Aardenvat

Boodschappen doen we in de vakantie met het hele gezin, dat is een uitje op zich. Bert verbaasde zich daar eerst over maar is inmiddels gewend dat ik dit van vroeger uit zo ken en dat wij dat nu ook zo doen. Met boodschappenlijst gingen we op zoek naar een supermarkt. Bij nummer 1 en 2 was er geen parkeerplek vrij bij de ingang. Voor mij is dat nu wel zo handig. Bij supermarkt nummer 3 stonden we letterlijk voor de deur. Esther moest plassen (uiteraard, irritant dit) dus dat regelden we eerst: de hele supermarkt door. Daarna konden we eindelijk starten. Ik gaf iedereen opdrachten : haal dit, zoek nu dat. Iedereen alle kanten op, chaos hier en daar en toch is het genieten. Halverwege de lijst wilde mijn rug niet meer, ik trok me terug om in de auto te liggen terwijl de rest het afmaakte. Jammer, maar dat ik er toch voor de helft bij kon zijn was heel fijn. In de vakantie kopen we altijd (veel te veel) snoep, chips en koek. Zo ook nu. De kinderen lieten met een grote grijns hun buit zien...

Een tijd vroegen grote dingen in ons leven al mijn aandacht. Eerst een hernia. Een klassieke welteverstaan, klinkt toch heel wat luxer dan een gewone of een veelvoorkomende. Maar hoe het ook klinkt, het is als een doorn in mijn vlees. En daarmee bevind ik me dan weer in goed gezelschap. Veel rust en tussendoor afwisselend bewegen. Veel pijn en beperkingen. Angst voor de diagnose en daarna berusting maar ook iedere keer weer de keus om er maar het beste van te maken. Inmiddels zijn we 6 weken verder en heb ik weer een heel klein beetje kracht in mijn tenen. Het begin van herstel? Ik volg de adviezen van de neuroloog en fysiotherapeut op in de hoop dat het binnenkort helemaal zal herstellen. Geduld. Naast dit lichamelijke ongemak was er nog iets veel groters. Het overlijden van mijn dierbare opa. Met alle emoties van dien. En hoewel ik daar pagina's lang over zou kunnen schrijven ga ik dat niet doen. Dat komt te dichtbij en woorden doen het niet genoeg recht. Een goede samenvatting i...