op en de handrem erop, zo we waren er. Ik belde met Bert en mijn garage. Na enig overleg konden ze van garage Zijderveld (topgarage in Ede, klein en heel betrouwbaar) mijn auto maandag daar ophalen.

We kregen een rondleiding in het huis en hadden na een gek begin gewoon een gezellige tijd. Bert haalde ons weer op. Niet handig want hij moest werken maar het was de snelste oplossing. Achteraf komt dan wel het besef dat we heel dankbaar mogen zijn dat het zo gegaan is, dat de remmen het nog een beetje deden, het rustig was op de weg. Al hadden we wat harder moeten remmen op de snelweg dan was dat niet gelukt. Dankbaar voor de bescherming die we gehad hebben.

In de middag gingen we weer over op de orde van de dag. Manuël en Esther wilden de vogels voeren. Ze pakten oud brood en strooiden de kruimels in de tuin. Het leek me een goed idee om die avond alle stukjes brood op te vegen maar ik vergat het en zo was onze tuin een paar dagen voorzien van brood. (Soort manna uit de hemel maar dan geen manna en niet uit de hemel) Manuël en Esther wilden meer doen en ze vroegen om geld zodat ze vogelvoer konden kopen. Ze kregen 5 euro mee en wandelden samen naar de supermarkt, een kilometer verderop. Die waren wel even bezig. Toen ze terugkwamen hadden ze pakjes drinken en popcorn voor zichzelf gekocht, de vogels waren vergeten toen ze al het lekkers zagen. Maar ach, die hebben voorlopig nog wel genoeg aan het brood.