Aardenvat

Zondagmorgen hadden we een prachtige kerkdienst, fijn om zo iedere week stil te staan bij waar het om gaat in het leven. We lunchten luxe zoals we dan iedere zondag doen en daarna reden we naar het bos. De laatste herfsttinten wilden we niet missen. We reden door de stromende regen maar toen we aankwamen hield het al vrij snel op. We begonnen tussen de oranje bomen maar onze route leidde ons al snel langs dennenbomen en kale takken. Niet de mooiste route maar we zagen toch wat herfstpareltjes, een heleboel paddenstoelen en het was gewoon fijn om samen buiten te zijn.  Soms is het de kunst om niet te letten op wat je niet ziet en wat niet aan je verwachtingen voldoet maar wat er wel is. En als dat dan lukt is dat toch reden om blij te zijn.  De route was 5,3 kilometer maar we raakten de route kwijt en liepen uiteindelijk 4 kilometer. Dat vonden de kinderen helemaal niet erg. Tussendoor pauzeerden we met een koek en bij de auto kreeg iedereen wat chips. Dat verzacht het leed dat...

Sinterklaas is weer in het land! De kinderen keken voor de televisie naar de intocht. Ondertussen grepen Bert en ik onze kans om alle cadeaus op ons bed te leggen en te sorteren. Ik had al een hele verzameling door de Recycle Sint (speelgoedbeurs), Marktplaats, Vinted en Facebook verkoophoek. Ik had voor elk kind een cadeau voor sinterklaasfeest met mijn familie en de rest was voor onze pakjesavond. Normaal is het Berts taak maar hij gaat altijd helemaal los en koopt veel en alles nieuw. Dat moet toch anders kunnen en dus kocht ik al een heleboel tweedehands, het ziet er prachtig uit, echt niet van nieuw te onderscheiden door die kinderen. Bert vond het maar jammer maar onze bankrekening vindt dit toch echt een stuk fijner. Nu mag hij nog een kleine aanvulling nieuw kopen, kan hij toch nog even los gaan.  Met de cadeaus die we hadden kwamen we uit op 10 cadeaus per kind. Nou, dat is toch een gigantische berg. Maar Bert reageerde: 'zullen we 15 cadeaus per persoon doen? Het moet wel...

En toen werd ik weer ziek. Je gelooft het niet! Zondag werd ik bibberig, het was zo koud. Ik deed kledinglaag over kledinglaag aan maar niets leek te helpen. Misschien was het luiheid en moesten we gewoon naar het bos, lekker wandelen in de buitenlucht. Maar ik was zo intens moe, het ging niet. En dus bleef ik op de bank en deden we de dag niets. Tenminste, ik deed niks. De kinderen speelden buiten met vriendjes en Bert zat op de racefiets en trapte 60 kilometer weg. In de ochtend keken we de kerkdienst vanuit huis mee en in de middag deed ik hetzelfde. Ik kookte, we aten samen en terwijl we de boel opruimden ging het niet meer. Na een snelle meting bleek ik koorts te hebben en dat was te merken. Als een kacheltje kroop ik in bed. Die nacht was er zo één van warmte en toch bibberen van de kou, van zweten, draaien en onrust. Maandagochtend was ik een wrak en meldde ik mezelf ziek. Alweer, ik was pas net weer een paar weken aan het werk na mijn vorige virus, te gênant dit. Ik hield niks ...

In de herfst- en wintermaanden is onze gang meestal een soort ontploffing van sjaals, handschoenen en mutsen. In de ochtend trek ik de manden van de kapstok af, we zijn uiteraard laat, kunnen de juiste spullen niet vinden en zo verspreidt het zich door de gang. Bij thuiskomst moet er eerst een sneeuwschuiver doorheen, gaat alles weer in de bakken bovenop de kapstok om de volgende dag deze riedel te herhalen. Dat moet toch anders kunnen.  Ik dook de vliering op en viste daar twee tassen met winterspullen vandaan. Eerst zocht ik uit wat we nog konden gebruiken en daarna ging het allemaal de wasmachine in. We kochten een kleine aanvulling en deden al het te klein geworden spul weg (waarom hebben we nog peuter handschoenen?!?). Bij Zeeman kocht ik vier kleine bakjes. Toen iedereen op bed lag maakten Rachel en ik in Word naamplaatjes. De printer drukte ze voor ons af. We knipten het uit en plastificeerden het netjes met van dat dikke doorzichtige plakband. Rachel plakte de labels zorgvu...

Rachel en ik maken samen een puzzel van 1000 stukjes. Zo nu en dan pakken we die erbij op een zondagmiddag. Het was al een hele tijd geleden dat we samen gepuzzeld hadden en we hadden in ons hoofd zitten dat we de puzzel af wilden maken. We hadden namelijk zin in een nieuwe. Met dat doel gingen we aan de slag. Kaarsjes aan, andere kinderen speelden buiten, perfecte omstandigheden dus. En het lukte! Leuk projectje samen afgerond. Voor het avondeten probeerde ik een aantal nieuwe gerechten. en warempel 2 nieuwe varianten slaagden en zagen er ook nog eens eetbaar uit. Een ovenschotel met sperziebonen. Die kaas erover maakt het toch reuze aantrekkelijk. En 2 quiches. Omdat we 'taart' aten vonden de kinderen het heerlijk. Dat er groenten in zaten hadden ze geen last van, door het woord 'taart' hadden ze nergens anders meer oog voor. Jonathan stelde al voor dat ik al ons eten presenteer in taartvorm, dan gaat het eten vast een stuk sneller. Toch leuk voor mezelf dat zelfs met...

Oké daar komt ie. Het verhaal waar ik me al dagen druk om maak. Het begon allemaal in de dierentuin. Mijn moeder, de kinderen en ik hadden een gezellige dag. We besloten een abonnement te nemen maar dat kon niet meer omdat het al sluitingstijd was. Via de mail kon het geregeld worden en dan zou de entreeprijs er vanaf getrokken worden. Bert vond het te duur. Wel leuk maar echt te duur. En dus deed ik het stiekem. Ja echt, ik durf.  Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde een mail met alle gegevens. Helaas werd er een foutje gemaakt waardoor ik de verkeerde prijs kreeg. Na terug mailen kon dit rechtgezet worden. Een nieuw aanbod werd gestuurd en het geld kon ik overmaken. Na een week zonder contact werd ik wat ongeduldig en dus mailde ik weer; hoe gaat het nu verder? Het abonnement was aangemaakt dus alles was in orde. Dat is natuurlijk mooi maar hoe werkt dat? Krijgen we een pasje of code of...? Er is geen sprake meer van een pasje, ik kon gewoon inloggen. En dus deed ik dat. Maar voor he...

Wat is het bloggen lang geleden! Ik had even wat tijd nodig om in mijn eigen cocon te zitten maar sta te popelen om weer te starten met bloggen. En er is ook zoveel om over te schrijven, genoeg om over los te gaan. Manuël verveelde zich en wilde mij 'mooi' maken. Ik kon ondertussen op de bank zitten en mijn boek lezen dus het leek mij een prima tijds verdrijf. Hij deed mijn haar, smeerde nagellak en deed lippenstift bij me op. Een uur liep ik rond met gekke staartjes en lippenstift die net niet helemaal op de lippen zat en daarna haalde ik het er weer vanaf, net op tijd om weer fatsoenlijk de deur open te kunnen doen. Helemaal niet erg om een levend verfdoek te zijn.  Na het eten pakten we toetje, niks anders dan anders. Bert schudde de yoghurt voor gebruik, ook niet anders dan anders. Totdat het schudden begon en hij er achter kwam dat de dop al los zat. Overal yoghurt; op de vloer, de muur, de tafel en op Bert. Lachen, gieren, brullen. Wat hadden we een plezier. Dit soort din...